Biogramy

John Abercrombie

Urodził się w W 1944 roku w Port Chester, w stanie Nowy Jork. Naukę gry na gitarze rozpoczął w wieku czternastu lat. Po ukończeniu szkoły średniej postanowił odejść od naśladowania Chucka Berry'ego i zająć się grą na gitarze bardziej poważnie. Studiował w Berklee Collage of Music, podczas studiów grał z innymi studentami w lokalnych klubach i barach. "To były, praktycznie rzecz biorąc, zespoły oparte na standardowym składzie gitara - organy - perkusja".

Oferta zagrania podczas trasy koncertowej z organistą Johnym Hammondem oznaczała koncertowanie w takich miejscach, jak Count Basie's Lounge czy The Club Baron w Harlemie. W tym czasie poznał Brecker Brothers, którzy akurat formowali zespół Dreams. Bracia zaprosili go do wspólnego grania, co zaowocowało jego udziałem w debiutanckim albumie zespołu wydanym w wytwórni Columbia Records.

Po ukończeniu Berklee, w 1969 roku, postanowił przeprowadzić się do Nowego Jorku. W ciągu kilku lat stał się jednym z najbardziej rozchwytywanych muzyków sesyjnych. Nagrywał z Gilem Evansem, Gato Barbierim, Barrym Milesem i wieloma innymi. Stał się także regularnym członkiem grupy Chico Hamiltona.

Uwagę szerszej publiczności zaczął Abercrombie przyciągać grając w zespole Billie Cobhama, gdzie ponownie spotkał braci Brecker. Abercrombie jest obecny na albumach Crosswinds, Total Eclipse, Shabazz. Zaczął także grywać w dużych salach, podczas koncertów z udziałem takich gwiazd, jak Doobie Brothers. Jak sam mówi - "pewnej nocy graliśmy w sali Spectrum w Filadelfii.

Pomyślałem wtedy: skąd ja się tu wziąłem?".

Niedługo później, na Festiwalu Montreux, muzyk poznał Manfreda Eichera. Rezultatem tego spotkania jest płyta Timeless, z udziałem Jana Hammera i Jacka DeJohnette, nagrana dla wytwórni ECM. Album ten zdobył uznanie krytyki. Kolejną płytą z udziałem muzyka była płyta Gateway wydana w 1975 roku wspólne z DeJohnette i basistą Davem Hollandem. Drugie wydanie tego albumu ukazało się w 1978 roku. Rok później Abercrombie uformował swój własny kwartet, w którego skład weszli: pianista Richie Beirach, basista George Mraz i perkusista Peter Donald.

Grupa ta nagrała trzy albumy: Arcade, Abercrombie Quartet oraz M.

Oprócz współpracy z Jackiem DeJohnette (u którego pojawia się na albumach Directions i Now Directions) Abercrombie nagrywał również z wieloma innymi artystami wydającymi dla ECM.

Inną znaczącą współpracą zdaje się być udział w duecie z gitarzystą Raplhem Townerem, z którym nagrał dwa albumy: Sargasso Sea (1976 rok) i Five Years Later (1982 rok). Innymi ważnymi płytami muzyka są te nagrane z Markiem Johnsonem i Peterem Erskinem (z którym Abercrombie dużo koncertował). Na płycie Current Events, wydanej w 1988 roku, Abercrombie po raz pierwszy użył syntezatora . Inna płyta tego trio - John Abercrombie / Marc Johnson / Peter Erskin wydana w 1989 roku - jest albumem nagranym podczas koncertu w Bostonie z 21 kwietnia 1988 roku. Krytyk Chuck Berg opisał to trio jako "zgrany do tego stopnia zespół, że muzyczne interakcje między muzykami, kierowane chyba szóstym zmysłem, tworzą

jednolitą wizję muzyczną, prezentowaną do tej pory jedynie przez zespołu pochodzące z jazzowego Olimpu, takie jak tria pianistów Billa Evansa i Oscara Petersona.". Trio Abercrombie / Johnson / Erskin zaprezentowało podczas tego koncertu repertuar z ich czteroletniej współpracy, a także standardy, często kojarzone z Evansem, które muzycy poddają oszałamiającym zabiegom.

Na płycie z 1990 roku, Animato, którą Abercrombie nagrał we współpracy z kompozytorem i pianistą grającym na syntezatorze Vincem Mendozą i perkusistą Johnem Christenesenem, muzyk zaprezentował osiem autorskich kompozycji.

Przywiązanie i sympatia Abercrombiego do jazzowych standardów jest doskonałym uzupełnieniem roli prelegenta i nauczyciela. Podczas wykładu na Harvardzie, kiedy to muzyk prezentował historię gitary w jazzie, Abercrombie wyjaśnił: "Kiedy gram takie melodie, jak Automn Leaves czy Stella By Starlight, ciągle czerpię przyjemność z ich grania, mimo że gram je od lat. I właśnie dlatego, że znam je tak dobrze czuję się wolny, kiedy je gram. Czuję się wyzwolony, jakbym w ogóle nie grał żadnych akordów. To jest właśnie to, co oznacza dla mnie określenie free jazz".

John Abercrombie jest muzykiem o wyjątkowej pozycji gitarzysty jazzowego, który łączy ciągle rozwijające się technologie z tradycją standardów jazowych. W wywiadzie udzielonym Jazziz z roku 1988 artysta powiedział: "Podtrzymywanie tradycji jazzu, począwszy od Charliego i Django, jest bardzo ważnym elementem mojej muzyki... Chciałbym, by ludzie postrzegali mnie jako muzyka mającego bezpośrednie połączenie z historią gitary jazzowej, który jednocześnie poszerza

niektóre muzyczne granice, nie zawsze angażując do tego samą gitarę"

Ralph Alessi

Wybitny amerykański trębacz, kompozytor i pedagog/dyrektor SIM

Od 1991 roku jest aktywnym uczestnikiem nowojorskiej sceny jazzowej i avant-jazzowej. Ralph Alessi nagrywa i występuje z takimi muzykami jak: Steve Coleman, Uri Caine , Don Byron, Ravi Coltrane, Sam Rivers, Fred Hersch, Drew Gress , Tim Berne , Kenny Werner, Michael Cain, Curtis Fowlkes. Jest odważnym improwizatorem i wymagającym instrumentalistą.

