Kiedyś lotnisko, dzisiaj nowoczesna dzielnica. Tak powstawało Bemowo [ZDJĘCIA]

W tamtym czasie warunki mieszkaniowe polskiej klasy robotniczej nie były łatwe. Odpowiedzią na te problemy miały być trzy radości urbanistyki - światło, zieleń i przestrzeń, czyli postulaty sformułowane w karcie ateńskiej. Te elementy miały warunkować nowe budownictwo mieszkaniowe. Bezpośrednio do mieszkań miały przylegać wspólne tereny rekreacyjne.

W latach 50. wyznaczono cele, według których powinno się budować mieszkania - każda rodzina w samodzielnym lokalu, kuchnia nie może być już sypialnią, w jednym pokoju nie może spać więcej niż dwie osoby, nie można było projektować mieszkań w suterenach, a każde mieszkanie musiało być wyposażone w urządzenia sanitarne. W 1972 r. w dokumencie nazwanym planem rozmieszczenia budownictwa mieszkaniowego, pojawił się po raz pierwszy termin Zespół Mieszkaniowy Bemowo. Dokument został uchwalony przed radę m. st. Warszawy.

Zobacz też: Rządowe bryki, oliwkowe taksówki i pomysłowe półciężarówki. Warszawskie samochody lat 30. [ZDJĘCIA]

Pod koniec listopada 1978 r. powstała Spółdzielnia Mieszkaniowa Wola, którą założyło 31 osób fizycznych i 11 zakładów pracy. W ramach akcji "Pomóż sobie sam", część pracowników niektórych firm, otrzymywała mieszkania w stanie surowym i wykańczała je samodzielnie. Spółdzielnia nie tylko zajmowała się nowymi inwestycjami, ale przejęła również obowiązek odbioru mieszkań wybudowanych np. na osiedlu Górczewska. Szybko zorientowano się, że nowe bloki nie były doskonałe. Brakowało wejść na dach w budynkach wysokich, źle rozwiązany system wody opadowej z daszków przy wejściach do budynków, tereny były źle ukształtowane, co skutkowało zalewaniem piwnic, a lokale położone nad prześwitami po prostu przemarzały. Mimo wszystko, udało się w tamtym okresie odebrać 57 budynków.

Osiedla na terenie lotniska i pasach startowych

Budowa nowych osiedli na płycie lotniska Bemowo rozpoczęła się w 1979 roku. Na lokalnych drogach nie było zbyt bezpiecznie. Na nowoczesnej dzisiaj ulicy Powstańców Śląskich nie było świateł, ani pasów, a ulice Siodlarską czy Górczewską opisywane były w prasie jako stare i pogruchotane. Ruch uliczny odbywał się chaotycznie. Wiadukt nad Powstańców Śląskich oddano do użytku w 1982 roku. W tamtym czasie powstała również na Bemowie giełda samochodowa, jednak była ona bardzo uciążliwa dla mieszkańców i już po dwóch latach podjęto kroki w celu jej zamknięcia.

Mokotów świętuje stulecie. Dzisiaj to największa dzielnica Warszawy, a tak było kiedyś! [ZDJĘCIA]

Plac budowy nowych osiedli na Bemowie chętnie odwiedzali dziennikarze. Często słyszeli od pracujących w tym miejscu robotników, że w swoich barakach mieszkaniowych temperatura jest niska, nie mają gdzie suszyć ubrań, a jedzenie nie jest zbyt dobrej jakości. Brakowało odpowiedniej ilości pracowników, a koordynacja całego projektu była daleka od ideału. Mimo wszystko prace postępowały.

Pierwsi mieszkańcy wprowadzili się na Bemowo w 1980 roku. Jak zostawało się członkiem spółdzielni? Urząd miasta przyporządkowywał mieszkańców do poszczególnych spółdzielni i byli oni umieszczani na liście w odpowiedniej kolejności. Rozmieszczenie zależało od czasu wpłaty określonej sumy na mieszkanie. Lokale można było otrzymać szybciej, pod warunkiem trafienia na tzw. listę przyśpieszeń. Tam znajdowały się nazwiska osób z ciężką sytuacją życiową.

7 tysięcy złotych za metr kwadratowy

Każda pula mieszkań dzielona była w inny sposób. Część lokali trafiało do spółdzielni, część do inwestorów państwowych jak np. Ministerstwo Obrony Narodowej, a 5% puli mieszkań otrzymywali budowlani tworzący inwestycje. Na Bemowie do dzisiaj mieszkają budowniczowie tych osiedli. Mieszkania na Bemowie w tamtym czasie kosztowały trochę ponad 7 tys. zł za metr kwadratowy. Średnie miesięczne wynagrodzenie wynosiło wówczas z kolei ponad 6 tysięcy złotych.

Życie na Bemowie w tamtych czasach nie było najwygodniejsze. Dokuczliwe były braki infrastrukturalne i opóźnienia w budowie dróg. Mimo wszystko ludzie cieszyli się z nowych mieszkań i nowych terenów przeznaczanych pod tego typu budownictwo. Jeszcze pod koniec lat 80. do najbliższej poczty mieszkańcy Bemowa musieli docierać 4 km. Dopiero na początku lat 90. planowano rozbudowę linii tramwajowej, która miała łączyć ul. Radiową z Kołem, chociaż mieszkańcy w dużym stopniu byli przeciwni takiej inwestycji, obawiając się o duży hałas dochodzący z torów tramwajowych.

Zobacz też: Pałac Kultury i Nauki. Koty, podziemne tunele oraz... sny erotyczne. Fakty i mity o słynnej budowli

Czyniono również starania, żeby rozwijać życie kulturalne. W 1981 roku zarząd Spółdzielni Wola przekazał do eksploatacji i przystosowania trzy lokale na cele kulturalne. Wtedy powstały kluby i świetlice dziecięce, klub spotkań mieszkańców "Wzlot" oraz biblioteka. Brakowało również szkół. Na 12 tysięcy mieszkańców przypadała tylko jedna szkoła, a 1200 dzieci musiało być dowożonych do szkół na Wolę. Wydatki z tego tytułu wynosiły rocznie 7-8 milionów złotych.

W latach 90. dzielnica zaczęła się rozwijać w szybkim tempie. Powstało Centrum Bemowo, bazar przy Hali Wola i nowe linie tramwajowe. Uporano się z przepełnionymi szkołami, brakiem sieci telefonicznej i brakiem pawilonów handlowych. Czyste powietrze, bliskość do puszczy kampinoskiej, duże i wykonane w dobrym, jak na tamte czasy standardzie sprawiały, że Bemowo szybko się zaludniało. Dzisiaj w tym regionie mieszka ponad 120 tysięcy osób, a sama dzielnica uważana jest za jedną z najlepiej zagospodarowanych w stolicy. Bemowo ma swoje oblicze wojskowe i postprzemysłowe. Są też elementy wielkiej płyty, a wszystko tworzy tożsamość tej dzielnicy.