Audioriver w Płocku [artyści - bilety - nocleg - parking]

ARTYŚCI

Richie Hawtin pres. PLASTIKMAN LIVE 

Plastikman to artystyczne alter ego Richiego Hawtina. Didżej i producent przez ostatnie 20 lat swej muzycznej działalności dał się poznać jako niezwykle aktywny i utalentowany performer oraz reformator elektronicznej sceny muzycznej. Wielokrotnie okrzyknięty „Najlepszym didżejem świata” w przeróżnych zestawieniach branży muzycznej, Hawtin nieprzerwanie podejmuje się nowych wyzwań. W 2006 roku skomponował muzykę na Olimpiadę zimową w Turynie, ponadto został poproszony przez francuskie ministerstwo kultury o przygotowanie instalacji muzycznej na wystawę milenijną w Awinionie. Przede wszystkim zaś Hawtin przyczynił się do rozwoju przemysłu muzycznego. Udoskonalił pod względem konceptualnym i designerskim sprzęt didżejski, w tym mikser renomowanej marki Allen & Heath (CTRL:92 – pierwszy model w pełni wyposażony w połączenie midi). Także m.in. dzięki jego wsparciu powstał najważniejszy sklep internetowy z muzyką elektroniczną Beatport.com.

Richie Hawtin urodził się Banbury w hrabstwie Oxfordshire w Anglii, ale jako dziecko przeniósł się wraz z rodziną do kanadyjskiego Windsor w Ontario. Jego zainteresowania muzyczne ukształtowały się pod wpływem ojca, który był zapalonym majsterkowiczem i konstruktorem urządzeń elektronicznych. Zainteresowania muzyką i  technologią  znalazły ujście w brzmieniach Detroit techno i Chicago acid house, którymi Richie zafascynował się dzięki legendarnym nagraniom Jeffa Millsa z końca lat 80. Fascynacje pogłębiły dokonania Derricka Maya, Juana Atkinsa i Kevina Saundersona, które zainspirowały Hawtina do wstąpienia na didżejską, a później też producencką ścieżkę. Wraz z przyjacielem Johnem Acquavivą założyli własne wydawnictwo Plus 8 Records, pod szyldem którego, na początku lat 90., wydali pierwszy singiel jako kolektyw States of Mind, pt. „Elements of Tone”.

Laurent Garnier od lat plasuje się na muzycznym szczycie, niejednokrotnie zdobywając tytuł najlepszego didżeja świata. Początki jego kariery sięgają końca lat 80., kiedy to zdobywał pierwsze didżejskie szlify w klubach Manchesteru, w tym w legendarnej Haçiendzie. Francuz jest jednym z pierwszych obcokrajowców, którego pokochała hermetyczna Wielka Brytania, a zespoły takie jak Happy Mondays czy The Stone Roses, zainspirowane jego kunsztem, urozmaiciły swój rockowy repertuar o brzmienia house. Garnier słynie z nieprzeciętnej umiejętności łączenia różnych gatunków muzycznych w jednym secie. Gdy gra, brzmienia deep house i detroit techno idealnie łączą się z cięższymi odmianami stylu trance i acid, dodatkowo okraszone jazzem.

Z nastaniem lat 90. Laurent Garnier wrócił do swojej ojczystej Francji i oprócz serii imprez z cyklu Wake Up w paryskim klubie Rex, zajął się tworzeniem własnych produkcji muzycznych. Pierwsze z nich to numer „French Connection” z 1991 oraz EP-ka „A Bout De Souffle” z 1993 roku, wydane dla labelu FNAC Music Dance Division. Następnie przyszła kolej na założenie wraz Ericem Morandem własnej oficyny wydawniczej, cenionego  labelu F Communications. Pod jego szyldem ukazała się większość produkcji artysty, w tym pierwszy album „Shot In The Dark” (’94) oraz drugi „30” (’97) i trzeci „Unreasonable Behaviour” z 2000 roku.

Hadouken! to piątka reprezentantów młodej brytyjskiej sceny, określanej zwykle jako fala new rave. Oscylując wokół brzmień najczęściej granych w londyńskich klubach, którymi tętnią ulice, rozgłośnie i prywatne iPody, zespół łączy w eklektyczną, spójną całość grime, dubstep, indie rocka i drum’n’bass. Członkowie zespołu to młodzi ludzie, których połączyła muzyka, wspólne imprezy i studia na Uniwersytecie w Leeds. Skład grupy tworzą bracia Rice - grający na perkusji Nick i gitarzysta Dan oraz wokalista James Smith, obsługująca syntezator Alice Spooner i basista Chriss Purcell.

