Opera żebracza w wykonaniu studentów

10 aktorów, każdy z niepowtarzalną, ciekawie wykonaną lalką. Oszczędna, ale bardzo wymowna scenografia. I świetnie zagrany spektakl. To cechy: „Opery żebraczej" w Akademii Teatralnej. To spektakl, który każdy miłośnik teatru powinien zobaczyć. W„Operze żebraczej" wszystko jest tak, jak należy.Rośnie nam nowe pokolenie białostockich aktorów. A właściwie już urosło. I ma się całkiem nieźle. Na scenie grają studenci IV roku kierunku aktorskiego Wydziału Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku: Paulina Sa-charczuk, Magdalena Daniel, Magdalena Bocianowska, Justyna Rożko, Weronika Lewoń, Błażej Piotrowski, Wojciech Stachura, Błażej Twarowski, Andrzej Danieluk oraz Łukasz Puczko.– Dyplom to wielkie święto w szkole teatralnej – mówi reżyser, Artur Dwulit. – Tym razem na warsztat wzięliśmy tekst sprzed 200 lat napisany przez angielskiego satyryka, który opisał sytuację społeczno-polityczną swoich czasów. My odrzuciliśmy kontekst polityczny. Postanowiliśmy skupilić się na obyczajowości i utracie wartości. Nasza sztuka to taki trochę „kabaret trupów". Akcja dzieje się w podziemiach, w rynsztoku. Widz powinien zadać sobie pytanie, czy chciałby żyć w tym świecie?Aktorzy grają z taką energią, bez jakiejkolwiek maniery czy zadęcia, że aż chce się ich oglądać. Wystylizowani są nieco upiornie. Mają białe twarze, mocne makijaże, garderobę jakby prosto z rynsztoka. Wtym świecie, ich świecie, króluje seks, przemoc i pieniądze. To świat pozbawiony wszelakich wartości. Hedonistyczny obraz tego, jak mogłaby wyglądać rzeczywistość wyjęta spod prawa. Ale jednak, również w takim świecie, bohaterowie (a bardziej bohaterki) szukają miłości.Akcja sztuki dzieje się we wspomnianym już wcześniej światku przestępczym, gdzieś w undergroundowej rzeczywistości. Główny bohater – Macheath (z pozoru niczym nie wyróżniający się Błażej Twarow-ski, który na scenie wypada świetnie i raz jest amantem, a innym razem wrednym rzezimieszkiem) – bierze potajemny ślub z córką szefa złodziejaszków, Pana Peachuma (rewelacyjny Błażej Piotrowski!). Ojcu dziewczyny jest to bardzo nie w smak i za wszelką cenę (m.in. wynajmując prostytutki, które mają naszego bohatera zbałamucić i uwięzić) stara się go pozbyć. Kiedy już udaje się młodzieńca schwytać, na scenę wkracza jego eks – Lucy Lockit (bardzo sugestywna, świetnie animująca lalki Magdalena Bocianowska)...Na uwagę zasługuje też zdecydowanie scenografia Mariki Wojciechowskiej. Dzięki prostym zabiegom możemy przenieść się w inny świat. Na scenie mamy dwie ściany pełne drzwiczek (przywołujące na myśl lodówki w prosektorium). Mamy też kwadratową, pudełkową scenę, która raz jest gabinetem, innym razem więzieniem. Przez cały spektakl przewija się też motyw drabiny i pętli, żywcem wyjętej z szubienicy. Duży plus również za choreografię (Anna Kołosow-Ostapczuk), lalki oraz muzykę. Tę ostatnią opracował Marek Kulikowski. Tworzy idealne tło do wszystkich wydarzeń