Jako lider wydał cztery płyty: Hissy Fit , Vice Virtue , This against that (ten album znalazł się na liście magazynu "Jazz Times" jako jeden z dziesięciu najlepszych albumów 2002 roku) oraz najnowsza Look , przy której pomagał mu jego zespół This Against That. W nadchodzącym roku Alessi planuje wydać jeszcze dwie płyty, w tym jedna to projekt kwartetu z Jasonem Moranem. Jako nauczyciel jest członkiem wydziałów w Five Towns College i w Eastman School of Music. Jest założycielem i dyrektorem School for Improvisational Music (www.schoolforimprov.org), niekomercyjnej jednostki, która obecnie zajmuje się prowadzeniem warsztatów muzycznych w Brooklynie. Od 2002 roku wykłada na wydziale jazzowym w New York University.

Dominik Bukowski/Joonatan Rautio Quartet

Nowy międzynarodowy kwartet Dominika Bukowskiego, do którego zaprosił dwóch czołowych muzyków jazzowych z Finlandii: Ville Pynssi oraz wirtuoza saksofonu Joonatana Rautio. Zespół zapoczątkował współpracę na trasie koncertowej po Szwecji. Muzyka zespołu to kompozycje Joonatana Rautio i Dominika Bukowskiego, utrzymane w konwencji mainstreamu, hard - bopu, choć nie pozbawione elementów innych gatunków muzycznych.

Joonatan Rautio - absolwent Sibelius Academy na wydziale jazzu. Zdobywca nagrody Fińskiego Towarzystwa Saksofonowego im. Josefa Kaartinena (1999), w 2001 roku wygrał Pekka Pöyry prize, zaś w następnym roku otrzymał tytuł "Pori Jazz Artist of the Year for 2001". Grał z wieloma fińskimi i międzynarodowymi gwiazdami takimi jak: Jim Beard, Randy Brecker , Jon Balke , Jukkis Uotila , Lars Danielsson, Anders Jormin, Ron McClure i fińska UMO Jazz Orchestra. Jest również liderem wielu własnych grup. Joonatan Rautio jest wykładowcą saksofonu na Sibelius Academy (wydział jazzu).

Ville Pynsii - ur. w 1978 roku, pomimo młodego wieku uznany za jednego z najlepszych perkusistów w Finlandii. Pochodzi z miasta Kokkola, jest absolwentem Sibelius Academy w Helsinkach (jazz department). W latach 2005-2006 studiował na paryskiej Conservatoire National Superiour De La Music. Ville jest znany jako zdolny, wszechstronny muzyk, stąd jego duża popularność w Finlandii. Występował na całym świecie z takimi artystami i zespołami jak: Phil Markowitz, Rick Margitza, Severi Pyysalo, Jukka Perko, Jarmo Savolainen, Sakari Kukko, Jukka Tolonen, UMO, M.B.O i innymi.

Dominik Bukowski - ur. w 1977r. muzyk jazzowy, wibrafonista, absolwent Katowickiej Akademii Muzycznej wydz. Jazzu i Muzyki Rozrywkowej. Zdobywca indywidualnego wyróżnienia na Ogólnopolskim Przeglądzie Zespołów Jazzowych w Gdyni (1999) oraz zwycięzca konkursu Bielskiej Zadymki Jazzowej 2002. Od 2003r. zajmuje II miejsce w kategorii wibrafon roku w ankiecie Jazz Forum. Nagrał ponad 10 płyt. Współpracował i nagrywał z takimi muzykami jak : Janusz Muniak, Leszek Możdżer, Piotr Wojtasik, Maciej Sikała, Jacek Kochan, Leszek Kułakowski, Jerzy Matuszkiewicz, Wojciech Staroniewicz, Emil Kowalski, Przemek Dyakowski, Ulf Adaker (Szwecja), Brian Melvin (USA), Raivo Tafenau (Estonia) i inni. Koncertował w takich krajach jak Szwecja, Izrael, Norwegia, Rosja, Finlandia, Łotwa, Estonia i Niemcy. Jego ostatnia płyta PROJEKTOR znalazła się w pierwszej dziesiątce najlepszych płyt 2005 roku według miesięcznika Jazz Forum. Niedawno pojawiła się nowa płyta D. Bukowskiego z udziałem m.in. Piotra Wojtasika.

Piotr Lemańczyk - kontrabasista, gitarzysta basowy, kompozytor, lider. Jest laureatem Jazz Juniors 95 i 96 w Krakowie, Jazz nad Odrą 96 we Wrocławiu oraz Pomorska Jesień Jazzowa 96, gdzie dostał "Klucz do kariery". Jako lider nagrał trzy autorskie płyty - Follow the Soul , Freep i najnowsza Village Time , które zebrały znakomite recenzje. Ma na swoim koncie współpracę z takimi nazwiskami jak: Dave Kikoski, Brian Melvin, Avishai Cohen, Tyler Hornby, Jakob Dinesen ,Ulf Adaker, Zbigniew Namysłowski, Jan Ptaszyn Wróblewski, Janusz Muniak, Maciej Sikała, Piotr Wojtasik, Jarosław Śmietana, Adam Pierończyk i innymi. Koncertował w Kanadzie, Izraelu, Niemczech, Rumunii, Estonii, Szwecji, Mołdawii, Łotwie, Belgii, Finlandii, Rosji, Słowacji, Francji.

Marek Dykta

karierę muzyczną rozpoczął w wieku dziesięciu lat, kiedy to zainteresował się gitarąklasyczną. Kiedy odkrył inne style muzyczne, które pozwoliły mu wykorzystywać swój talent wmniej przewidywalny sposób i które go zafascynowały, sięgnął po pierwszą, czeską, gitaręelektryczną i dołączył do szkolnego zespołu bluesowego. Niedługo później do współpracy zaprosił go Irek Dudek, z którego zespołem zaczął koncertować. Kolejnym krokiem w rozwoju kariery byłodołączenie do młodych muzyków jazzowych na Wydziale Jazzu Akademii Muzycznej wKatowicach, gdzie Dykta studiował.

