Historia gorzowskiego boksu

Już w listopadzie 1945 r. odbył się pierwszy w Gorzowie mecz bokserski: KKS - Polonia OM TUR (10:0 - walki wygrywali Roman Maciejewski, Paweł Macierzewski, Józef Rębacz, Walenty Sobieralski, J. Wiliński).
W ślady sekcji KKS-u i OM TUR-u poszły sekcje bokserskie Stali (istniejącej na przełomie 1946/47 roku przy tzw. stoczni rzecznej), Gorzovii (założona w 1947 r.), Stali-PZInż. (1947) i Gwardii (1949). Ta ostatnia, która w międzyczasie wchłonęła bokserów z Gorzovii i Polonii, a także kolejne nowe sekcje: Unia, Włókniarz i Sokół, uczestniczyły ze zmiennym powodzeniem w systemie rozgrywek OZB Zielona Góra, zdobywając kilkakrotnie tytuł drużynowego mistrza okręgu, ale awansu do II ligi nie uzyskały.
 
 
W owym czasie boks był jedną z najpopularniejszych dyscyplin w Polsce, a drużyn bokserskich uczestniczących w rozgrywkach ligowych były dziesiątki. Konkurencja była tak wielka, że niezwykle ciężko było się dostać choćby do II ligi, nie mówiąc już o ekstraklasie. M. in. w lutym 1950 bokserzy Gwardii Gorzów walczyli o tytuł mistrza okręgu poznańskiego i prawo walki o wejście do II ligi z Włókniarzem Kalisz, ale ulegli rywalom w decydującym pojedynku. Także w 1953 r. nie udało się awansować gorzowianom, gdyż na drodze „gwardzistów” stanęły takie ekipy jak: Gwardia Szczecinek, Kolejarz Szczecin, GWKS Grudziądz oraz Kolejarz Gdańsk.
 
 
Od czasu do czasu do Gorzowa przyjeżdżały silne ekipy, a mecze z ich udziałem oglądało w „obskurnych” halach i niemal „spartańskich” warunkach po 4-5 tys. kibiców. Np. w kwietniu 1948 r. w towarzyskim spotkaniu reprezentacja Gorzowa (Kasny, Michalski, Zieliński, Konieczny, Cisowski, Cucha, Stanka, Michalak) uległa 5:11 reprezentacji Poznania, a w październiku 1950 r. Gwardia Gorzów (Guzewicz, Cisłowski, Sucharski, Blaczkowski, Woźniak, Tomalak, Jaroszyński, Radej) podejmowała imienniczkę z Warszawy, przegrywając także 5:11.
 
