Młodzi stargardzianie z dwójką małych dzieci nie mają gdzie zamieszkać

– Nie spodziewałem się, że raptem znajdę się w takiej sytuacji – mówi 23-letni Artur ze Stargardu. – Nagle zostałem bez dachu nad głową. Kilka nocy spędziłem na dworcu kolejowym. Ale dłużej tak nie wytrzymam. Nie wiem co mam robić.
 
23-letni Artur przyszedł do „Głosu” z młodszą o kilka lat Pauliną. To matka jego dzieci, które mają 1,5 roku i 8 miesięcy. Trzecie jest w drodze.
 
– Moja mama mnie z dziećmi wzięła do siebie i teraz u niej mieszkam – opowiada dziewczyna. – Ale nie na długo. Ona też ma trudną sytuację. Nie mogę u niej zostać. Artur mieszkał z Pauliną w mieszkaniu jego siostry, która wyjechała za granicę. W jednym z budynków przy ul. Chrobrego żyli kilka ostatnich lat. Ale siostra straciła cierpliwość.
 
– Jak przyjeżdżałam to byłam zmuszona spać na materacu – opowiada. – W końcu też chcę sobie jakoś życie ułożyć. Nie mogę ciągle utrzymywać brata i jego rodziny. Jest dorosły, powinien wziąć się do roboty i poszukać sobie jakiegoś lokum. Ja go nie wygoniłam, tylkokazałam opuścić to mieszkanie, bo musiałam je zdać. Wiedzieli o tym od paru miesięcy i nic nie zrobili, by zapewnić sobie dach nad głową. Stargardzianie mówią, że pójdą po ratunek do prezydenta miasta. Liczą, że im pomoże w zdobyciu dachu na głową.
 
– Wszyscy, którzy czekają na listach na przydział mieszkania są w trudnej sytuacji – komentuje Marek Czabanowski z biura przydziału i zamiany mieszkań w stargardzkim TBS.
 
Dyrektor Centrum Socjalnego Caritas mówi, że kobietę z dziećmi może przyjąć. Ale bez jej partnera.
 
– Nie przyjmujemy rodzin – tłumaczy Agnieszka Hołubowska. – Jeśli już, to tylko kobiety z dziećmi. Ten pan może znalazłby miejsce w noclegowni dla mężczyzn, choć z miejscami już krucho. Oni powinni się zgłosić do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej. Tam ich odpowiednio pokierują.