Byłem dzieckiem... byłem i starszym [cz. 38]

Początek cykluByłem dzieckiem... byłem i starszym [cz. 37]- Panie profesorze, a jak przed wojną wyglądał ten wuef?
To jeden z nowych kolegów "wziął się na odwagę", próbując bezowocnie opanować wstrząsające nim paroksyzmy śmiechu.
- Oooo, to nie to co teraz. Nuu, chłopcy stawali w koło, ja w środku, gwizdałem rytmicznie, a oni w takt biegali w koło podnosząc wysoko kolana. Dobrze ich ćwiczyłem... No co z Wami, czy nie możecie się uspokoić?! To jest lekcja, wakacje się skończyły!Dość długo trwało nim się opanowaliśmy. Któryś z nas chciał jeszcze zagadnąć o naukę śpiewu, ale go odwiedliśmy od tego zamiaru. Jeszcze by nam kazał śpiewać! Lepiej dać mu się samemu wygadać. A wyraźnie miał na to ochotę. No to sobie posłuchamy...rozsiedliśmy się wygodnie, na twarze przywlekając miny nabożnego słuchania... ;)Dzik odsapnął i kontynuował:
- No więc już wiosną w trzydziestym dziewiątym czuło się zbliżającą się burzę. Hitler coraz bardziej bezczelnie żądał od nas korytarza i Gdańska, groził nam. W sierpniu, przed wybuchem wojny zostałem zmobilizowany i jako podporucznik dowodziłem plutonem łączności. Kiedy wybuchła wojna, przez kilka dni się trzymaliśmy, ale dłużej już się nie dało. Dostaliśmy rozkaz i cofaliśmy się wraz z innymi przez Puszczę Kampinoską. Nie pamiętam już który to był dzień września. W każdym razie było bardzo gorąco, słońce niesamowicie grzało, na niebie ani jednej chmurki. A na tym niebie nie widzieliśmy ani jednego naszego samolotu. Za to niemieckie bez przerwy na nas polowały. Nuu, no więc maszerujemy leśną przecinką od rana i nagle alarm lotniczy!
Byłem dzieckiem... byłem i starszym [cz. 39]
Wszelkie prawa zastrzeżone.Podobieństwo do osób, miejsc i zdarzeń może być przypadkowe