Moja tajemnica

Od tej pory noszę go w portfelu….często oglądam…
 
Ten znaczek stał się kluczem do zielonej krainy mojego dzieciństwa
.
Kluczem do powrotu. Gdzie pierwsze zachwyty...
 
 W Gorzowie wszystko
było dla mnie pierwsze i najpiękniejsze.
 
Miasto zatopione we wzgórzach.
Pachnące kolorowe ogrody.
Niezwykła wielka rzeka.
Balkonikowy most z ławkami, których betonowe zimno nadal
czuję.
 
Piękne kamienice, przepastne bramy i niezwykłe do nich
wjazdy, chodniki z wielkich gładkich płyt granitowych.
 
Podwórkowe przesiadywanie na jedynym bzie nad wielkim śmietnikiem przy ul. Kos Gdyńskich. Wędrówki do parku, przy
ul. Estowskiego, gdzie na płytach nagrobnych czekały zabawy w dom…
 
Szyny kolejowe
prowadzące do wielkiego nieznanego
świata…
 
Codzienne, samotne, bardzo mroczne wyprawy, gdy
przychodziła pora na roraty. Wyprawy  z
przemykaniem pod ponurymi murami wyburzonych domów wzdłuż ul. Sikorskiego.
 
Na końcu ulga, że już jest Katedra. Czeka jak zwykle. Mimo że wyniosła, mało przyjazna, bo zawsze
przypomina groźną sylwetą wielkiego wojownika. Ale tam schodki w dół i ciepło świec...
 
I jeszcze park z wierzbą płaczącą, wyspą na stawie. I platany w tańcu zastygłe… czerwono kwitnące kasztanowce…
 
I gorzowskie pierwsze
moje kwiaty. Magnolie - niby wielkie białe ptaki na nagich zimowych jeszcze
gałęziach. Forsycje najpiękniejsze, gdy w lutym zebrane na cmentarzu ewangelickim…
 
Patrzę na ten gorzowski znaczek pocztowy. Niby zwykły.
Ale ja widzę obrazy
mojego Gorzowa, wolno przesuwające się
kadry, kadry zza mgły...