Arabska perła w Europie

Nie da rady uciec od choćby maleńkiej lekcji historii. Starsi przeczytają i przypomną sobie, czego się nauczyli w szkole, a młodzi – no cóż, może to zachęci ich do uzupełnienia tych szczątków dziejów ludzkości, które obecnie usiłują im wcisnąć do głowy nauczyciele...
Rok 632 n.e. To rok śmierci Mahometa. Przeludnienie (między innymi) państwa arabskiego powoduje, że kalif Omar rozpoczyna poszerzanie jego granic (czytaj: rozpoczyna podboje sąsiednich państw). Prą na wschód i na zachód. Pada Jemen, Syria, Egipt, Persja. Tylko kilkadziesiąt lat i cała północna Afryka jest już pod butem arabskim. Od Europy oddziela ją tylko Cieśnina Gibraltarska. Zdobywców nic nie zatrzymuje – w 711 r. lądują w Hiszpanii i podbijają wszystko po kolei. Dopiero jak zagrozili państwu Franków, jego władca Karol Młot w bitwie pod Poitiers w 732 r. położył im tamę. (prawda, że przypomina to trochę historię podboju świata w wykonaniu mongolskich hord Czingis Chana i tamie, położonej przez rycerstwo polskie pod Legnicą?) Aby już dokończyć opowieść „podbojową” - na wschodzie Arabowie podbili również Afganistan, Bucharę i Indie. W okresie największego rozkwitu jednolitego państwa arabskiego sięgało ono od Cieśniny Gibraltarskiej na zachodzie do granic Indii na wschodzie, północnej Afryki, Arabii na południu, do Pirenejów, Kaukazu, Morza Kaspijskiego, Jeziora Aralskiego na północy. Prawdziwe mocarstwo!

Ale jak to bywa z mocarstwami – siły odśrodkowe powodują ich zanikanie (najlepszy przykład – nasza I Rzeczpospolita). Zaczęło się to już VIII wieku. A w X nastąpił rozpad mocarstwa na kilka oddzielnych państw. Jednym z nich był kalifat w Kordobie. Gdy w 1031 roku uległ on rozpadowi, powstał kalifat w Grenadzie. Do jego politycznego końca (styczeń 1492 r.) panowały w nim trzy dynastie władców: Almorawidów, Almohadów i Nasrydów. Jak opisują historycy, było to „królestwo przepychu, bogactwa i poezji”. Ściągali do niego twórcy z Europy, Azji Mniejszej i Afryki Północnej. Powstały wspaniałe budowle Alhambry z pałacem władców.
 
Zagładę przyniosła rekonkwista – w styczniu 1492 r. po półrocznym oblężeniu Królowie Katoliccy Ferdynand i Izabella zdobyli ostatni bastion Maurów. Ostatni władca – Boabdil, uciekł przez zwycięzcami. Ludność została poddana przymusowemu ochrzczeniu, co jednak nie uchroniło jej przed losem Żydów - zostali wydaleni z Hiszpanii w 1570 roku. Święta Inkwizycja otwarła swe kazamaty, izby tortur i rozpaliła swoje stosy.
No cóż – chrzest mieczem zawsze ma taki przebieg. Doświadczyli tego nie tylko Moryskowie.
W swej książce „Medicus z Saragossy” o Granadzie i Alhambrze, o ludziach tam żyjących, a także o dziele chrystianizacji Półwyspu Iberyjskiego wspaniale pisze Noah Gordon.
 
Zapraszam do obejrzenia zdjęć tego, co pozostało ze wspaniałości Alhambry.
Manro