Pieskie psie życie

Temat, który nie będzie miał końca, dopóki człowiek nie zrozumie, że zwierzęta tak samo jak on potrafią cierpieć, kochać i tęsknić.
Razem z Manro ponownie zawieźliśmy worki z karmą, do łomżyńskiego schroniska. Kiedy byliśmy tam ostatnim razem, nowe kupione za 1% odpisanego podatku kojce stały puste. teraz zapełnione są kolejnymi ofiarami ludzkiego okrucieństwa. Zaraz po wejściu obskoczyły mnie psiaki różnej maści. Każdy prosił "adoptuj mnie " ! To było widać w ich oczach- bezkresna nadzieja.
Jaka szkoda, że psy i koty nie potrafią mówić! Wtedy same by opowiedziały co przeżyły i jak okrutny potrafi być człowiek!. Nie potrafią też poskarżyć się tym, którzy chcą im pomóc.
Zawsze wchodząc na teren schroniska czuję ciężki powiew nagromadzonego psiego żalu i rozczarowania człowiekiem.
Psie sieroty pomimo wszystko lgną do każdego, kto okazuje im trochę współczucia i miłości.
Żaden z tych psów nie marzył o takim życiu. Łomżyńskie schronisko stało się ich zbiorowym domem. Tu mają pełne miski, ciepłe kojce, swoje ulubione podusie, kojce i wybiegi, gdzie mogą się wyszaleć. Tu są osoby, które pogłaszczą i przytulą. Nie ma tylko tej jednej jedynej osoby, którą by pokochały bezgranicznie i z wzajemnością. Te psy jeszcze ufają i wierzą, że następny człowiek okaże się naprawdę Człowiekiem!