Powrót po latach

Po bardzo wielu latach postanowiłam odwiedzić  miejsca urodzenia i dojrzewania. Po nocy spędzonej w jedwabnej pościeli wagonu sypialnego do Gorzowa(do ilu miast w Polsce mogę dotrzeć tak komfortowo i w cenie niższej niż doba hotelowa?) zobaczyłam Gorzów. Miasto piękne,młode i radosne.
   
Tam,gdzie teraz mieszkam stale zastanawiają się, jak połączyć miasto z rzeką, a może pomalować któryś z mostów by było weselej, a może zorganizować tańce na ulicy?
A w Gorzowie - miasto samo wylewa się spod kolorowego wiaduktu, poprzez  śliczne bulwary z tajemniczym "biustem" , na barwny most z  bajkowym"pająkiem", po drugiej stronie wielkiej szerokiej rzeki. I cóż, że niektórzy gorzowianie niezbyt lubią koloryt tych miejsc, dyskutują nad przydatnością i urodą "pająka". To naprawdę są super odważne pomysły na stymulację radości oka i serca.
 
A idąc do ukochanego teatru, który kiedyś był dla mnie oknem na świat, nagle usłyszałam muzykę.To przecież nie La Boca w słodkim Buenos.To Gorzów i moja stara Letnia. Tam grali i tańczyli nieomal na ulicy.Ja też uległam magii i zaczęłam pląsać, nie zważając na swoją"dojrzałą młodość". Nieważne, kto grał i tanczył,to było super!
 
Jeszcze seans w kinie "60 krzeseł" i świetne klimaty Lamusa.
Znalazłam też swoje stare zapamiętane miejsca ... i nowe, np zaprojektowane "dla ludzi" pomniki.
Teraz z lubościa oglądam setki wykonanych wtedy zdjęć i chcę tutaj wracać.