OTTO Pompieri: smaczna kuchnia w pięknym wnętrzu [ZDJĘCIA]

Pierwsze, co robi wrażenie zaraz po wejściu to wnętrze. Stylowe, przytulne, przywodzące na myśl włoską osterie, gdzieś w Rzymie czy Mediolanie. W witrynie zwisa obowiązkowa w takich miejscach długo dojrzewająca szynka, jest skuter vespa, otwarta i gwarna kuchnia. Wnętrze OTTO Pompieri to jedno z najładniejszych wnętrz jakie mieliśmy okazję zwiedzać w ostatnim czasie. Ale to nie wnętrze jest w restauracji najważniejsze. Sprawdziliśmy, więc jak wypada kuchnia

Na pierwszy ogień idą Karczochy Judea. To typowe danie regionu regionu Lacjum zakorzeniło się we włoskiej kuchni za sprawą żydów i stąd bywa nazywane karczochami po żydowsku. Niezależnie od tego, jak je nazwiemy, trzeba przyznać, że w Otto przyrządzane jest wyśmienicie. Warzywa smażone są w głębokim tłuszczu, przez co wierzchnie liście otaczające serca są chrupiące, środek zaś pozostaje jedwabisty i miękki. Danie serwowane jest z sosem aioli (na nasz gust zbyt słonym), cytryną i sporą ilością rukoli. Ta ostatni zdaje się być tu niepotrzebna, ale kto dbały o zajmowanie się takimi szczegółami mając na talerzu tak dobrą przystawkę?

W dalszej kolejności próbujemy sałatki z mozzarellą di Buffala i pomidorami w sosie na bazie octu balsamicznego i oliwy. Magia prostych połączeń uwidacznia się tu dość wyraźnie. Sos cudownie pasuje do kwaskowo-słodkich pomidorów. Na talerzu mamy ich kilka rodzajów. Zapewne w pełni sezonu na te warzywa sałatka lśniła pełnym blaskiem, choć i zimą daje sobie nieźle radę.

Najsłabszym punktem, o dziwo, okazuje się mozzarella z bawolego mleka. Zbyt ziarnista, pod widelcem nie rozchodzi się na włókna, a rozpada. Brak jej typowej dla świeżego sera kremowości i delikatności. Choć nie jest całkiem źle. Słowem, jadaliśmy dużo lepsze wersje tego sera, ale jadaliśmy też wiele gorszych.

Punktem głównym programu jest pizza. My, bardzo po polsku, zamawiamy ją w wersji cztery sery (quattro formaggi). Ciasto ma odpowiednią konsystencję, bliżej mu do pizzy rzymskiej niż np. neapolitańskiej, ale trudno uznać to za wadę. Całość jest naprawdę dobra. Placek lokuje się w pierwszej 10 naszych ulubionych warszawskich pizz. Szkoda, że nieco zbyt słona. Na koniec zostawiamy sobie, jak zawsze deser. W naszym przypadku to wyśmienite lody włoskie z Mascarpone. Mają dobrą konsystencje, wyczuwalny smak śmietankowego sera. To dobre zakończenie posiłku.

Dość jednak superlatyw. Co w Otto nam się nie podobało? Być może, nieco zbyt krótkie menu, zorientowane na pizzę i pasty. Trudno robić z tego zarzut, wszak nie brakuje także w Warszawie lokali tematycznych skupionych czy to na stekach, czy ramenie, ale aż prosi się by w menu znalazł się kawałek saltimbocci, choćby jedna ryba czy owoce morza solo, nie zaś w towarzystwie makaronu i risotto.

Pozostaje odpowiedzieć jedynie na pytanie do kogo adresowane jest to miejsce. Wbrew pozorom, pomimo bardzo stylowego wnętrza, Otto nie jest miejscem przesadnie drogim. Możemy wybrać się tu z narzeczoną lub narzeczonym, na spotkanie biznesowe, albo randkę z szefem - co kto woli. W każdej z tych konfiguracji wizyta przy placu Bankowym nie zrujnuje nam portfela i wyjdziemy z Otto bez potrzeby brania chwilówki. Jednocześnie jednak, możemy śmiało zaprosić bliskich, współpracowników lub znajomych na dobrze znaną im kuchnie unikając poczucia przaśności jakie towarzyszy wielu lokalom z kuchnią włoską. Zarówno wystrój jak i kuchnia są dobrze przemyślane i sprawiają, że chce się tu siedzieć, jeść i pić, a przede wszystkim, wracać.