Boernerowo w Warszawie. Tajemnicze osiedle z drewnianymi domkami. Jedno z najbardziej czarujących miejsc w stolicy

Powstanie osiedla Boernerowo wiąże się z budową w 1921 r. stacji nadawczej w Babicach będącej częścią nowoczesnej Transatlantyckiej Centrali Radiotelegraficznej, która zapewniała łączność z całym światem. Na niewykorzystanych terenach radiostacji, w 1932 r. rozpoczęła się budowa osiedla mieszkaniowego.

W 1936 r. cały zespół otrzymał nazwę Osiedla Boernerowo - na cześć inicjatora i założyciela Ignacego Boernera, ministra poczt i telegrafów. Do dziś zachowały się 62 drewniane domy, które zostały ujęte w gminnej ewidencji zabytków m.st. Warszawy, wraz z układem urbanistycznym Osiedla Boernerowo. Ale od początku. Jak wyglądała budowa tego osiedla?

Budowę osiedla podzielono na pięć etapów. Głównymi autorami koncepcji urbanistyczno-architektonicznej byli architekci Adam Kuncewicz i Adam Jurewicz. Według planu zagospodarowania powstały 284 działki budowlane. Układ urbanistyczny osiedla zakładał m.in. wprowadzenia tzw. „rezerwatów”, naturalnych pasów zieleni o szerokości 40 m odgradzających zabudowę od głównych dróg.

Kryzys budowlany pod koniec lat 20. XX wieku dotknął głównie inwestycje prywatne. Rząd zdecydował się więc na udzielenie pomocy pracownikom państwowym przy budowie własnych domów. Umożliwiono im zaciągnięcie korzystnych kredytów, których spłata rozłożona była na kilkadziesiąt lat. A do budowy wykorzystano drewno, ze względu na jego dostępność i niskie koszty.

Charakterystyczne dla wszystkich pięciu typów domów było zastosowanie na elewacji drewnianego, poziomego szalunku oraz zbliżonych podziałów drewnianej stolarki okiennej, a także zastosowanie dachów czterospadowych. Budowa poszczególnych budynków na terenie osiedla w określonych, usystematyzowanych rodzajach spowodowała, że osiedle to miało jednolity i oryginalny charakter.