Sukces pierwszego zespołu Marka Dykty, czyli Staff Only (zespół zajął drugie miejsce na FestiwaluJazz Juniors w Krakowie oraz siódme miejsce pośród 178 uczestników na belgijskim Europejskim Konkursie Jazzowym), spowodował chęć kontynuowania edukacji jazzowej, tym razem w Stanach Zjednoczonych. Jedynym miejscem, które go interesowało, była legendarna szkoła Berklee College of Music w Bostonie. Został nagrodzony stypendium im. S. Hollanda, a studia na tej uczelni ukończył w ciągu pięciu semestrów z najwyższym wyróżnieniem.

Niektórzy z muzyków, tacy jak Jon Damian, Bret Wilmott, Herb Pomeroy, Rick Peckham, Ed Tomassi, a przede wszystkim Hal Crook, u których nie tylko pobierał nauki, ale z którymi także koncertował, mocno wpłynęli na jego styl muzyczny.

Następnym i, zdaje się, nieuniknionym krokiem, była przeprowadzka do Nowego Jorku, gdzie spotkał wielu wspaniałych i ważnych muzyków, takich jak Tommy Campbell, Mark Soskin, Harvie Swartz, Donny McCasslin, Boris Kozlov, Michał Urbaniak, Urszula Dudziak. Podczas nowojorskiej przygody wyprodukował i nagrał wiele projektów, włączając w to swoją muzykę, w Avatar Studio - jednym z najlepszych studiów nagraniowych w Nowym Jorku.

Henryk Gembalski

Kreatywny skrzypek jazzowy, kompozytor, pedagog, jak również twórca muzyki do spektakli teatralnych. Zadebiutował w 1978 roku i od tego czasu nagrał ponad 30 płyt w polskich, jak i międzynarodowych składach. Koncertował w USA, Francji, Szwajcarii, Niemczech, Włoszech, Szkocji, Chinach, na Węgrzech, w Rosji i Czechach. Od 2000 roku prowadzi, jako jeden z niewielu muzyków na świecie, klasę skrzypiec w Instytucie Jazzu Akademii Muzycznej w Katowicach.

Mark Helias

Kompozytor i basista Mark Helias jest regularnie widywany w Nowym Jorku w miejscach, gdzie coś się dzieje. Po edukacji w muzycznej szkole średniej i na Uniwersytecie Rutger pod opieką Homera Menscha w 1977 rozpoczął międzynarodową karierę muzyczną z Anthony Braxton Quartet. Od tamtej pory miał przyjemność współpracować z Edwardem Blackwellem, Anthonym Davisem, Deweyem Redmanem, Rayem Andersonem, Donem Cherrym i Gerrym Hemingwayem.

Helias jest płodnym artystą - skomponował muzykę do dwóch filmów, utwory muzyki kameralnej oraz dzieła dla dużych zespołów i orkiestr. Był producentem albumów innych artystów dla wytwórni Gramavision, Enja, New World, Sound Aspects i Akant/DIW.

Jego trio Open Loose z Tonym Malabym i Tomem Raineyem stał się na muzycznej scenie Nowego Jorku archetypowym zespołem improwizującym. Helias daje solowe koncerty na basie, ale można go również usłyszeć w innowacyjnym basowym duecie The Marks Brothers, z kolegą, basistą Markiem Dresserem. Prowadzi zajęcia w klasie kontrabasu oraz kreatywnej improwizacji jazzowej w Sarah Lawrence College, New School i School for Improvised Music. Powierzono mu również poszerzenie zakresu edukacji o zagadnienia muzyki współczesnej i nowej.

Albumy z jego muzyką są wydawane od 1984 roku. W skład jego dyskografii wchodzą m.in.: Split Image (1984), The Current Set (1987), Desert Blue (1989), Attack The Future (1992), Loopin' the Cool (1995), Fictionary (1998), Come Ahead Back (1998), New School (2001), Verbs of Will (2004), i najnowszy: Atomic Clock (2006).

Tony Malaby

Pochodzący z Tuscon w Arizonie, saksofonista altowy i tenorowy Tony Malaby, od 1995 stale zamieszkuje w Nowym Jorku uczestnicząc w wielu godnych uwagi formacjach jazzowych włączając w to Charlie Haden's Liberation Orchestra, Paul Motian's Electric Bebop Band, Mark Helias' Open Loose, Fred Hersch's Quintet, Michell Portal's Birdwatcher, współpracę z Danielem Humairem i zespołami prowadzonymi przez Mario Pavone, Tima Berne, Angelikę Sanchez oraz Marty Ehrliche'a Jego debiutancka płyta "Sabino"(Arabesque rec.), została znakomicie przyjęta przez melomanów i wysoko oceniona przez krytyków muzycznych piszących dla najważniejszych periodyków jazzowych na całym świecie. Jego najnowsza płyta "Tamarindo" (Clean Feed rec.) z basistą Williamem Parkerem i Nasheetem Waitsem na perkusji, po raz kolejny potwierdza wysokie noty. Podobnie jak inne jego albumy: "Adobe" (Sunnyside rec.), z Drew Gressem i Paulem Motianem; "Apparitions" (Songlines rec.) z Tomem Raineyem, Mikem Sarinem i Drew Gressem; oraz "Alive in Brooklyn Vol. 1 and 2" z Angeliką Sanchez i Tomem Raineyem. Aktualnie saksofonista przewodzi równolegle kilku swoim projektom: APPARITIONS gdzie współpracuje z Drew Gressem, Tomem Raineyem i Mikem Sarinem; CELLO TRIO współpracując z niezwykle kreatywnym chicagowskim wiolonczelistą Fredem Lonberg-Holmem i perkusistą Johnem Hollenbeckiem; kwartetowi PALOMA RECIO z Benem Monderem, Eivindem Opsvikem i Nashhetem Waitsem oraz wspomnianej już grupie "Tamarindo". W wolnych chwilach prowadzi również zajęcia i warsztaty rozwijające kreatywność w improwizacji.

