Byłem dzieckiem... byłem i starszym [cz. 58]

Początek cyklu
Byłem dzieckiem... byłem i starszym [cz. 57]  
Komu była poświęcona twórczość uczniów?
Oczywiście, że Dzikowi. Najstarsze wpisy datowane były na pierwsze lata powojenne. Czego tam nie było! Spokojnie pracę magisterską można by na ich podstawie napisać. Kiedyś na swoim dyżurze (spotkało mnie to szczęście) spisałem najlepsze "kawałki". (Niestety w późniejszych, moich dorosłych już latach, przy kolejnej przeprowadzce gdzieś zaginęły).
W pamięci pozostał mi tylko początek jednego długiego wierszyka, parafrazy "Ody do młodości" naszego wieszcza narodowego:
"O Dziku! Ty nad poziomy wylatuj! O Dziku! Dodaj mi skrzydła! Uczniowskie całe tabuny wzrokiem przenikasz z końca do końca..."
Były tam i bardziej "ciekawe" wierszyki, ale ze zrozumiałych względów nie mogę ich przytoczyć... ;)
Ta ściana, sądząc po bardzo dawno datowanych „wydrapaniach", trwała w niezmienionej postaci przez wiele lat. Była wspaniałym urozmaiceniem nudy dyżuru dla dziesiątków kolejnych roczników uczniowskich. Ale wszystko ma swój kres. Byłem już po czwartej klasie, kiedy w szkole wakacyjną porą przeprowadzono generalny remont i odmalowanie pomieszczeń. Cegieł licowanych nie malowano, oczyszczano je tylko z brudu (licówka była nie do zdarcia).
Niestety ze ściany szatni, jako jedynej w całej szkole, została starta i zdarta cała licówka, cegły pomalowano farbą. Dzik zapłacił za to z własnej kieszeni. Podobno o pozwolenie na starcie tej ściany stoczył całą batalię z dyrektorem szkoły, który w końcu mu uległ.
W ten sposób straciliśmy ogromną część twórczości szkolnej... tego kulturowego barbarzyństwa nie wybaczyliśmy Dzikowi nigdy. Przecież powinien być dumnym... "nie o każdym napiszą pieśń...". 
Byłem dzieckiem... byłem i starszym [cz. 59] 
Wszelkie prawa zastrzeżone.Podobieństwo do osób, miejsc i zdarzeń może być przypadkowe.