W połowie lat 50-tych rozwiązano najpierw sekcję w Kolejarzu (w 1953), a następnie w Gwardii (1954), bowiem ci ostatni zostali decyzją administracyjną przeniesieni do Gwardii Zielona Góra. Od tej pory działalność bokserską w Gorzowie prowadziły Unia, Stal, Włókniarz (klub powstały przy Zakładach Roszarniczych) i (od 1957) Sokół.
W połowie lat 50-tych prymat w mieście nad Wartą przejęła sekcja pięściarska KS Stal, która miała w tamtym czasie sporą liczbę kibiców. Sekcja ta była jedną z pierwszych w klubie, gdyż utworzono ją już na przełomie 1949/50 roku - w oparciu o młodzież Zawarcia i zawodników ze zlikwidowanej sekcji PZInż-2 (RKS Motor) Szczecin. Stopniowo krąg rywali „stalowców” rozszerzał się - rozgrywano bowiem pojedynki z zespołami z Poznania, Szamotuł, Trzcianki, Zielonej Góry, Drezdenka, Gniezna, Leszna, Piły, Wągrowca, Zbąszynka i Wrześni.
Za duży sukces uznano pokonanie w 1956 r. w towarzyskich meczach Goplanii Inowrocław oraz Stali Września. W tym samym roku stalowcy zwyciężyli już w klasie A okręgu gorzowskiego, a w eliminacjach do III ligi pokonali m. in. Posnanię Poznań i Błękitnych Stargard Szczeciński.
Mimo wywalczenia awansu do III ligi, bokserzy KS Stal w niej nie wystartowali, gdyż II i III liga pięściarska uległa w 1957 r. likwidacji (zawieszeniu). Na pocieszenie pozostał więc zdobyty w tymże sezonie tytuł mistrza woj. zielonogórskiego, trzy tytuły indywidualnego mistrza okręgu (Włodzimierz Wolak, Stanisław Kolasiński, Leszek Wasilewski) oraz brązowy medal MP seniorów Stanisława Kolasińskiego.
Kryzys nastąpił w 1958 r. Stal utraciła aż siedmiu zawodników, wyjechał także trener Stanisław Zieliński, stąd też na pewien czas zawieszono sekcję. Reaktywowano ją w 1959 r. i wróciła ona do rozgrywek ligowych (od 1960 r. startowała w klasie A, a od 1963 r. w klasie „O”, walcząc nawet w eliminacjach o wejście do II ligi).
W tym okresie (przełom lat 50-tych i 60-tych) w świetlicy „Ursusa” przy św. Jerzego, gdzie walczyli pięściarze Stali, wychowało się wielu późniejszych medalistów MP i zawodników I-ligowych drużyn, m. in.: Leszek Wasilewski (wicemistrz Polski w 1958 r. w barwach Prosny Kalisz), Stanisław Żydaczek (dwukrotny brązowy medalista MP w barwach Legii Warszawa), Stanisław Kolasiński (Stal Stalowa Wola), Kazimierz Frątczak (Śląsk Wrocław), Józef Jurkiewicz (Gwardia Warszawa), Jerzy Bronicki (Turów Zgorzelec), Edward Luboiński (Walka Zabrze), Leszek Frątczak (Goplania Inowrocław).
W latach 60-tych najsilniejszą drużyną Gorzowa był już bezsprzecznie Wojskowy KS Sokół, który uczestniczył kilkakrotnie (m. in. w 1961 i 1967 r.) w eliminacjach w wejście do II ligi.
W tym pierwszym okresie rozwoju gorzowskiego boksu największe sukcesy indywidualne odnieśli Henryk Guzewicz (Gwardia), który pokonał wielu czołowych pięściarzy polskich (zwyciężył m. in. w 1950 r. w turnieju z okazji XX-lecia łódzkiego boksu), Leszek Wasilewski (Stal) i Ryszard Majdański (Stilon), zdobywcy tytułów Mistrza Polski juniorów, oraz Ryszard Czerwiński (Stilon), zwycięzca turnieju bokserskiego w wadze papierowej na Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży.
Sukcesy sportowe zawdzięczali gorzowscy bokserzy przede wszystkim trenerom: Tadeuszowi Ładzie, Tadeuszowi Michalskiemu i Walentemu Sobieralskiemu.
Drugi etap rozwoju boksu rozpoczął się w 1979 r. z chwilą reaktywowania sekcji pięściarskiej w KS Stal (jednocześnie wchłonęła ona bokserów ZKS Stilon). W latach 1985-89 „stalowcy” ubiegali się kilkakrotnie o wejście do II ligi, ale bez końcowego powodzenia.
W latach 80-tych pięściarze Stali odnieśli kilka sukcesów, zwłaszcza w kategorii juniorów. W MP seniorów (w wadze superciężkiej) jedyne medale - brązowe - wywalczył Ryszard Jarmoluk (1985-86). W MPJ „złoto” zdobył Tomasz Słomowski (w 1988 r.), ponadto brązowe „krążki” zdobyli: Jarosław Sztych (1986), Paweł Ziółkowski (1986) oraz Tomasz Słomowski (1987 i 1989). Na Ogólnopolskich Spartakiadach Młodzieży medale wywalczyli, obok Sztycha, Ziółkowskiego oraz Słomowskiego, także Robert Kozicki i Marcin Banaszak.
Wyżej wymienieni pięściarze, wraz z bardziej doświadczonymi zawodnikami, jak: Andrzej Bekisz, Zbigniew Urbaniak, Jerzy Ziemlewicz, Sławomir Niziołek, tworzyli skład drużyny Stali, która została zgłoszona do rozgrywek III ligi bokserskiej.
W latach 1985-89 stalowcy ubiegali się kilkakrotnie o wejście do II ligi, ale bez końcowego powodzenia, zajmując w III lidze kolejno: 6. m-ce (1985 i 1986), 7. m-ce (1987/88) i 3. m-ce (1988/89). Najbliżej II ligi byli bokserzy Stali w 1989 r., jednak przegrali decydujący mecz w Koninie z tamtejszym Zagłębiem. Ciekawostkę stanowi fakt, że w barwach gorzowskiego zespołu startowało kilku obcokrajowców - byli to Łotysze: Rafidin Biegow, Jewgienij Goroszko, Igor Szapławski i Witalij Szapławski.
W 1990 r. sekcja pięściarska Stali została rozwiązana, a w jej miejsce powstał 14 grudnia tego roku Bokserski KS, który podjął próbę kontynuacji działań swoich poprzedników. Przez ostatnie kilkanaście lat bokserzy BKS-u osiągnęli sporo sukcesów w kategorii młodzików i juniorów.
Największe sukcesy zanotowano w żeńskim boksie: Wioletta Szawiel (w 2005 r.) oraz Aleksandra Paczka (w 2007 r.) zdobyły tytuły MP seniorek. Ponadto brązowe „krążki” MP wywalczyły: Wioletta Szawiel (2004 i 2007) oraz Karolina Chabowska (2005).