Król jazzowego romantyzmu

Powstańcze koncerty w ramach Jazzu na Starówce to już tradycja. Tym razem swą muzyką uhonoruje bojowników Włodzimierz Nahorny.

Wybór Nahornego do jazzowego uczczenia 65. rocznicy Powstania Warszawskiego to strzał w sam środek muzycznej tarczy. Trudno bowiem znaleźć wśród rodzimych jazzmanów kogoś, kto równie przekonująco potrafiłby w swej twórczości uchwycić ten typowo słowiański, romantyczny dryg, który w sierpniu 1944 r. popchnął tysiące młodych ludzi do szaleńczego zrywu w obronie rodzinnego miasta.

Nie przypadkiem 67-letni wirtuoz nazywany jest w jazzowym światku romantykiem fortepianu. Ten, kto choć raz zetknął się z jego bogatą dyskografią, wie, że nad techniczne fajerwerki i awangardowe eksperymenty zawsze przedkładał śpiewne melodie i wybujałą słowiańską emocjonalność. A wśród jego największych inspiracji oprócz klasyków światowego jazzu można znaleźć rodzimych mistrzów romantycznej i neoromantycznej nuty: Chopina, Karłowicza czy Szymanowskiego. Z powodzeniem zresztą przerabiał ich kompozycje na jazzową modłę na płytach z serii "Fantazja polska", które przyniosły mu nie tylko uznanie miłośników zarówno jazzu, jak i klasyki, lecz także Fryderyka w kategorii Jazzowy muzyk roku 2000.

Jednak synkopujące interpretacje dzieł naszych wielkich kompozytorów to zaledwie drobny wycinek przebogatej i niezwykle zróżnicowanej twórczości Nahornego. Mało który z rodzimych jazzmanów może się z nim równać pod względem wszechstronności i znajomości różnych języków muzycznego wyrazu. No, może Leszek Możdżer. Ale to inna kategoria wagowa.

Artystyczne CV Nahornego mogłoby bowiem służyć jako znakomity przewodnik po najnowszej historii nie tylko jazzu, lecz także klasyki, popu, piosenki autorskiej, a nawet rocka. Absolwent sopockiej PWSM (w klasie klarnetu) jeszcze w czasie studiów dzielił swój czas między jazzowe harce w formacjach North Coast Combo i Tralabomba Jazz Band a posadą w orkiestrze Filharmonii Bałtyckiej. Współpracował też ze słynnym gdańskim teatrzykiem studenckim Bim Bom.

W 1962 r. jako saksofonista big-bandu Jana Tomaszewskiego po raz pierwszy wystąpił na festiwalu Jazz Jamboree, gdzie pojawiał się regularnie - choć w różnych składach - przez kolejnych 15 lat. Choć znakomicie radził sobie z grą na instrumentach dętych, najbardziej ciągnęło go jednak do fortepianu. W 1965 r. powołał do życia własne trio i od razu wbił się przebojem do nadwiślańskiej jazzowej czołówki, zgarniając m.in. grand prix na festiwalu Jazz nad Odrą i pierwszą nagrodę na Światowym Konkursie Jazzu Nowoczesnego w Wiedniu (1967), którą odebrał z rąk samego Duke'a Ellingtona.

W kolejnych latach przemierzał jazzowe szlaki zarówno na własną rękę, jak i u boku m.in. Andrzeja Trzaskowskiego, Andrzeja Kurylewicza czy Jana Ptaszyna Wróblewskiego. Ale do jazzu się nie ograniczał. Dość wspomnieć, że pod koniec lat 60. dołączył jako saksofonista i flecista do legendarnych bluesrockowców z Breakoutu (z grupą Tadeusza Nalepy nagrał m.in. słynny longplay "Na drugim brzegu tęczy").

Z powodzeniem akompaniował też gwiazdom estrady: Łucji Prus, Mariannie Wróblewskiej czy grupie Novi Singers. Największą sławę wśród rodaków przyniosła mu jednak kompozycja "Jej portret" - jedna z najpiękniejszych ballad w historii polskiej muzyki rozrywkowej, wykonywana zarówno przez Bogusława Meca, jak i Annę Marię Jopek czy braci Cugowskich.

Tym razem mistrz zaprezentuje specjalny, bardzo emocjonalny program z okazji powstańczej rocznicy. A wspomogą go w tym Mariusz Bogdanowicz na kontrabasie i Piotr Biskupski na perkusji.