Człowiek, stworzenie stadne

Samotność nie leży w naturze człowieka. Każdy powinien mieć kogoś, z kim mógłby choćby wspólnie pomilczeć. Coraz częściej człowiek czuje się samotny wśród ludzi. To smutne zjawisko. Niektórzy wolą porozmawiać przez telefon niż w cztery oczy. Samotnicy twierdzą, że to jest ich naturalny wybór. Za kilka lat będą takiego wyboru żałować. Wielu pragnących towarzystwa na własne życzenie staje się samotnikami. Konfliktowy charakter i wygórowane mniemanie o sobie odsuwa od nich nawet najbardziej wyrozumiałe osoby. Minęło zaledwie kilka dni od wyjazdu mojej rodziny na wczasy, a ja czuję się jak kaleka pozbawiony oparcia i wsparcia. W samotności godziny są kilkakrotnie dłuższe, a wskazówki zegara poruszają się w żółwim tempie. Nie wiem jak znoszą osamotnienie ludzie skazani na nie przez los, ani ci, którzy niby wolą towarzystwo własnej osoby. Jestem pewien, że nikt z nich nie jest szczęśliwy. Moja teściowa mówi, że: Samotność mierzy się łzami. Nie płaczę, ale czuję się podle. Przed chwilą żona w rozmowie przez telefon ofukała mnie: Nie porównuj chwilowej samotności do osamotnienia. To prawda, ale ja jestem stworzeniem stadnym i bez rodziny nie umiem funkcjonować. Samotnicy to jednak jednostki pokrzywdzone przez los.