Andy Milne

pianista i kompozytor

pochodzi z Toronto w Kanadzie; obecnie jednak mieszka i pracuje w Nowym Jorku gdzie znalazł najdogodniejsze warunki do urzeczywistniania swoich bardzo różnorodnych muzycznych koncepcji. W kręgu jego najważniejszych inspiracji znajduje się muzyka Theloniousa Monka, Arta Tatuma, Herbie Nicholsa, Beli Bartoka, Joni Mitchell i Stevie Wondera. Andy Milne mocno podkreśla jednak, że na jego twórczość wywierają wpływ także kwestie pozamuzyczne takie jak: polityka, filozofia, film w tym komedia i science-fiction. Jest laureatem grantów komisji New Works oraz French-America Jazz Exchange, Chamber Music America, w 2004 roku uznany został za "wschodzącą gwiazdę instrumentów klawiszowych" przez magazyn Down Beat. Milne jest jednym z najważniejszych i najbardziej szanowanych młodych głosów dzisiejszego jazzu. Jego kwintet Dapp Theory miesza współczesną muzykę funk, groove i hip-hop z jazzem. Milne koncertował i nagrywał z Ravi Coltrane'em, Ralphem Alessim, Carlosem Wardem, oraz z wokalistką Carlą Cook. W 1990, po ukończeniu z wyróżnieniem szkoły muzycznej na Uniwersytecie York (gdzie pobierał lekcje m.in. od Oscara Petersona, Pata LaBarbara i Dony Thompsona), Milne otrzymał stypendium Canadian Council na sławnej Banff Centre for Fine Arts. W Banff poznał saksofonistę Steve'a Colemana, który zachęcił go by przeprowadził się do Nowego Yorku. W 1991, po roku spędzonym w Montrealu, zdobyciu cennego doświadczenia u boku Joe Lovano i Archie Sheppa, Milne przeniósł się do Nowego Jorku i dołączył do podstawowego składu zespołu Steve'a Colemana Five Elements, najważniejszej formacji dla nurtu M-BASE. Muzycy nurtu M-BASE wspomagając Cassandrę Wilson oraz Grega Osbiego poznali się także na jego talencie. Długie wspólne granie z Colemanem dało mu niesamowitą okazję by ukształtować nowe pomysły harmoniczne i rytm w podejściu do gry na fortepianie. W 1997 Milne nagrał debiutancki album "Forward to Get Back," dla wytwórni d'Note Records, na której zagrali Steve Coleman, Reggie Washington, Ralph Alessi i Matthew Garrison. W 1998 Milne uformował swoją obecną grupę Dapp Theory, by "mówić namiętne historie, promować pokój oraz inspirować zbiorową odpowiedzialność by umiała wesprzeć zagrożony świat wartości duchowych. Muzyka odkrywa bowiem prawdę, która istnieje w uniwersalnej kosmicznej mądrości, podczas twórczej ekspresji wielkich podróży naszego życia"; wyjaśnia Andy. W 2001 roku zgłębił te prawdy w tekstach, które napisał we współpracy z kanadyjską ikoną folk-rocka Bruecem Cockburnem, które następnie zostały zamieszczone na płycie Dapp Theory "Y'all Just Don't Know; w 2003 roku i wydaną przez Concord Records. Jako artysta wizytujący w 2006 roku na Uniwersytecie w Kolumbii Brytyjskiej, Milne wykładał, współpracował z lokalnymi muzykami i pisał muzykę na dwa nowe wydawnictwa płytowe opublikowane w 2007 roku: "Dreams and False Alarms" na które składają się interpretacje muzyki folk i pop z lat 60-tych, oraz "Scenarios"; duet z Gregoire Maretem na harmonijce, łączący awangardę z romantyczną wrażliwością. Milne wiele czasu poświęca obecnie kilku projektom, włączając w to duet fortepianowy z francuskim pianistą Benoit Delbecq, oraz współpracę ze stepującą tancerką Heather Cornell.

Ten wrażliwy pianista wypracował sobie spore uznanie i reputacje wyróżniającego się kompozytora wśród muzyków i publiczności kreatywnej sceny jazzowej Nowego Jorku. Występował niemal na całym świecie w przeróżnych zestawieniach z rzeszą wybitnych artystów muzyki: Sekou Sundiata, Avery Brooks, Geri Allen, Dianne Reeves, Robin Eubanks, Red Mitchell, czy Sonny Greenwich. Ponadto Milne dzieli się swoją koncepcją muzyki ze studentami na Uniwersytecie Nowego Jorku i w The New School, gdzie wykłada. Jego innowacyjne podejście do rytmiki połączone z rozległym harmonicznym leksykonem sytuuje go w ścisłej czołówce młodych pianistów i improwizatorów, godnych kontynuatorów drogi obranej przez mistrzów jazzu takich jak Herbie Hancock czy McCoy Tyner.

Matthew Mitchell

Matthew Mitchell urodził się 19 lipca 1975 roku. Jego zainteresowanie muzyką szybko stało się widoczne. Jako dziecko Matt siedział z adapterem dla dzieci i stosem płyt winylowych swoich rodziców (były to m.in: The Beatles, Stevie Wonder, Jimi Hendrix), ucząc się na pamięć wykonawców, tekstów piosenek, czasu ich trwania oraz innych szczegółów. W wieku 6 lat zaczął grać na pianinie, komponował mając lat 10. Jego pociąg do muzyki, zdolności i zaangażowanie rosły i już wieku 13 lat wiedział, że muzyka będzie jego życiem.

Po szkole średniej Matt przez pięć lat uczęszczał do szkół muzycznych. Pierwsze trzy lata spędził na Indiana University, kolejne dwa w Eastman School of Music, gdzie uzyskał tytuł magistra. W czasie lat szkolnych Matt grał różnorodną muzykę osadzoną w różnych kontekstach, włączając w to doświadczenia z grupami grającymi rock, fusion, hip-hop, salsę, muzykę brazylijską i polkę. Godnymi uwagi nauczycielami Matta z tego okresu byli: David Baker, Luke Gillespie, Michael Cain i Elizabeth DiFelice.

