Dzieci swój rozum mają

Dzisiejsze spotkanie z koleżankami i ich pociechami upewniło mnie w tym całkowicie :)
Przy kawie, my dorosłe kobiety rozmawiałyśmy na różne tematy. Dwie 6-latki, jeden 5-latek i prawie "dorosły" 7-latek, układały w tym czasie puzzle. Myślałyśmy, że ich uwaga skupiona jest na układance.
Koleżanka zaczęła narzekać na drożyznę w sklepach, a po chwili z dywanu podnosi się kudłaty łebek i podsumowuje: "Bo trzeba kupować na promocjach i w dużych sklepach i robić smaczne dżemiki jak moja babcia, a nie brać ze skarbonki {banku} i kupować dziecku te z konserwantami".
Rozległy się głosiki poparcia. My ściszyłyśmy głosy. Temat rozmowy stoczył się w stronę polityki. Obgadałyśmy minione wybory i nasze wątpliwości do obecnego rządu. Spod stołu rozległ się głosik 6-latki. "Ja to już nie mogę tego słuchać. Te dorośli to jak dzieci z maluchów. Sami powybierali tych rządowców i teraz gadają, że źle wybrali".
Na to 5-latek - "Ja to jak bym ich wybrał, a oni by byli niegrzeczni, to im bym nie płacił. Ja jak jestem niegrzeczny, to mama mi pieniążków na chipsy nie daje".
"Dorosły" 7-latek - "Głupoty gadasz, bo te rządowcy sami pieniążki biorą".
Oburzony 5-latek - "No, co ty?! To brzydko komuś zabierać pieniążki!"
Przesunęłyśmy się z kawą w drugi kąt pokoju. Rozmowę ściszyłyśmy do szeptu, bo koleżanka zaczęła opowiadać o problemach z mężem. Dzieciaki układały najtrudniejszą część puzzli. I nagle oburzony głosik 6-latki :
"Ja to bym takiego męża to z domu wygoniła. Jak Jacek mi dokuczał, to ja mu powiedziałam "spływaj" i on teraz to dokucza takiej Asi".
Roześmiałam się i powiedziałam do koleżanki - "Zrób to samo, niech teraz on dokucza tej drugiej" :)
Dzieci często bywają tak szczere w słowach, jak dorośli pozwalają sobie być jedynie w myślach.