Narzekające narzekaj-ki

Temat ten raczej nie świeci oryginalnością, ale może coś akurat uda się z niego wykrzesać. Chociażby uśmiech na Waszych twarzach:)
Co stało się przyczyną do jego podjęcia? Oj, wiele rzeczy! Przede wszystkim jego wszechobecność. Krąży wokół nas pewien stereotyp, że Polacy potrafią tylko narzekać. Oczywiście zgodzić się z tym nie mogę. Człowiek zamieszkuje całą kulę ziemską i nie tylko w naszym kraju występuje tendencja do narzekania. Aj! Słowo to przyprawia o dreszcze na skórze. Czas najwyższy znaleźć jego zamiennik. Może MMkowicze macie jakieś pomysły?
Zjawisko to można podzielić na dwa typy: świadome i nieświadome. Do pierwszego zaliczyć można osoby, którym wpisało się one już w cechę charakteru. Sami doskonale zdają sobie sprawę, że dzień bez narzekania, jest dniem straconym, ha! Musi znaleźć się chociaż jedna rzecz, jedna sytuacja, na którą mogą ponarzekać. „ Taki już mam charakter"- mówią. Nic na to nie poradzimy. Często może być to męczące, jednak z biegiem czasu nasze uszy zaczynają żyć z tym w zgodzie.
Drugi typ, to osoby, które od czasu do czasu współtworzą dane zjawisko. Rady na to nie ma, ani dobrej recepty. Nawet, gdy starasz się żyć pozytywnie, budzić się z myślą: dzisiaj będzie cudowny dzień i nic mi nie popsuje humoru. Tak czy siak, wplącze się w tę machinę coś, co zanegujemy. Prosty i często spotykany przykład : pada deszcze -nie jest dobrze, świeci słońce- koszmar, nie ma czym oddychać. Zdarza się nawet narzekać na to, że ktoś inny narzeka. I w tym tkwi cały paradoks.
Ot co - taka nasza konstrukcja i nawet stając na głowie, nie unikniemy tego. Znajdą się też takie opinie, że narzekanie jest najgorszą cechą i nie powinno ono w ogóle istnieć. Czy mamy na to wpływ? Czy lepiej pogodzić się i po prostu podchodzić do wszystkiego z dystansem próbując znaleźć minimalny pierwiastek pozytywny?
Co o tym myślicie? Może wg Was istnieją inne typy narzekajek, a może nie ma ich w ogóle?