W kręgu jazzowym Matt występował i nagrywał z Ralphem Alessi, Wesem Andersonem, Davidem Bakerem, Jimmym Coe, Ravim Coltrane, Peterem Epsteinem, Pookiem Johnsonem, Ayelet Rose Gottlieb, Joshem Rosemanem i Davidem Youngiem. Od 1999 roku gra z dwoma improwizującymi zespołami: Kaktus i Feigner oraz z grupą grającą art rock - Thinking Plague. Obecnie mieszka w Filadelfii, koncertuje, komponuje, tworzy zespoły i nagrywa muzykę, która odzwierciedla jego stale poszerzający się wachlarz zainteresowań muzycznych i nie tylko.

Niedziela & Niedziela

Jacek Niedziela Naukę gry na kontrabasie rozpoczął w klasie A. Niewelta w PSM I i II st. w Rybniku. Naukę kontynuował na Wydziale Jazzu i Muzyki Rozrywkowej AM w Katowicach w klasie kontrabasu Andrzeja Zubka. Uczelnię tę ukończył w 1986 roku, a dwa lata później został wykładowcą klasy kontrabasu na tej Akademii. W latach 2002 - 2005 pełnił funkcje dziekana tego Wydziału oraz dyrektora Instytutu Jazzu. Od 2005 roku jest profesorem. Wśród jego uczniów są: Adam Kowalewski, Sławomir Kurkiewicz, Tomasz Kupiec, Romuald Twarożek czy Maciej Adamczak.
Uznawany jest za wybitnego kontrabasistę jazzowego, co potwierdzają wyniki ankiet w latach 1998, 2002 i 2003 pisma Jazz Forum. Debiutował w 1982 roku, współpracował z takimi muzykami, jak Jan Ptaszyn Wróblewski, Zbigniew Namysłowski, Piotr Baron, zespół Walk Away, Eddie Henderson, Victor Lewis czy Art Farmer. Uczestniczył w wielu festiwalach jazzowych w kraju i za granicą. Jest autorem 5 autorskich płyt, współpracował przy 30 płytach innych muzyków.
Jacek Niedziela jest laureatem wielu nagród (jak I nagroda w konkursie Jazz Juniors w Krakowie w 1983 roku, Grand Prix konkursu International Jazz Federation w Leverkusen w Niemczech w 1985 roku).

Wojciech Niedziela Pianista jazzowy, kompozytor. Ukończył Akademię Muzyczną w Katowicach w klasie fortepianu Andrzeja Zubka. Od 1991 roku zawodowo związany z tą uczelnią, początkowo jako asystent, obecnie na stanowisku adiunkta, prowadząc klasę fortepianu i harmonii jazzowej.
Nagrał ok. 30 płyt z takimi wykonawcami jak Jan Ptaszyn Wróblewski, Piotr Wojtasik, Eryk Kulm, Michał Kulenty czy Lora Szafran. Jest autorem 4 autorskich płyt, z których To Kiss the Ivories przyniosła mu dwie nominacje do nagrody Fryderyk 2000.
Wojciech Niedziela koncertował na całym świecie w wielu słynnych klubach jazzowych (m.in. Montmartre, New Morning, A-Trane) w Europie i USA, współpracował także z czołowymi artystami światowej sceny jazzowej (np. z Davidem Liebmanem, Mike'em Mainierim, Billy Harperem).
Jest laureatem wielu konkursów krajowych i zagranicznych. Wśród otrzymanych przez niego nagród można wymienić np. I nagrodę na Leverkusen Jazz Days w Niemczech w 1985 roku, Grand Prix Konkursu Pianistów Jazzowych w Kaliszu w 1985 czy I Nagrodę Konkursu Improwizacji Jazzowej w Katowicach w 1983 roku.

Hank Roberts

Hank Roberts należy do elitarnego grona improwizujących wiolanczelistów (takich jak: Yo Yo Ma, Fred Lonberg Holm, Erik Firedlander). Dotychczas nagrał 8 płyt, przede wszystkim dla wytwórni JMT i W&W. Poza własnymi projektami i zespołami, Hank nagrywa i występuje z 858 Quartet i Unspeakable Orchestra Billa Frisella, współpracuje także z takimi artystami, jak Joey Baron, Andy Summers, David Sanborn, Tiger Okoshi, Yair Dalal czy Mamadou Diabate.

The New York Times tak rekomendował jego najnowszy album Green , nagrany z udziałem Marca Ducret i Jima Blacka: Muzyka Hanka Robertsa zdolna jest do przemieszczania się pomiędzy najlepszymi elementami muzyki klasycznej, popu, bluesa i jazzu - tradycyjnymi formami muzyki europejskiej i amerykańskiej. Zespół pod kierownictwem wiolonczelisty sprowadza te powszechnie znane muzyczne formy do punktu, w którym ponownie brzmią w bardzo nowotorski sposób .

Jim Black Perkusista, improwizator, kompozytor. Urodził się w 1967 roku w Seattle, mieszka w Nowym Jorku.

Gra na perkusji od 17 roku życia. Dorastał grając wszystko i wszędzie od garażowego rocka po swingujący big-band. Od 1985 roku uczęszczał do Berkele College of Music, równocześnie nagrywał płyty i dużo koncertował. W 1991 roku przeprowadził się do Nowego Jorku gdzie często zapraszany jest do współpracy przez muzyków jazzowych i awangardowych min takich jak: Tim Berne (zespół: Bloodcount ), Dave Douglas (Tiny Bell Trio), Ellery Eskelin, Ben Monder, Uri Caine (Mahler i Bach Project), Satoko Fujii, Tony Scherr, Jamie Saft, Anthony Coleman, Mark Feldman, Dewey Redman, Lee Konitz, Cuong Vu, Chris Speed (Yeah No), Kenny Wheeler, Fred Hersh, Django Bates, Lourie Anderson, Bill Carrothers. Powszechnie uważany jest za wielkiego innowatora i jednego z najciekawszych perkusistów jazzu. W nielicznych wolnych od koncertów i nagrań chwilach udziela się jako pedagog w nowojorskiej School for Improvisational Music.

Jim Black jest wspołtwórcą i spoiwem zespołów: Pachora i Human Feel. Jego autorskim pomysłem jest kwartet AlasNoAxis, z którym nagrał dotychczas pięć albumów dla prestiżowej wytwórni Winter & Winter z Monachium.

