Getto Warszawskie. W 1940 roku powstała "żydowska dzielnica". Największe getto w okupowanej Europie

Największe getto w okupowanej Europie powstało w Warszawie. Niemcy w środku stłoczyli ludność żydowską, która w stanowiła dużą część ludności stolicy Polski. Decyzja o odizolowaniu społeczności żydowskiej została podjęta na początku 1940 roku. 1 kwietnia Judenrat - czyli żydowski samorząd - został zmuszony do rozpoczęcia budowy muru wokół obszaru wyznaczonego na getto. Rzekomo w celu odizolowania "obszarów miasta zagrożonych epidemią".

Oficjalnie getto warszawskie zostało utworzone 2 października 1940 zarządzeniem gubernatora dystryktu warszawskiego Ludwiga Fischera. Zgodnie z nim w dzielnicy żydowskiej, obejmującej głównie dawną dzielnicę północną, mieli zamieszkać wszyscy Żydzi mieszkający w Warszawie lub przesiedleni do niej. Chrześcijanom rezydującym na tym obszarze nakazano przenieść się na "aryjską stronę" muru, z wyłączeniem tzw. dzielnicy niemieckiej.

Przeprowadzka odbywała się do 15 listopada 1940 roku. W sumie w obie strony powędrowało 138 tys. Żydów i 113 tys. Polaków. 16 listopada getto zostało zamknięte, otoczone wysokim na trzy metry murem, nad którym przytwierdzono metrowy drut kolczasty. Za nielegalne przekroczenie granicy groziła kara śmierci. Na obszarze o powierzchni 307 ha powierzchni zabudowanej znalazło się wtedy blisko 400 tys. Żydów.

Naziści stłoczyli Żydów z Warszawy (a w kolejnym roku również z okolic Łodzi) w jednym miejscu, by stąd stopniowo przewozić ich do obozów zagłady. Do Treblinki z getta, podczas dwóch akcji wysiedleńczych przewieziono - a właściwie wysłano na śmierć - 300 tys. osób. Poza tym aż 92 tys. osób zmarło na terenie "dzielnicy żydowskiej" z głodu, bądź na skutek chorób.

Getto zostało zlikwidowane w maju 1943. Miesiąc wcześniej odbyło się krwawo stłumione powstanie, podczas którego Niemcy zabili 56 tys. osób.