Gdy własny mąż jest moim kierowcą

Wybieramy się w dość długą podróż. Oczywiście, samochodem. Jestem starym kierowcą ,ale teraz prowadzić nie mogę, bo są odgórnie narzucone zasady. Kierowcą w tym wypadku może być tylko on, mój mąż. Potulnie siadam obok. Trasa jest prosta i znana. Nie muszę szukać mapy, a potem odpowiadać za źle wybraną drogę. Ulga..
  
 Wyjeżdżamy za późno, bo nie przewidział trudności, a ja przecież mówiłam... Jedziemy.
Pogoda jesienna, dzień krótki, zbliża się szarówa, zaczyna siąpić, potem już pada równo.
 
Czuję jakieś skurcze w nogach od wciskania nieistniejacych po mojej stronie pedałów. Potem zaczyna drżeć prawa ręka od obsługiwania swojego kierowcy : a to przecieranie okularów, podawanie butelki z wodą, ocieranie potu z czoła.  Wprawdzie potu nie widzę, ale za to skutecznie zasłaniam kierowcy pole widzenia.
 Mój lewy łokieć już całkiem zdrętwiał  przyciśnięty do boku, by nie przekroczyć granicy jego królewstwa. Bardzo pilnie obserwuję szosę więc moja szyja przypomina szyję Masajki, a oczy mgłą zachodzą od wypatrywania znaków przydrożnych.
 
Już dawno zachrypłam. Jest źle.  Atmosfera gęstnieje. W powietrzu wisi topór.
Zamiana miejscami nie wchodzi w grę. Wyść w pełnym biegu też trudno. 
I  gdy już z wielkim trudem hamuję kolejną falę mdłości, wyjmuję aparat fotograficzny. Robię zdjęcia.
  
Wszystko odpływa. Deszcz nadal pada, ale jest ślicznie. Błogi spokój. Dojeżdżamy bez problemów.  Mąż jakoś dziwnie zrelaksowany wysiada z samochodu.
A  ja mam swoje zdjęcia..