Marc Ducret. Urodzony w 1957 roku w Paryżu gitarzysta Marc Ducret swoją profesjonalną karierę muzyka jazzowego rozpoczał w wieku 17 lat. Jest samoukiem, a dzięki fenomenalnemu słuchowi opanował także grę na lutni i kontrabasie. Śpiewał także w zespołach o rockowym i folkowym charakterze.

Jako gitarzysta zadebiutował w oktecie Patrice'a Caratini.

Nieco później, w 1986 roku zostaje członkiem pierwszej Krajowej Orkiestry Jazzowej. Jego muzyczne dokonania zostają docenione przez jazzowe środowisko: w 1987 r. otrzymuje nagrodę Django Reinhardta, zostaje także wybrany najlepszym gitarzystą wg czasopisma Jazz Hot w 1988 i 1989 roku. Swój pierwszy autorski album, który Ducret nagrywa wraz z Michelem Benitą - kontrabas i Aaronem Scootem - perkusja. Płyta "La Th%E9orie du Pilier" wydana zostaje przez Label Bleu w 1987 roku. Odtąd wszystko toczy się szybko.

Marc Ducret dużo nagrywa jako solista, często też jest zapraszany przez innych instrumentalistów. Od 1991 roku francuski gitarzysta regularnie współpracuje z saksofonistą Timem Berne, z którym nagrał aż osiem płyt od 1991 do 1995 roku.

Marc Ducret współpracował także z takimi muzykami jak: David Friedmann, Michel Portal, Joachim Kuhn, Franco Ambrosetti, Didier Lockwood, Eric Barret, Miroslav Vitous, Enrico Rava, Mino Cinelu, Adam Nussbaum, Django Bates, Richard Galliano, David Sanborn, Joey Baron, Bobby Previte, Michel Godard, Louis Sclavis, Herb Robertson, Chris Speed, Anthony Cox, Michael Formanek, Jim Black, Tom Rainer, Daniel Humair, Henri Texier, David Torn, Craig Taborn i wielu innych.

Aktualnie wraz z Bruno Chevillon - kontrabas i Eric Echampard - perkusja, tworzy własny zespół muzyczny. Równolegle gra także w innych składach, między innymi z kwartetem Franćoisa Corneloupa i wspomnianego już wcześniej amerykańskiego saksofonisty Tima Berne. Poza jazzową improwizacją interesuje go również Muzyka Nowa oraz eksperymenty brzmieniowe powstające na gruncie elektroniki.

Maciej Obara Trio

Istniejący od 2003r. zespół tworzą trzej młodzi, zdolni, doświadczeni muzycy: obok grającego na saksofonie altowym lidera - Macieja Obary w składzie znaleźli się Maciej Garbowski i Krzysztof Gradziuk - filary grupy RGG. Wszyscy są absolwentami Wydziału Jazzu i Muzyki Rozrywkowej AM w Katowicach, a ich inspiracje sięgają twórczości Charliego Parkera, Theleoniusa Monka, Johna Coltrane'a, Milesa Davisa, Ornette Colemana, Tomasza Stańki. W roku 2007 Trio zostało zwycięzcą konkursu Bielskiej Zadymki Jazzowej.

Maciej Obara to obecnie jedna z najważniejszych postaci polskiego jazzu. Zyskał tytuł najlepszego saksofonisty jazzowego na "Krokus Jazz Festival', współpracował z Tomaszem Stańko przy realizacji spektaklu "Terminal 7' w Teatrze Narodowym oraz projektów "Tomasz Stańko Special Project' i 'New Balladyna Quartet'. Jest również laureatem nagrody 'Gwarancja Kultury' za osiągnięcia muzyczne i płytę 'Message from Ohayo' przyznawanej przez TVP Kultura.

Na najnowszej płycie tria znajduje się 10 utworów skomponowanych przez lidera, zainspirowanych twórczością Erica Dolphiego i Charlesa Mingusa oraz współpracą z Tomaszem Stańko w 'New Balladyna Quartet'.

Kurt Rosenwinkel

Gitarzysta Kurt Rosenwinkel to jeden z najoryginalniejszych jazzowych instrumentalistów ostatnich 10 lat. Pochodzi z Filadelfii, studiował w Berklee College of Music w Bostonie, a swoje pierwsze muzyczne doświadczenie zdobył w zespołach prowadzonych przez Gary Burtona i Paula Motiana. W połowie lat 90. zamieszkał w Nowym Jorku, gdzie szybko stał się ważnym elementem lokalnej sceny muzycznej zdobywając opinię innowacyjnego gitarzysty, lidera, kompozytora i improwizatora. Równocześnie Rosenwinkel wykazał się wielka muzyczną erudycją i przejawiał zamiłowanie do jazzowych standardów. Wciąż jednak nie brakowało mu determinacji do wyrażania własnego muzycznego języka i co za tym idzie tworzenia swoich definicji jazzu. Gitarzysta ma na swoim koncie osiem autorskich albumów, nagranych w większości dla prestiżowej Verve Records i wciąż aktywnie rozwija się zarówno jako lider jak i sideman (od początku lat 90. do dziś uczestniczył w nagraniu ponad 60 albumów) współpracując z takimi wybitnymi muzykami jak: Joe Henderson, Brian Blade, Joshua Redman, Danilo Perez, Mark Turner czy Chris Potter . Jego płyty zbierają coraz więcej pochlebnych recenzji i uznanie wśród melomanów. Pomimo tego Kurt podejmuje ważną i śmiałą decyzję o przeprowadzeniu się wraz z żoną Rebecką z Nowego Jorku do Europy (2003 rok). Wraz z rodziną (ma dwóch synów: Silasa i Ezera) Zamieszkali najpierw w Zurychu, a potem przeprowadzili się do Berlina, gdzie Rosenwinkel otrzymał posadę profesora i wykłada w Berlińskim Instytucie Jazzu. O niemieckim mieście mówi tak: "Berlin jest fascynującym i dynamicznym miejscem. Czuję się w nim podobnie jak w Nowym Jorku, ponieważ ludzie wokół mnie robią w wielu dziedzinach rzeczy, które daleko wykraczają poza stereotypowe wzorce". Tym samym emanuje aktualna muzyka Kurta Rosenwinkela, wydaje się wręcz, że nie ma granic, których artysta nie potrafiłby przekroczyć czego dowodem jest jego ostatni, nagrany dla niezależnego wydawcy (ArtistShare) i zbierający znakomite recenzje album: Kurt Rosenwinkel - The Remedy: Live at the Village Vanguard .

