Autobusowa scenka ze starością w tle

Starość to pojęcie bardzo względne. Dla trzylatka to nawet 30-latek jest starym prykiem stojącym nad grobem, a dla nastolatka takim ramolami są już 50-latki. Z pioruńsko bolącą głową wsiadłam do autobusu, żeby odbębnić kolejną wizytę u swojego "uzdrowiciela". Marzyłam tylko o ciszy, bo młot w moich zwojach mózgowych walił jak kilofy w kopalni. Marzenie ściętej głowy!
Za mną usadowiła się jakaś pańcia z gadatliwym 4-5 latkiem. Smarkacz cały czas nawijał piskliwym głosikiem, aż mi się mdło robiło. Najpierw błagał opiekunkę o kupno wielkiej kopary, potem szantażował ją, że założy głodówkę i powie ojcu, że go brzuch od jej zup boli.
Miałam ochotę przydusić gówniarza, żeby choć na chwilę zamilkł. Dzieci bardzo lubię, ale tylko wtedy, kiedy głowa mnie nie boli. Odległość między przystankami jest duża, a ja nabierałam coraz większej ochoty, żeby wyskoczyć w biegu. Na drugim przystanku do autobusu wsiadło małżeństwo w średnim wieku i od razu usłyszałam piskliwy krzyk z tyłu: Ale stare staruchy! Pańcia ostro ochrzaniła smarkacza i pouczała, że to bardzo niegrzecznie tak mówić. Dzieciak musiał mieć ostatnie zdanie, bo uparcie obstawał przy strasznej starości tej pary.
Nie odwracałam głowy, bo smarkacz mógłby mnie ostrzej określić:) Opiekunka wmawiała chłopcu, że on też będzie stary i że będzie mu wtedy przykro, jak ktoś na niego będzie krzyczał: ty staruchu. Piskliwy od razu zaprotestował, że on NIGDY nie będzie stary, bo on nie chce być stary i zawsze będzie chodził tylko do przedszkola! Bo on tak CHCE i już!
Oj, zdziwi się bardzo biedaczek za kilka lat. Nagle w mojej bolącej głowie wylęgło się wspomnienie- przecież i ja będąc dzieckiem myślałam, że nigdy nie dorosnę, a 40-latków miałam za zramolałych starców stojących nad grobem. Starość to pojęcie jednak bardzo względne:)