Futyrystyczny dom w warszawskim Wilanowie. Bryła nawiązuje do nurtu rzeki. Od frontu wygląda jak betonowa twierdza

Nowoczesny, a nawet futurystyczny. Surowy i minimalistyczny, mimo to przytulny. Projektantkom domu w Wilanowie - architektkom z pracowni TISSU zależało, by budynek płynnie wpisywał się w krajobraz i maksymalnie wykorzystywał jego walory. Dynamiczna bryła nawiązuje więc do nurtu rzeki, skośne wykończenia okapów do nierówności terenu, a poziomy poszczególnych partii wnętrza obniżają się wraz z ukształtowaniem skarpy.

Dom zamieszkuje małżeństwo z trójką synów. Życzyli sobie, by ich rodzinny dom był, owszem, oryginalny – ale zarazem zachowywał klasyczną formę, miał spadziste dachy, a do budowy wykorzystane zostały tak tradycyjne materiały jak drewno i kamień.

– Mowy nie było o prostej, nowoczesnej architekturze i surowych materiałach, takich jak np. beton – wspomina arch. Magdalena Kostrzewa-Świątek, współwłaścicielka i współzarządzająca TISSU.

Jednak w trakcie spotkań z architektkami, w wyniku długich rozmów oraz oglądania zdjęć domów w różnorodnych stylach, inwestorzy przekonali się np. do twórczości Daniela Libeskinda, który z zachowawczą wizją architektury nie ma absolutnie nic wspólnego. Zmiana nastawienia klientów stanowiła dla pracowni impuls, by odważnie zaprojektować dom w innym nieco stylu niż zakładały to początkowe ustalenia - cały z betonu.

- Zastosowaliśmy beton o zróżnicowanych tonacjach kolorystycznych (nawet na dachu), aby nawiązać do barw występujących w naturalnym krajobrazie i wtopić się w otoczenie – mówi arch. Agnieszka Zaremba, druga współwłaścicielka i współzarządzająca TISSU. Pamiętając jednak o wymogu przytulności architektki wprowadziły drewnianą podsufitkę dachową.

– Nawiązanie do otoczenia to element o którym myślimy zawsze – mówi Magdalena Kostrzewa-Świątek. W przypadku domu znajdującego się w otoczeniu innych budynków jednorodzinnych, położonego na skarpie nad rzeką (a właściwie rzeczką – Wilanówką), postulat harmonijnego wpisania architektury w krajobraz znalazł wyraz w oryginalnym ukształtowaniu bryły. Po pierwsze jest ona niska, rozłożysta, nie przytłaczająca. Wyróżnia się też falującą elewacją, zainspirowaną rzecznymi meandrami.

Teren schodzi w stronę Wilanówki kilkoma uskokami. Fakt ten miał wpływ nie tylko na skosy dachu – powielają one formą uskoki terenu, ale i na samą bryłę budowli od strony rzeczki. Rozgrywa się ona na kilku stopniach-poziomach; z tego powodu wysokości pomieszczeń rosną wraz z obniżaniem się działki. Salon znajduje się najniżej (w stosunku do głównego wejścia do domu) i jednocześnie najbliżej rzeki.

Jednym z charakterystycznych elementów tego domu są wystające poza okapy ścianki. Wizualnie obniżają one bryłę i tworzą wrażenie, jakby dach opierał się na kilku murkach, ale przede wszystkim mają za zadanie przesłonić tarasy i okna zapewniając w ten sposób mieszkańcom prywatność. Wymóg tej ostatniej stanowił kolejny priorytet projektu. Wnętrze domu oraz jego mieszkańcy mieli być dobrze schowani przed wzrokiem ewentualnych przechodniów. Z tego właśnie powodu od strony drogi dom ma minimalną liczbę okien i jedynie konieczne otwory wejściowe.

- Zależało nam na osiągnięciu efektu maksymalnego zamknięcia od frontu – mówi Magdalena Kostrzewa-Świątek. Od ulicy dom miał przypominać twierdzę. Nawet bramy garażowe pokryte są betonem i licują się z elewacja, tak by były jak najmniej widoczne. Dom „zamyka się” więc od strony publicznej, za to „otwiera” szeroko na przyrodę: ogród i brzeg rzeki. Tam elewacja jest niemal całkowicie przeszklona.

Dom ma 615 metrów kwadratowych. Rozplanowanie pomieszczeń zachowuje klasyczny podział na strefy. Jest tu więc otwarta przestrzeń dzienna składająca się z kuchni, jadalni i salonu połączonego z tarasem i ogrodem.

Ponadto na parterze znajduje się strefa master, czyli sypialnia rodziców z łazienką i garderobami. Nieopodal położony jest gabinet. Sypialnie dzieci z łazienkami (każdy z synów ma osobną łazienkę) oraz przestrzeń do zabawy z wyjściem na taras, ulokowane zostały na piętrze.