Licealne historie (cd złośliwości)

Prawdę powiedziawszy, to nie wiem, czy można tę historię zaliczyć do złośliwości. Chyba, że zagraliśmy na nosie losowi.
1963 rok. O ile dobrze pamiętam, na trzeciej lub czwartej lekcji mieliśmy mieć j. polski. Na przerwie dowiedzieliśmy się, że p. profesor nie ma (musiała być w kuratorium w Białymstoku). Nasza czwórka od razu poszła do auli. Chcieliśmy sobie pograć. Instrumenty leżały na scenie. Klasa (tzn. TOWARZYSTWO), miała być cicho i albo odrabiać zadane lekcje, albo uczyć się (powtarzać materiał) do następnych zajęć.
Myśmy grali, śpiewali, aż nagle drzwi auli się otwierają i przedstawiciel TOWARZYSTWA krzyczy: „Natychmiast do klasy! Bebech!!!"
Zostawiliśmy instrumenty i chodu do klasy. Zdębieliśmy. TOWARZYSTWO stoi. Pierwsza ławka środkowego rzędu rozerwana na trzy części. Szyba w oknie wybita. Na podłodze błoto – ziemia z doniczek pomieszana z wodą - skąd nagle tyle wody? Ściany klasy i sufit mokre, poplamione. A na dodatek Ryfka przy tablicy z wyrwanym rękawem od sukienki. Sceneria jak do sztuki o niegrzecznych uczniach. A obok Ryfki, przy katedrze - „Bebech"! (z-ca dyrektora).
Stanęliśmy przy swoich ławkach i od razu dostaliśmy ochrzan, że nie ma nas w klasie, tylko włóczymy się. I pada pytanie: „Kto wyrwał rękaw ....?"
Odpowiedź: MY!
Kto wybił szybę? MY!!
Kto zniszczył ściany? MY!!
Kto lał wodę? MY!!
Zapadła decyzja: jutro z rana ocena szkód wyrządzonych szkole, a wieczorem rada pedagogiczna, która zadecyduje, co z nami zrobić.
Pytanie: „Poddajemy się?" Odpowiedź: „Nigdy".
Najpierw zrzutka. Alka (której ojciec prowadził sklep z farbami) załatwiła z ojcem farby, pomoc teoretyczną, drabinę i pędzle. Wyznaczona ekipa wystawiła ramę z wybitą szybą i załatwiała jej zamontowanie. Dziewczyny kupowały kwiaty w doniczkach (nie zapomniały o kwiatach ciętych i flakonie na stół nauczycielski). Dwoje pracowało nad aktualną gazetką. Najlepsi z zajęć praktycznych reperowali rozerwaną ławkę. Ryfka sama wszyła sobie rękaw. A reszta w ściśle dobranych grupach malowała klasę, sprzątała, ustawiała i pilnowała, aby nikt nas przy pracy nie zaskoczył. Skończyliśmy około 02.00 w nocy.
Rano wszyscy odpicowani (dziewczyny – białe bluzki, granatowe spódniczki i fartuszki z falbankami, my – ODPRASOWANE spodnie i koszule. Stoimy przy ławkach. Otwierają się drzwi. Wchodzi Dyrektor, z-ca, wychowawca i reszta grona. Wychowawca szedł jak na ścięcie. I nagle Dyrektor Fedyszyn do „Bebecha": „Kolego, gdzie jest ta zrujnowana klasa?"
Wychowawca wymiękł. Wiedział, że na wiele nas stać, ale żeby tak...
„Proszę Państwa, rozumiem, że nasza obecność jest tu zbędna" - usłyszeliśmy głos Dyrektora Fedyszyna. Wychowawca z ulgą dyskretnie się uśmiechnął, „Bebecha" o mało szlag nie trafił.
Wieczorem była Rada Pedagogiczna. Miała zadecydować, czy nas rozgonić po całym, województwie, czy zostawić. Te obrady nagraliśmy. Ale to już następna bajka...
Manro