Nasze ścieżki, nasze drogi

Wiele ścieżek wbrew naszej woli, wybiera nam niestety los. Możemy się tylko buntować i łudzić nadzieją.
Mam wydeptanych kilka ścieżek. Nie tych, które sama bym wybrała. Tak zadecydowało życie.Jedna wiedzie do przychodni na ulicy Reymonta, kilka do aptek i ta najbardziej przedeptana-do szpitala. Tą ścieżką prowadzam swoich schorowanych, starych rodziców i samą siebie (:
Mam też kilka swoich, tajnych ścieżek po których wędruję przed siebie i ładuję akumulatory. Tylko cicho sza, bo los może zrobić mi psikusa i pokręcić te ścieżki w esy floresy. Los bowiem bywa złośliwie przewrotny.
Ktoś po przeczytaniu pierwszych zdań powie: starość nie radość, to i ścieżki zupełnie naturalne. Nic bardziej mylnego! " Moimi", wymienionymi na wstępie ścieżkami, chodzi coraz więcej bardzo młodych ludzi. Bywa, że jedyną ciut starszą osobą idącą do szpitala czy przychodni jestem tylko ja. Przez dwa dni obserwowałam osoby idące przede mną i za mną.
Najbardziej wstrząsa mną widok rodziców niosących na ręku lub w nosidełku swoje małe, chore dzieci. Moja mama po raz pierwszy zachorowała poważniej w wieku 80 lat, ojciec kilka lat wcześniej ( ale wiadomo-mężczyźni to słabsza płeć ). Mnie choroba dopadła też w wieku bardzo dojrzałym O wiele dojrzalszym niż większości idących " moimi" ścieżkami.(:
Żadna z tych osób nie chciałaby, aby jej życiowe ścieżki wiodły do takiego celu.
Moja mama powiada: Człowiek strzela, Pan Bóg kule nosi ".
To nie jest sprawiedliwe ! Tak bardzo by się chciało, żeby każdy wystrzelony" pocisk"( marzenia, plany) trafiał prosto w gwiazdkę z nieba. Czy to tak wiele ? Życie jest takie krótkie.
Krótkie jak koszulka małego dziecka. Szczególnie tego niesionego na ręku czy w nosidełku (:"I tylko taką mnie ścieżką poprowadź,Gdzie śmieją się śmiechy w ciemnościI gdzie muzyka gra, muzyka gra...Nie daj mi Boże, broń Boże skosztowaćTak zwanej życiowej mądrości,Dopóki życie trwa, póki życie trwa..."