Way Out West to projekt producencki specjalizujący się w brzmieniach progressive. Tworzy go dwójka przyjaciół z Bristolu - Nick Warren i Jody Wisternoff, autorzy takich hitów klubowych lat 90., jak "The Gift", "Ajare", a przede wszystkim debiutanckiego albumu zatytułowanego "Way Out West" z 1997 roku, od którego wszystko się zaczęło. Początkowo duet tworzył pod szyldem oficyny Deconstruction, podobnie zresztą jak Sasha i M-People. Po sukcesie pierwszego albumu Anglicy zostali zasypani propozycjami remikserskiej roboty dla takich tuzów, jak choćby Faithless, Inner City, Sunscreem, czy Art of Noise.

W nowe Millenium formacja WOW wkroczyła singlem "The Fall", który zwiastował nadejście nowego albumu. "Intensify" ukazał się w 2001 nakładem Distinct'ive Breaks Records, a niedługo potem, w 2004 roku, na klubowych parkietach zabrzmiał przebój "Anything But You" z trzeciego już albumu w dorobku duetu, pt. "Don’t Look Now".

W ubiegłym roku ukazał się czwarty longplay w ciągu 16-letniej działalności WOW. Krążek "We Love Machine" oraz EP-ka "Spaceman" dowodzą niezbicie, że duet ciągle jest w zwyżkowej formie.

Four Tet live

Four Tet, być może niektórym znany lepiej jako Kieran Hebden, ma na swoim koncie pięć albumów, mnóstwo własnych produkcji, remiksów i muzycznych kompilacji. Jego czwarty longplay „Everything Ecstatic”, wydany w 2006 roku, wzbogacił film DVD zawierający video klipy do materiału z płyty. W tym samym roku powstała składanka z słynnej serii DJ-Kicks przygotowana dla prestiżowej niemieckiej wytwórni !K7. W ubiegłym roku natomiast doszło do połączenia sił z Burialem, czego efektem jest EP-ka „Moth / Wolf Cub”. Całość ukazała się w limitowanej wersji na winylu, a okładki nie zdobiła żadna grafika, była całkowicie czarna, jak sam krążek płyty. Choć wydawnictwo nie miało żadnej promocji, to jednak ta niecodzienna kolaboracja w kręgach muzycznych została mocno zauważona. W bieżącym roku ukazał się najnowszy album Four Tet – „There Is Love In You”, z którego materiał na pewno usłyszymy podczas występu na Audioriver.

Sub Focus

W 2003 roku przyjaciel nieśmiałego Nicka Douwmy wysłał bez jego wiedzy demówkę do oficyny Ram Records. Niestety błędnie wpisał numer telefonu i szef labelu, legendarny Andy C, sporo się natrudził, by skontaktować się z młodym twórcą. Produkcje wywarły na nim ogromne wrażenie, dlatego nie spoczął aż wreszcie dotarł do autora „Down The Drain”. Tak narodził się Sub Focus.

Po kilku produkcjach dla labeli Frequency i Infrared, Sub Focus zadebiutował w kultowej wytwórni drum’n’bass – Ram Records. Przebojowy numer „Strobe” znalazł się na EP-ce „Ram Riders 6”. Później przyszła kolej na numer „X Ray”, okrzyknięty Singlem Tygodnia w audycji Zane’a Lowe na falach BBC Radio 1. Zaraz po tym pojawiła się propozycja od chłopaków z The Prodigy o zrekimsowanie „Smack My Bitch Up” na ich składankę z serii  „Greatest Hits”. Kolejnym sukcesem okazał się singiel „Special Place” z 2007 roku, doceniony przez DJ Magazine w kategorii Modern Art.  Zwieńczeniem producenckich sukcesów był pierwszy album zatytułowany po prostu „Sub Focus”, który ukazał się w 2009 roku. Zwiastujący go rok wcześniej singiel „Timewarp” dał przedsmak całości.

Projekt Metro Area został powołany do życia z inicjatywy doświadczonych producentów - Morgana Geista i Darshana Jesrani. Powstał z inspiracji duetu starymi brzmieniami R'n'B, disco boogie i muzyką techno house. Ich specjalnością jest eksperymentowanie z klubowymi standardami przełomu lat  80. i 90., które podają w formie żywego miksu didżejskiego z użyciem elektronicznego instrumentarium. Jednocześnie, w ich muzyce nie brakuje współczesnych tendencji, jak zimny futuryzm brzmień Detroit techno, abstrakcyjnego Chicago house i ciepłej nastrojowości deep house rodem z Nowego Jorku i New Jersey, miast z którymi duet jest szczególnie związany.

