Architektoniczna prowizorka w centrum Warszawy

Jakieś dwadzieścia lat temu wybudowałem meble balkonowe. Ustawiłem je na balkonie, obiecując żonie: w przyszłym roku kupimy porządne meble, a może zdobędę się na wykonanie idealnych fotelików i stołu, na razie to taka prowizorka. Mijały lata, żony się zmieniły – meble pozostały. Prowizorka ma bowiem to do siebie, że jest nadzwyczajnie trwała.

W latach 1960-1962 powstał w Warszawie pawilon Supersamu. Zaprojektowany przez J. Hryniewieckiego, M. Krasińskiego, E. Krasińską i W.Zalewskiego, budynek był jednym z najwybitniejszych - jeżeli nie najlepszych - obiektów architektury polskiej drugiej połowy XX wieku. Uzyskany w drodze krajowego konkursu architektonicznego i nagrodzony na Biennale Architektury w Sao Paulo w Brazylii. Dziś już nie istnieje.

Powstał natomiast kolejny Supersam. Wybudowano go też przy ulicy Puławskiej tyle, że w innym nieco miejscu. Dzisiejszy Supersam rozlokował się nieopodal stacji metra przy Domaniewskiej.

Dziwny to budynek. Brzydki nie jest, ładny też nie. Nie mnie zresztą oceniać architektoniczną estetykę współczesnych budowli – tkwię estetycznie w gotyku. I nie o ocenę nowego Supersamu chodzi. Patrząc na nowy budynek zadaję sobie pytanie: jak długo na Puławskie przy Domaniewskiej stać będzie prowizorka.

Nowy Supersam to typowy blaszak. Płaski, tandetny i nietrwały. Wydawać by się mogło, że w centralnych punktach Warszawy architektura powinna być reprezentacyjna, funkcjonalna, ładna, elegancka i trwała. Co zatem sprawiło, że przy Puławskiej stanęła hala fabryczna, przypominająca wyglądem budowle z okresu powszechnej socjalistycznej szczęśliwości,? Dalibóg nie wiem!

Nowy Supersam wygląda jak pawilon niegdysiejszej Gminnej Spółdzielni. Dziwnie też kojarzy mi się z resztką sałatki jarzynowej na rękawie fraka. Echch – te malkontenckie skojarzenia!