70. rocznica bitwy o Monte Cassino. Długie cienie przeszłości

Nie jestem skora do płaczu, ale w niedzielę dwukrotnie rozpłakałam się jak małe dziecko.
W Centrum Katolickim odbyła się uroczystość poświęcona  polskim żołnierzom walczącym o zdobycie włoskiego wzgórza. Przepiękny i wzruszający montaż słowno-muzyczny uczniów z SP nr.5, a potem projekcja filmu „Monte Cassino” w reżyserii prof. Zbigniewa Wawera. Na wypełnionej po brzegu sali w CK panowała cisza, wszyscy jakby przenieśli się do tamtych krwawych i okrutnych dni na obcej ziemi. Nie tylko przy hymnie polskim wszyscy stali, wstali też, kiedy młodzież zaczęła śpiewać „Czerwone maki”. Z boku usłyszałam szloch mojego ojca, a mnie ściśnięte gardło nie pozwoliło na wydobycie żadnego dźwięku. Aparat ustawiony na nagrywanie mozolnie zapisywał każdą sekundę. Tylko on jeden nie uległ wzruszeniu.

Nie ukrywam, że kiedy zobaczyłam naszych notabli i polityków obawiałam się, że uroczystość może zamienić się w jakąś akcję przedwyborczą. Przepraszam za to czarnowidztwo! Jestem ogromnie wdzięczna organizatorom, za długie chwile wzruszenia, za cześć oddaną bohaterskim żołnierzom i za każde słowo, które padło podczas uroczystości. Przez cały czas czułam przy sobie obecność Wujka Ireneusza, bohatera spod Monte Cassino.. To dla niego w moim ogródku nadal rosną czerwone maki. Już nie usłyszę jego pięknej polszczyzny w telefonie i rozkazu: Głowa do góry dziewczyno!
Za kilka dni zakwitną w moim ogrodzie pierwsze czerwone maki. Po mojej głowie snuje się wiersz pana Feliksa Konarskiego  „Prośba starego żołnierza”:  
„Przywieź mi czerwony mak z Monte Cassino,   
Póki jeszcze moje serce o tym śni,   
Zanim tam i tu majowe dni przeminą,   
I rozwieją się wspomnienia tamtych dni   
Coraz szybciej mknie godzina za godziną,   
Coraz mniej zostawia złudzeń mknący czas   
Przywieź mi czerwony mak z Monte Cassino,   
Niech po latach go zobaczę jeszcze raz…”