Metro Area zadebiutowali w 1999 roku singlem „Atmosphrique”, który zaskoczył udanym mariażem starych brzmień disco typowych dla lat 70. z bardziej współczesnymi rytmami. Następnie, w 2001, przyszła kolej na EP-kę „Metro Area 4”, z przebojowym numerem „Miura”, którego do dziś zostało sprzedanych przeszło 16 tysięcy egzemplarzy. Na fali sukcesu, rok później, ukazał się pierwszy album w dorobku grupy, zatytułowany po prostu „Metro Area”. To wydawnictwo zostało zaliczone przez opiniotwórczy magazyn „Rolling Stone” w poczet Top 50 Albums roku 2002. Natomiast BBC Radio 1 przyznało im tytuł Albumu Roku, a podczas American Dance Awards, formację okrzyknięto „Najlepszymi Debiutantami 2003”.

W latach następnych duet konsekwentnie podążał wcześniej wytyczoną drogą, redefiniując i przekształcając stylistyczne schematy. Tak było w przypadku ich kolejnych EP-ek wydanych w latach 2005 - 2006, jak również w przypadku remiksu produkcji Hough Maskelasa „Mama”, który ukazał się na kompilacji oficyny Verve Records, zatytułowanej „Verve Remixed²”. Wśród niedawnych osiągnięć, zaszczytnym wyróżnieniem dla dwójki Amerykanów było stworzenie kompilacji "Fabric 43" w 2008 roku.

ELLEN ALLIEN doskonale pamięta czasy, gdy jej rodzinny Berlin dzielił mur na zachodnią i wschodnią część miasta. Wówczas muzyka była dla niej odskocznią od smutnej i niepewnej codzienności. Wówczas z upodobaniem ćwiczyła grę na organach elektrycznych, uczyła się czytać z nut, a jej szafa grająca była pełna muzyki charakterystycznej dla buntowniczego nurtu neue deutsche welle. W muzyce niemieckiego podziemia lat 80. zachwycało ją połączenie elektroniki z tekstami w ojczystym języku, połączenie brzmień popu i punkowych treści. Jednak przełomowym momentem jej muzycznych poszukiwań był utwór „Das model” formacji Kraftwerk, w którym elektronika z muzyką popularną stanowiły nową jakość. Ellen Allien tworząc, pielęgnuje swe niemieckie korzenie i daje wyraz fascynacji ojczystym miastem. Po upadku muru berlińskiego doceniła możliwości płynące z nowej rzeczywistości i twierdzi, że to właśnie elektronika połączyła miasto w spójną całość.

Ellen Allien jest artystką wszechstronną. Realizuje się w świecie mody, ćwiczyła akrobatykę, grała na saksofonie, ale przede wszystkim jest pionierką berlińskiej sceny techno, którą współtworzy od początku lat 90. Jej audycje w rozgłośni Kiss Fm należą do kultowych, podobnie z resztą jak pierwsze mixtape’y grane na nielegalnych wówczas imprezach w różnych nietypowych miejscach Berlina, jak opuszczone hale fabryczne czy podziemne bunkry. Ellen jest założycielką oficyny wydawniczej Braincandy, a później labetu BPitch Control, pod którego szyldem ukazują się najlepsze produkcje nurtu techno oraz odbywa się seria imprez.

Jako didżejka Ellen Allien zawsze stara się grać muzykę ponad podziałami na gatunki, style i nurty. Jej celem jest dzielić się dobrym brzmieniem i zarażać nim słuchaczy niezależnie od gatunkowych klasyfikacji. Jak sama mówi: „muzyka zawsze była dla mnie jedyną drogą do przekraczania światów równoległych, doświadczenia spełnienia i odnalezienia siebie. Muzyka jest tym co mnie napędza, a zarazem miejscem, do którego mogę uciec”.

Hybrid live

„Nieważne czy jest to elektronika, orkiestra smyczkowa czy potężne basy, nasze piosenki zawsze zabierają słuchacza tam, gdzie rządzi muzyka i obraz, naszą wizytówką jest kinematograficzny wyraz” - definiuje muzykę Hybrid Mike Truman, który wraz z Chrisem Healingsem stanowią trzon formacji. To określenie może się odnieść zarówno do krążka „Wide Angle”, którym duet zadebiutował w 1999 roku, jak i kolejnych muzycznych dokonań, także tych tworzonych na potrzeby filmów. Walijczycy mieli swój wkład w udźwiękowienie choćby takich produkcji, jak „ Déjà Vu“, „Batman - Mroczny Rycerz” czy „Kroniki Narnii - Książe Kaspian”.

Fascynacja kinematografią znalazła swoją kontynuację również w klubowej działalności Hybrid. Płyta „Soundsytem 01” z 2008 roku, będąca, podaną w formie didżejskiego miksu, kompilacją wyselekcjonowanych numerów własnych, w tym „Formula of Fear” oraz takich gwiazd, jak Trentemoller, Spooky, Andy Page, Sasha, Quivver i Massive Attack, okazała się przebojowym strzałem w dziesiątkę. Najmocniejszą stroną kompilacji było połączenie elektronicznych brzmień klubowych z muzyką filmową, która okazała swoją wartość nie tylko na ekranach kinowych, ale również na parkietach tanecznych. Duet wykorzystał produkcje choćby Harry'ego Gregsona Williamsa, twórcy muzyki m.in. do filmu „28 Dni Później”.

