"Wielka Ruina" - klasztor w Tyńcu


W XI–wiecznych odrestaurowanych murach starego klasztoru otwarto Benedyktyński Instytut Kultury. To pierwszy obiekt na terenie opactwa, który służy nie mnichom, a krakowianom i pielgrzymom.
Obiekt ma cztery poziomy. Na każdym z nich widać odrestaurowane, zabytkowe mury. Najwięcej fragmentów zachowało się w piwnicy.

Są tam m.in. tunele wentylacyjne z XVII–XVIII w., którymi prawdopodobnie mnisi ogrzewali klasztor, czerpiąc powietrze z piwnic. Teraz znajduje się tam tzw. Lapidarium – miejsce, gdzie można zobaczyć nie tylko stare fragmenty klasztornej architektury (m.in. zwieńczenia kolumn ze zniszczonego romańskiego kościoła), ale też posurfować po historii klasztoru w Tyńcu i siedzibach benedyktynów w całej Europie, korzystając z interaktywnych monitorów.

Również na parterze znajdą się eksponaty związane z historią Tyńca, m.in. inkunabuły z końca XV w. o życiu Chrystusa i mszał z 1470 r.
Centrum jest nie tyle muzeum, co placówką edukacyjno–kulturalną. Do tych celów przeznaczone jest I piętro, gdzie w ogromnej sali Sześciu Kolumn odbywają się koncerty, spotkania, wystawy i konferencje.

Podłoga sali stylizowana jest na barok – tworzy ją kamienna szachownica. Portale okien są ceglane – to pozostałość po murach z XI w. Całość podtrzymuje sześć żelbetowych słupów wykonanych w latach 90. ub. wieku w ramach prac zabezpieczających konstrukcję zrujnowanego skrzydła klasztornego.


Na rekolekcje i medytacje przeznaczono ascetycznie urządzoną salę medytacyjną na pierwszym piętrze. Dla uczestników jest również do dyspozycji kawiarenka na pierwszym piętrze i 40 łóżek w pokojach hotelowych (2–3 osobowe w cenie 70–120 zł od osoby). Pokoje zajmują dwie kondygnacje w dachu. Osoby niepełnosprawne mogą korzystać z windy.
Restauracja obiektu trwała dwa lata, a zakończyła się w lipcu 2008 r.

Prowadzenie inwestycji Opactwo powierzyło inwestorowi zastępczemu, którym był Zarząd Rewaloryzacji Zespołów Zabytkowych Krakowa. Prace ogólnobudowlane wykonywała Spółdzielnia Rzemieślnicza BUDMET, zaś konserwację wątków ceglano–kamiennych na elewacji oraz wewnątrz obiektu – firma Kamex. Koszt całej inwestycji związanej z renowacją murów i adaptacją zabytku na cele siedziby Instytutu wyniósł 10,5 mln zł. Całą sumę benedyktyni uzyskali z dotacji: UE (3,2 mln zł), Ministerstwa Kultury (4 mln zł), Narodowego Funduszu Rewaloryzacji Zabytków Krakowa – przyznanej przez SKOZK (3 mln zł, 1 mln zł), PFRON (280 tys. zł).