Mały pies to też pies

Psy o małych rozmiarach są najbardziej narażone na uczłowieczenie, które naprawdę im nie służy. W skrajnych przypadkach muszą nosić ubranka (niekoniecznie, gdy wymaga tego pogoda), kokardki, załatwiać się do kuwety i spędzać bardzo dużo czasu w objęciach właścicieli.

Pies to pies, powinien umieć:
* chodzić po trawie i innych podłożach - jest możliwe, gdy się psa nie nosi na rękach,
* załatwiać się na zewnątrz - żeby psa tego nauczyć, trzeba go wyprowadzać i nagradzać za "obsikiwanie drzew",
* biegać bez trudu - to znaczy bez ubrania i nadwagi,
* poznawać nowych ludzi - najlepiej na czterech łapach,
* nawiązywać poprawne relacje z innymi psami - nie da się tego osiągnąć, gdy na widok innego psa mały jest nerwowo podnoszony na ręce; da się natomiast w ten sposób wywołać u psa lęk przed napotkanymi psami, co na ogół kończy się uciążliwym szczekaniem, paniczną ucieczką bądź agresją.

Każdy pies wymaga socjalizacji i szkolenia. Żaden, nawet mały, nie jest pluszową zabawką.

Jeśli obejmujemy psa tak, jak człowieka, nie sprawiamy mu przyjemności. Nawet bardzo zaprzyjaźnione ze sobą psy nie obejmują się na powitanie. Dotykanie czubka głowy, szyi i grzbietu psa to sposób na pokazanie mu, że jesteśmy od niego ważniejsi. Można (i należy) to robić, gdy chcemy ustalić właściwą pozycję socjalną psa w rodzinie, gdy chcemy odczulić na dotyk wszystkie strefy ciała zwierzęcia, skarcić je lub gdy uczymy go komend weterynaryjnych (o tym, jak to zrobić, napiszę za tydzień). Pies, który jest noszony, obejmowany i całowany, nie rozumie, dlaczego właściciel ciągle okazuje mu swoją dominację. Człowiek, któremu ktoś ciągle przypomina, kto jest jego szefem, też przecież nie czuje się komfortowo.