Brad Shepik

Gitarzysta i kompozytor Brad Shepik urodził się w Walla Walla, w stanie Washington, w 1966 roku. Dorastał w Seattle a jego pierwszym ważnym muzycznym doświadczeniem była fascynacja płytą "Abbey Road" Beatlesów w wieku 5 lat. Gdy miał mniej więcej 10 lat zaczął grać na gitarze ojca, wtedy też rozpoczął naukę gry na gitarze oraz saksofonie w Cornish College of the Arts w Seattle, dodatkowo pogłębiał wiedzę u puzonisty Juliana Priestera i gitarzysty Ralpha Townera.

W 1990 Brad przeprowadził się do Nowego Jorku i szybko odnalazł się w bardzo różnorodnym środowisku improwizujących muzyków. Tam też zetknął się ze wschodnioeuropejską i bałkańską muzyką folkową, tak o tym mówi: "jednym z najczęściej zadawanych pytań jest: kiedy i jak dotarłeś do muzyki bałkańskiej?

Ciężko mi jest wymienić datę, ponieważ zawsze byłem ciekawy różnych rodzajów muzyki. Potrafię iść do biblioteki lub do sklepu z płytami i długo przesłuchiwać nagrania powstałe w wielu miejscach na świecie, w szczególności te z instrumentami strunowymi. Od zawsze byłem zainteresowany dźwiękiem instrumentów strunowych i różną techniką wprowadzania strun w ruch. Pamiętam naukę kilku melodii na bouzouki, kiedy byłem jeszcze w Seattle, i z jaką fascynacja słuchałem po raz pierwszy tureckiej muzyki ludowej. Kiedy przybyłem do Nowego Jorku poznałem klarnecistę Matta Darriau i trębacza Dave'a Douglasa, zaczęliśmy grać muzykę, która swobodnie zapożyczała poszczególne elementy muzyczne z wielkiej folkowej tradycji wschodnioeuropejskiej".

Z tego doświadczenia wyrosło wiele grup, z którymi Shepik kontynuuje granie także dzisiaj: Tiny Bell Trio, Paradox Trio, Pachora, Babkas, Bulgarian Wedding Band - to najważniejsze z nich. W 1991 gitarzysta Bill Frisell polecił Shepika perkusiście Paulowi Motion do jego Electric Be Bop Band. Z zespołem tym Shepik związał się na całe 5 lat. W 1995 Seido Salifoski (Paradox Trio) rekomendował Shepika cygańskiemy saksofoniście - Jurijowi Junakov i jego Bulgarian Wedding Band. Z zespołem tym grał w latach 1995-96 i tak wspomina tą współpracę: "z Jurijem mieliśmy mało wspólnego oprócz muzyki. On uczył nas jej poprzez słuch, zachęcił mnie do próbowania różnych akordów i podążania za nimi. Oczywiście nuty musiały być poprawne zagrane, ale to nie było tak ważne jak wkładanie uczuć w wykonywanie muzyki."

Obecnie Brad uczestniczy w bardzo różnorodnych muzycznie projektach, wspomnianymi już: Tiny Bell Trio Dave'a Douglasa, Matt Darriau's Paradox Trio czy kwartecie Pachora, a także: Charlie Haden's Liberation Music Orchestra, Carla Bley's Escalator Over the Hill, The Oscar Noriega Band, Joey Baron's Killer Joey oraz oryginalnym Tridruga gdzie gra z akordeonistą Jurijem Lemeshevem i Tony Scherrem na basowej bałałajce. Stale współpracuje też z wybitnymi amerykańskimi oraz europejskimi improwizatorami, takimi jak: Tim Berne, Andy Laster, Franz Kogelman, Owen Howard, Nils Wogram, Ken Schaphorst oraz prowadzi własne zespoły: The Brad Shepik Group (ex Commuters); The Brad Shepik Trio with Scott Colley (kontrabas) and Tom Rainey (perkusja), oraz The Brad Shepik Trio with Gary Versace(organy Hammonda) and Tom Rainey (perkusja).

Mikołaj Trzaska

Ur. 7 kwietnia 1966 w Gdańsku, polski muzyk. Kompozytor, saksofonista, klarnecista i lider, bądź współlider zespołów Miłość, Łoskot, The Users, NRD, Gdańskie Słoniki, Masło i wielu innych. Jest autorem muzyki do wielu spektakli teatralnych. Prowadzi też wydawnictwo Kilogram Records.

We wrześniu 2003 r. podczas pobytu w Skandynawii Trzaska nawiązuje współpracę z muzykami na co dzień stanowiącymi stałą sekcję rytmiczną Petera Brötzmanna - basistą Peterem Friisem Nielsenem i perkusistą Peeterem Uuskylą.

Trzaska jest także jednym z członków polskiej supergrupy Basisters Orchestra, w której gra obok Wojtka Mazolewskiego, DJ Bunia S, Macia Morettiego, Fisza i Emade.

Podczas koncertów w roku 2004 daje się poznać jako pełnoprawny partner jednego z najwybitniejszych obecnie muzyków grywających solowe koncerty na saksofonie sopranowym - Joe Giardullo.

Te projekty nie wyczerpują jednak muzycznych poszukiwań Trzaski. Wraz z z ukraińskim poetą Jurijem Andruchowyczem oraz z Maciem Morettim i Wojtkiem Mazolewskim nagrywa płytę "Andruchoid".

W kwietniu 2005 roku Trzaska realizuje jedno ze swoich marzeń, staje się członkiem zespołu North Quartet, tym samym rozpoczyna współpracę z Peterem Brötzmannem.

