"Plac Apokalipsa" na deskach Teatru Dramatycznego

Nie jest to dokładne odwzorowanie utworów, raczej luźne nawiązanie. Znajdziemy tam jednak wiele znajomych wątków, dlatego też sztuka przyciąga licealistów.

Klimat samego przedstawienia – bardzo specyficzny. Jeśli ktoś spodziewa się tradycyjnej bariery między aktorami a widzami, jeśli ktoś nastawi się na tekst odklepany ze sceny, zawiedzie się. „Placu Apokalipsa” jest sztuką nietuzinkową. Scenę uformowano na kształt litery T, która wcina się głęboko w widownię. Aktorzy odzywają się zewsząd, ze środka, z boku sceny, zza pleców widzów. Trzeba podążać za nimi wzrokiem.

Absolutną gwiazdą jest Adam Ferency, odtwórca roli głównej. To przede wszystkim on generuje emocje tak, że nie można od niego wzroku oderwać, a przecież w końcu tylko monologuje. Znakomicie wpisuje się w scenografię – tworzoną i zabieraną ze sceny na oczach widzów – i multimedia; wykorzystanie kamery poruszającej się po scenie i emitowanie obrazu z niej na żywo na ogromnym ekranie w tle ożywia całość. Każda postać, każdy przedmiot, każdy element scenografii ma na scenie swoje miejsce. I kto powiedział, że PRL-owska szarość nie może być barwna?

Niewielkim, na szczęście jedynym, zawodem zdaje się być Sandra Korzeniak. Jako Marilyn u Krystiana Lupy była brawurowa! Ale w rolę weszła chyba tak głęboko, że nie umiała jej zrzucić także na Placu Apokalipsy. Patrzyłam na odtwarzaną przez nią Nadieżdę i widziałam Marilyn, słyszałam Marilyn, ten sam charakterystycznie infantylny zaśpiew. To pomieszanie ról nie zrobiło dobrze tej sztuce.

Całość jednak przekonuje i porusza, zwłaszcza tych, którzy PRL pamiętają, a obie książki czytali.

Materiał przygotowany przez dziennikarkę obywatelską

Chcesz dla nas pisać? Zapraszamy do współpracy. Autorzy najlepszych materiałów mogą liczyć na nagrody pieniężne - dowiedz się więcej »