Miasto cienia

Wiatr się uspokoił, a słońce znowu zaczęło wiosennie przygrzewać. Za nic mając obawy, że zostanę zlana wodą, ruszyłam sprawdzić, jak łomżyniacy po obżarstwie korzystają z pięknej pogody.
Cisza, gdzieniegdzie spacerujące starsze małżeństwa i młodzi rodzice. Przed blokami gromadki dzieci polewające się z butelek. Im dalej od nowych osiedli, tym większy marazm.
Sznury pędzących samochodów i warkot motorów towarzyszyły mi na długiej trasie spaceru. Czułam się czasami, jakby oprócz mnie nikt nie mieszkał w Łomży (: Po dotarciu do najstarszej dzielnicy miasta byłam już pewna, że miasto zamiera. A może wszyscy łomżyniacy nagle stali się domatorami? Stary Rynek ożywiał tylko trzepot gołębich skrzydeł i snujące się z dwie, trzy pary. Hanka Bielicka siedziała osowiała i ze smutkiem patrzyła na puste deptaki.
Nie wiem, czy przeforsowana uchwała o sprzedaży alkoholu w pobliżu kilku kościołów ożywi Stare miasto? Według mnie nie! Z oddali zobaczyłam dwóch panów z kamerą - czyżby scrappy coco? Nie! Nawet on nie wyszedł ze swoją córeczką na spacer!
Rządowa, Muszla, Krzywe Kolo, Radziecka, Senatorska, Farna, Długa, Krótka, Dworna, Sienkiewicza, Plac Pocztowy, Polowa. Towarzyszył mi tylko własny cień i moja postać odbijana w oknach wystawowych.
Miasto cieni i cienia. I tylko pies z kulawą nogą obsikiwał stare mury kamienic, a czarny kot snuł się złowrogo obok siedziby łomżyńskich władz.