Dodatkowym, równie istotnym elementem twórczości Hybrid jest łączenie elektroniki z żywym brzmieniem instrumentów muzycznych. Duet także chętnie kolaboruje z uznanymi muzykami, zarówno w studiu nagraniowym, jak i podczas występów na żywo. Efekty tych rozległych kontaktów można usłyszeć na kolejnych albumach formacji - na płycie „Morning Sci-Fi” z 2003 pojawił się gościnnie basista kultowego New Order - Peter Hook, a na „I Choose Noise” z 2006 ROKU guru alt-rocka Perry Farrell.

Magda

Odnosząca sukcesy na parkietach klubowych świata, Magda pochodzi z Żywca, lecz to Berlin jest miastem jej najbliższym - ideologicznie, a zwłaszcza muzycznie. Od dzieciństwa przyzwyczajona do częstych podróży, w Berlinie znalazła poczucie wolności i bezkompromisowy sposób samorealizacji. Jednak zanim pokochała stolicę Niemiec, większość swojego życia spędziła w USA, gdzie zamieszkała z rodziną w latach 80. Najpierw był Teksas, potem Detroit i tam właśnie rozpoczęła się jej muzyczna fascynacja.

To tam po raz pierwszy usłyszała Detroit techno w wykonaniu Richiego Hawtina, który tworzył wówczas jako Plastikman. Muzyka porwała ją do tego stopnia, że zakupiła gramofony i stała się stałą bywalczynią sklepów płytowych. Jej entuzjazm był tak duży, że zdołała przekonać właścicieli klubu, w którym pracowała, do imprezowego cyklu z Claudem Youngiem i Danielem Bellem, przed którymi sama zaczęła prezentować własne didżejskie umiejętności. Dla muzyki rzuciła studia projektowania graficznego w Nowym Jorku, do których próbowała ją przekonać matka artystka. Jednak namiastka sztuki przejawia się w twórczości muzycznej Magdy. Jej sety didżejskie słyną z popisu technicznych umiejętności i kreacji niepowtarzalnego nastroju.

Znajomość z Richiem Hawtinem, a później z Markiem Houlem i Troyem Piercem okazały się mieć inspirujący wpływ na dalszy przebieg kariery muzycznej Magdy. Z dwoma ostatnimi stworzyła projekt Run Stop Restore i nagrała m.in. EPkę „The Mad Circus”. Magda stała się częścią sceny Detroit i wraz z kolektywem Women on Wax, była częstym gościem na organizowanych imprezach metropolii. Jednak niejasne układy w światku muzycznym zmusiły ją do wycofania się w cień. Postanowiła skoncentrować się na brzmieniach jej najbliższych i w ślad za rozwijającą się sceną minimal wyjechała do Berlina. Rezultatem tej zmiany były nowe produkcje dla wydawnictwa M_nus, a także ekskluzywny miks „Fabric 49” z ubiegłego roku. Na koncie ma także godzinę Essential Miksu nagraną back to back z Loco Dicem.

BILETY

Ceny biletów na Audioriver 2010:

1 marca – 30 kwietnia: 70 zł (karnet dwudniowy)

1 maja – 31 lipca: 100 zł (karnet dwudniowy)

1 sierpnia – 5 sierpnia: 130 zł (karnet dwudniowy)

W dniach festiwalu: 130 zł (karnet dwudniowy); 70 zł (bilet jednodniowy)

Bilety dostępne są na stronie www.ticketpro.pl oraz w kilkuset punktach w całej Polsce.

NOCLEG

Tuż przy terenie festiwalu znajdzie się pole namiotowe – dwukrotnie większe od ubiegłorocznego, czyli zdolne pomieścić około 4 tys. osób. Będzie ono biletowane, ogrodzone i dozorowane.

W pobliżu pola znajdować się będzie kilkadziesiąt kabin prysznicowych oraz toalet. Miejmy nadzieję, że pomimo obecnej powodzi – uniemożliwiającej pracę nad wodociągiem – uda się na czas doprowadzić bieżącą wodę na teren plaży.

W pobliżu festiwalu nie ma niestety parkingu strzeżonego. Samochody można zostawiać w pobliżu terenu festiwalu, tuż obok pola namiotowego, ale trzeba podjechać od strony ulicy Parowej (cała ulica musi pozostać przejezdna). Samochody można także zostawiać w centrum miasta, a także na parkingu przy Teatrze Dramatycznym.

>> Więcej na temat festiwalu Audioriver przeczytasz tutaj

Zobacz też: Festiwale muzyczne w Polsce - informator