Niewolnica miłości

Ostatnio za jazdę zbieram same bonusy :) Jestem ciekawy tylko, dlaczego na moim koncie widnieją jakieś punkty karne :)
Ale na poważnie – umówiliśmy się z Krysią, że za jednym zamachem obejrzymy zachód słońca z mostu w Bronowie i odwiedzimy Nieławice. Dojechać się udało (drobne perypetie opisała Krysia:). Jak Ona biegała po tej trawie i po deskach mostu... Trzeba to było zobaczyć. Ja zza kierownicy się nie ruszałem, bo obawiałem się, że nie usiądę ponownie. Ale jakieś zdjęcia zrobiłem.
W Nieławicach przywitano nas z radością. Krysia spytała się, czy moglibyśmy odwiedzić Maciusia. Nie było żadnych przeszkód. Weszliśmy na piętro do pokoju, w którym królowały dwa meble: tapczan i łóżko otoczone poręczami. Na tapczanie leżał Maciuś. Nieruchomy tułów, na boki ruszała się głowa, a wokół niej śmigały jego ręce i nogi. Bez przerwy. Mnie ścisnęło za gardło. Krysia zaczęła do niego mówić. Skupił na niej wzrok, pozwolił się jej nawet dotknąć i przywitać.
Obok Maciusia siedziała jego Mama. Co chwila jej wzrok lądował na dziecku, czy nie robi sobie krzywdy. Jak kiedyś wioślarze przykuci do wioseł galery, tak ona – przykuta do dziecka. Mały jest cichy, jeśli ona jest obok niego. Jeśli musi odejść choć na chwilę, o tym fakcie wie cały dom.
Dziecko czyściutkie, zadbane. Tylko czy ono naprawdę wie, że żyje? A Matka – to naprawdę niewolnica miłości do swego dziecka.
Pasy już raz przyszły, ale były nieodpowiednie i zostały odesłane do poprawy. Lada dzień powinny nadejść już prawidłowe. Wówczas, nawet mimo krzyków, Matka będzie choć trochę mogła odpocząć wiedząc, że dziecko samo siebie nie skrzywdzi, nie pobije.
Usłyszeliśmy w Krysią słowa „dziękujemy" z prośbą o przekazanie ich ludziom, którzy pomogli. Przekazuję je WSZYSTKIM!
Po odjeździe z Nieławic przez dużą część drogi milczeliśmy – każde z nas przetrawiało to, co zobaczyło i usłyszało..
Manro