Ulica Okrzei na Pradze-Północ przejdzie remont. Po "zasłużonej metamorfozie" ma stać się praską wersją Traktu Królewskiego

Do tej pory ul. Okrzei kończyła się nadwiślańskimi zaroślami. Po otwarciu mostu, idący tą trasą, w kilka minut znajdzie się na Bulwarach Wiślanych, a kierując się dalej wzdłuż ul. Karowej, szybko trafi w okolice Krakowskiego Przedmieścia. - Budowa mostu pieszo-rowerowego na wysokości ul. Okrzei po stronie praskiej oraz Karowej po stronie śródmiejskiej to ogromna szansa i impuls do zmian, zwłaszcza dla prawego brzegu - podkreśla ZDM.

Jak zaznaczają drogowcy, przebudowa ul. Okrzei musi być dobrze zaplanowana. Prace projektowe właśnie trwają, a jednym z ich elementów są odkrywki istniejącej nawierzchni.

W sumie wykonaliśmy pięć otworów w asfalcie na odc. Panieńska – Jagiellońska – przed skrzyżowaniem z Krowią, Sierakowskiego i Jagiellońską oraz za skrzyżowaniem z Wrzesińską i Sierakowskiego. W czterech z pięciu miejsc udało nam się odkryć historyczny bruk wykonany z kamienia polnego, który zachował się w świetnym stanie. Bruk przykryty był ok. 15 cm warstwą asfaltu – być może właśnie dlatego pozostał niemal nienaruszony - tłumaczy ZDM.

Całe otoczenie ul. Okrzei posiada uchwalony plan zagospodarowania przestrzennego określający funkcje i wygląd poszczególnych ulic. Ma być tu więcej zieleni, ma powstać również infrastruktura rowerowa, nowe, szersze i eleganckie chodniki oraz mała architektura. Rozpoczęcie realizacji inwestycji zaplanowane jest w 2024 r.

Ul. Okrzei swojego patrona zyskała dopiero w 1948 roku. Wcześniej nazywano ją Brukowaną, a następnie Brukową. Na przełomie 1881 i 1882 roku Towarzystwo Wyrobów Metalowych i Emaliowanych "Wulkan", zbudowało tutaj nowe budynki produkcyjne – w jednym z nich pracował właśnie Stefan Okrzeja – człowiek, który stał się symbolem walk rewolucyjnych i niepodległościowych.

W II połowie XVIII i na początku XIX wieku, u wylotu ul. Okrzei budowano sezonowe mosty łyżwowe. Wspierane one były na płaskodennych łodziach i posiadały nawet własne oświetlenie oraz barierki. Na czas zimy były rozbierane, jednak w okresie wiosenno-letnim mieszkańcy mogli przedostać się na drugą stronę pieszo czy furmanką. Ostatnia konstrukcja, nazwana mostem Ponińskiego, przetrwała do 1806 roku – wtedy to została zniszczona przez cofających się przed wojskami Napoleona Prusaków i Rosjan.