Bachusik po przejściach

   Nie podoba się, że szpetny? Owszem, nieurodziwy. I dlatego... śliczny. Zanim został zamontowany, cierpiał. W nóżki wkręcano śruby, bezradnie wskazywał rączką gdzie boli. Robotnicy go pocieszali, trzymali za rączkę. Niecałą dobę później ta rączka coś pokazywała.  Może wskazywała wandala? A my nie zrozumieliśmy?
   Jeszcze się nie nastał, a już ktoś zrobił na niego zamach. Został wyrwany ze swojego miejsca. Wyrwa była spora, wypełniła się wodą. Może nasz Bachusik dodatkowo cierpiał? Nie dość, że brzuch obwisły co jest normalnym objawem przy jego smakowych preferencjach i wskazuje na chorobę to jeszcze może i reumatyzm? Nic nie mówił. Chyba, że Szambelanowi.   Teraz stoi od nowa. I oby już nikt nie porywał się na niego.
   Jaki jest odbiór nowości? Wystarczy się przejść na deptak i posłuchać komentarzy. Przyznaję, sama już byłam nieco skwaszona. Podniosło mnie jednak na duchu dużo pozytywnych opinii. Ludzie się cieszą. Poklepują jednego, zerkają na drugiego, pod szybą. Podoba się. Przynajmniej ja obserwowałam i słyszałam takie reakcje.
   Sama nie mogę się nacieszyć. Widziałam kilku turystów. Japończyków. Ależ mieli farta! Akurat trafili na jakby otwarcie. Z sympatią komentowali nasze Bachusy – dużego i małych. Zabrudzona szyba? No problem. Zrobili co ja wcześniej. Wypucowałam szybkę, żeby zrobić zdjęcie. Kilka osób mogło przy okazji złapać ,,czyściejsze" ujęcia.
 Może nie do końca wszystko jest w kancik. Dopieszczone. Rozczarowałam się oświetleniem. Nie takiego rozwiązania oczekiwałam. Każdy może mieć swoje uwagi. Negatywne także. Ale mimo wszystko spróbujmy się cieszyć. Bo to nasza atrakcja. Zielonogórska.

Technika mnie pokonała i artykuł wysyłam z poślizgiem. Mogę dodać dzisiejsze spostrzeżenia. Po raz pierwszy zobaczyłam całość pod szybą. Były czyste, widoczność dobra. Resztki budowli po ostrym liftingu. A nawet wręcz nowe. Według mnie – da się oglądać.
Bachusiki się nie podobają? Moja opinia. Brzydkie jest piękne!