Niezwykła przemiana jednego z symboli tej części Warszawy. Słynne osiedle odzyskuje dawny blask. Architektoniczna perła lat 50.

Budynki powstały w latach 50. XX wieku w ramach budowy nowych wielkich osiedli w Warszawie, ale zarazem budowania szybkiego i pragmatycznego. Warszawa mierzyła się z ogromnym deficytem mieszkań, a zarazem bardzo szybko się rozwijała. W latach powojennych domy zbudowane z czerwonej cegły albo pustaków często pozostawiano na długi czas nieotynkowane. Traciły przez to na estetyce

Architekci zastosowali kilka ciekawych rozwiązań, jak niebanalne elewacje z cegły silikatowej, oryginalny wątek ceglany czy, nie tak powszechne w latach 50., prefabrykaty – wskazuje Stołeczny Konserwator Zabytków. Skąd nazwa Piechotkowo? Osiedle swoją nazwę zawdzięcza projektantom Marii i Kazimierzowi Piechotkom. Dzięki nim na Bielanach w latach 50. powstały niskie, kameralne domy otoczone zielenią. Piechotkowie zaprojektowali elewacje murowane z cegły silikatowej, a okna osadzili w prefabrykowanych ramach z betonu. Takie rozwiązanie stało się charakterystyczne dla całego kwartału bielańskiej zabudowy.

Tym bardziej cieszy, że w przeciwieństwie no powstających np. pod koniec lat 40. XX wieku nowych osiedli na Mokotowie, gdzie nowe bloki wybudowane z cegły nie mają zbyt wielu charakterystycznych i wyróżniające je cech budynki na osiedlu Piechotkowo wyróżniały się szczególnie. Początkowo architekci sprzeciwiali się socrealistycznej estetyce, czym nie zyskali sobie przychylności władzy, ale już w latach 50. osiedle stało się popularne właśnie dzięki swoim elewacjom i przywożono tu nawet zagranicznych dziennikarzy.

Elewacja z białej cegły silikatowej oraz czerwonej ceramicznej pokryte były brudem i wymagały gruntownego oczyszczenia. Ekipa remontowa wymieniła nieestetyczne, wtórne wstawki ceglane i osłabione, wypłukane spoiny. Uzupełniła liczne ubytki żelbetowych prefabrykatów. Wyremontowała płyty balkonowe i oczyściła ściany płytkich loggi z warstw tynków lub farby nałożonych przez mieszkańców niektórych lokali. Przywróciła także zielony kolor metalowych balustrad balkonowych, jeszcze widoczny na wielu nieprzemalowanych od lat 50. balkonach i drewnianych okiennicach – opisuje efekty remontu Stołeczny Konserwator Zabytków.

Warto dodać, że jeden z sąsiednich budynków przy ulicy Kazimierza Grodeckiego został otynkowany w ten sam sposób jednakowoż kilka lat temu podczas remontu budynek utracił dawną zewnętrzną estetykę i został odnowiony w inny sposób – po prostu odmalowany na biało. Pod numerem 17 przy ulicy Skalbmierskiej znajduje się natomiast inny budynek z podobno elewacją, ale wciąż nieodnowiony. Jest zatem szansa, że i on odzyska dawny blask. Byłaby to świetna sprawa, ponieważ tego rodzaju estetyka jest charakterystyczna dla Bielan i pozostaje jej coraz mniej.

Budynek przy ul. Skalbmierskiej 21 odzyskał dawny blask dzięki dotacji miasta na remont w wysokości 121 470 zł.