Mazowieckie przesądy ludowe i zabobony. W co wierzono i wierzy się w naszym regionie?
red.
Od zawsze próbowaliśmy racjonalizować śmierć i jej nieuchronność. Czy to przez sztukę czy właśnie religię. Część obrzędów miała na celu wypędzenie widma śmierci, uchronienia się przed nią, inne natomiast ułatwiały pożegnanie bliskiej osoby. Jednym z dość sugestywnych zwyczajów było włożenie do ręki umierającej osoby zapalonej gromnicy, by oświetlić duszy drogę na inny świat. Gromnicy używa się po raz drugi po złożeniu ciała do trumny i po pochowaniu zmarłego (powinna się palić z innymi świecami).
Zasadami praktykowanymi dawniej było również ustawienie wskazówek zegara na godzinę śmierci zmarłego – można je było ponownie nastawić po powrocie z pogrzebu. Nad umierającym człowiekiem nie powinno się też nadmiernie rozpaczać, ani go dotykać.
Fot. Pixabay.com/Zdjęcie ilustracyjne
Czy w nie wierzymy czy nie, przesądy są częścią naszej kulturowej rzeczywistości. Jest ich tak wiele, że w ogólnej pamięci zapisało się kilka najczęściej powtarzanych: o przebiegającym czarnym kocie, przechodzeniu pod drabiną czy stłuczonym lustrze. Każdy region Polski posiada własne, unikalne wierzenia i przesądy. Dziś przedstawimy Wam kilka mniej znanych przykładów, a niektóre z nich będą typowe dla Mazowsza i Warszawy. Kliknij w zdjęcie, by przejść do galerii.
Wideo
Nie tylko o niedźwiedziach, które mieszkały w minizoo w Lesznie
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