W ostatnim czasie z powodzeniem koncertuje w Ameryce, ukazują się entuzjastyczne recenzje w miesięczniku Down Beat, a saksofonista otrzymuje propozycje współpracy ze strony amerykańskich muzyków.

Trzaska gra na coraz to nowych instrumentach. Aktualnie, nie tylko na saksofonie altowym, ale również na klarnecie basowym, na saksofonach sopranowym i barytonowym, saksofonie c-melody i na harmonijce ustnej.

Nasheet Waits

pochodzący z Nowego Jorku perkusista i pedagog. Jego zainteresowanie perkusją i jazzem zostało ukształtowane przez ojca - także perkusistę, Fredericka Waitsa. Podczas swojej kariery, Freddie Waits występował u boku legendarnych artystów jazzu: Sonny Rollinsa, Maxa Roacha, McCoy Tynera, Andrew Hilla. Grał również z Ellą Fitzgerald i Steve Wonderem. Nasheet rozpoczął swoje studia na Morehouse w Atlancie, kontynuował naukę w Nowym Yorku na Uniwersytecie Long Island, który ukończył z wyróżnieniem. Podczas studiów pobierał dodatkowe nauki od Maxa Roacha. To właśnie Max jako pierwszy dał Nasheetowi szanse zabłysnąć talentem na międzynarodowej scenie, zatrudniając go do osławionej grupy perkusyjnej M'BOOM, w której miał zaszczyt grać wraz z gośćmi specjalnymi: Tonym Williamsem i Gingerem Bakerem. Na talencie Nasheeta poznał się Antonio Hart, który poprosił Waitsa by to on zajął krzesełko perkusisty w jego pierwszym kwintecie. Waits pozostał stałym członkiem różnych grup Antonia, nagrywając z nim trzy albumy oraz koncertując w kraju i poza jego granicami. Nasheet był członkiem grupy Antonio do 1998.
Nasheet był także członkiem różnych zespołów Andrew Hilla, stale współpracuje z Jason Moran's Bandwagona, Fred Hersch's Trio i wieloma wybitnymi artystami jazzu, takimi jak: Sam Rivers, Geri Allen, Mario Bauza, Hamiett Bluiett, Abraham Burton, Ron Carter, Marc Cary, Steve Coleman, Stanley Cowell, Orrin Evans, Stefon Harris, Bill Lee, Jackie McLean, The Mingus Big Band, The New Jersey Symphony Orchestra, Greg Osby, Joshua Redman, Vanessa Rubin, Antoine Roney, Wallace Roney, Jacky Terrason, Bunky Green i Mark Turner. Waits nagrywał i wiele koncertował w Afryce, Europie, Japonii, Kanadzie, Ameryce Południowej i Stanach Zjednoczonych.

Nasheet daje także prywatne lekcje gry na perkusji, kładąc nacisk na osobiste podejście zarówno do instrumentu jak i muzyki. Został wyróżniony za swoją muzykalność i inwencję twórczą przez takich wirtuozów jak Ed Thigpen, Max Roach, Andrew Hill, czy Stanley Cowell. Wierny swojej osobistej filozofii o potrzebie równowagi między tradycją a modernizmem, pozostaje bezgranicznie oddany różnym ideom jazzu i muzyki improwizowanej.

Irek Wojtczak

Saksofonista, kompozytor i aranżer. Ukończył Akademię Muzyczną w Gdańsku. Pracuje jako muzyk sesyjny, nagrywa dla potrzeb filmu i teatru (nagrania do trans-opery Sen Nocy Letniej , filmów: Segment 76 w reż. Oskara Kaszyńskiego, W stepie szerokim w reż. Abelarda Gizy). W 2004 roku jako Irek Wojtczak Quartet nagrał płytę Look to the Sky z muzyką Antonio Carlosa Jobima. Rok później ukazał się jego pierwszy autorski album - Outlook .

W 2000 roku wraz z zespołem Groovekojad, którego był współtwórcą, otrzymał nagrodę Fryderyk 2000 w kategorii muzyka alternatywna, a rok później zespół ten otrzymał Polish Dance Award za debiut roku.

Sam Wojtaczk zdobył tytuł największej indywidualności jazzowej konkursu Bielska Zadymka Jazzowa w 2008 roku. Prasa pisze o nim: "Koncentrując się na muzyce improwizowanej niełatwo daje się zaszufladkować i ująć w stylistyczne ramy. To wykonawca poszukujący, poruszający się po wielu płaszczyznach muzycznych: od jazzu poprzez klasykę, od intelektualizmu poprzez trans - to idea otwartego grania, pełna ekspresji i pozytywnej energii." (Dziennik Bałtycki)

Andrzej Zubek

Kompozytor, aranżer, pianista i dyrygent. Ukończył katowicką Akademię Muzyczną na wydziałach Instrumentalnym oraz Jazzu i Muzyki Rozrywkowej. Dziś na tej Akademii prowadzi klasę kompozycji i aranżacji w Instytucie Jazzu, jest także kierownikiem Katedry Kompozycji i Aranżacji w Instytucie Jazzu. Jest także twórcą (w 1972 roku) i aktualnym leaderem big bandu Akademii Muzycznej w Katowicach.

Jeszcze w Liceum Muzycznym w Bielsku-Białej powołał do życia swój pierwszy zespół jazzowy, który po później, jako Silesian Jazz Quartet, zdobył wiele nagród i wyróżnień na różnych festiwalach jazzowych w kraju.

W latach 1974-1984 współtworzył duet fortepianowy Banasik - Zubek.

Andrzej Zubek współpracuje z Operetką Śląską (Gliwicki Teatr Muzyczny). W latach 1991 - 2001 był kierownikiem muzycznym, realizatorem oraz dyrygentem wielu operetek i musicali (zrealizował m.in. West Side Story, Zorbę, Króla Włóczęgów czy Chicago ), jest także autorem musicalu dla dzieci i młodzieży Sezam Ali Baby , z powodzeniem wystawionego na gliwickiej scenie.

Do najważniejszych kompozycji Zubka należą: Tryptyk na zespół wokalny i sekcje rytmiczną , Etiudy na big-band , Swinging Cellos _oraz musical _Pantaleon i Wizytantki.