Byłem dzieckiem... byłem i starszym [cz. 68]

Początek cyklu
Byłem dzieckiem... byłem i starszym [cz. 67]  
Przyszły wakacje. Zacząłem szukać pracy na miesiąc. Gdzie by tu pójść, aby się nie narobić, a zarobić? Gdzie by tu...? Mam! Zakład Zieleni Miejskiej. Oni zawsze w lato potrzebują sezonowych pracowników. W to mi w graj! Pochodzę do pracy miesiączek, będę sadził kwiatki, podlewał je z węża. Przy okazji jak będzie gorąco to się sam wodą poleję... cudo, nie praca!
Trochę żal mi było całego miesiąca... zamiast od rana do wieczora siedzieć w Rudniku, pływać i "byczyć" się na plaży, będę się smażył w rozpalonych słońcem murach miasta. Dopiero popołudniem skoczę nad jezioro... Cel wart był jednak mojego poświęcenia. Umówiłem się z kumplem, też „będącym w potrzebie". Poszliśmy do „Zieleni" i podpisaliśmy na lipiec umowy o pracę.
Pierwszy dzień pierwszej prawdziwej pracy w moim życiu. Dostaliśmy drelichy i rękawice robocze. Załadowaliśmy się do żuka wraz z kilkoma innymi pracownikami, w większości zatrudnionymi na stałe. Dwóch z nich było niedużo starszych od nas, uczniaków. Mieli nie więcej niż dwadzieścia lat. Przywitaliśmy się ze wszystkimi. Zagadnąłem tych młodszych:
- Cześć. Co będziemy dzisiaj robić?
- Sadzić.
- Kwiaty?
- Coś w tym rodzaju - i roześmiali się. Starsi także kpiąco na nas popatrzyli.
Ki diabeł? Z czego oni się śmieją? Co jest śmiesznego w sadzeniu kwiatków? Praca lekka, łatwa i przyjemna. Przy okazji można się schłodzić, bo wiadomo że kwiaty od razu trzeba podlewać. Wzruszyłem ramionami. Widocznie żartują sobie z nowego... 
Dojechaliśmy samochodem na Aleję Wojska Polskiego*.  Wysiedliśmy, rozglądnąłem się. Gdzie te kwiatki?! 
*obecnie ulica Piłsudskiego.
Byłem dzieckiem... byłem i starszym [cz. 69] 
Wszelkie prawa zastrzeżone.Podobieństwo do osób, miejsc i zdarzeń może być przypadkowe.