Przystanek Woodstock w Żarach był bardziej magiczny?

Fakt, słonecznikowych kwiatów nie brakowało. Ale reszta...? Muzyka, setki tysięcy ludzi, kurz i chrypa Jurka Owsiaka. To trwa.Sądzę, że zbyt szybko powstają legendy. Opowiadać młodszym, że kiedyś było inaczej, lepiej. Nie mają szans sprawdzić. W ubiegłym roku kilka razy byłam nagabywana czy to prawda, że w Żarach było lepiej, podobnie jak podczas sobotniego rekonesansu na woodstockowe pole. Zawsze odpowiadam tak samo. Każda impreza jest jedyną i niepowtarzalną. Ja wszystkie zapamiętałam pozytywnie. Te żarskie i te kostrzyńskie. Skwar dokuczał tak samo. A jak padało – również. Od nich samych zależy jak będą opowiadać swoje przeżycia na Przystanku Woodstock. A różnicę zauważam. Stanowiska z telefonami wrzutowymi były oblężone, a w Kostrzynie zaczął się ich zmierzch. Teraz są komórki.Było i jest kolorowo i fantazyjnie. Zabawa jest taka sama. Każdy kto zachowa podstawowe warunki, czyli pilnuje samego siebie, musi wrócić zadowolony. Spotykałam też osoby, które – niestety – wracały bez uśmiechu. Jednak w większości przyznawały, że przez własną nieostrożność.Mnie, poza transportowymi przygodami (ale takie były także podczas wypraw do Kostrzyna), nie spotkały żadne nieprzewidziane sytuacje. Dzieci w rodzinie, które przygodę z Przystankiem zaczynały w Żarach, a później już same jeździły, mają również podobne wspomnienia.Corocznie na Przystanku Woodstock są dzieci mojego kolegi z pracy. Mieszka w Żarach, a dzieci wyrastały z Woodstockiem od 1997 roku. Jeszcze nie wyobrażają sobie, żeby można było być nieobecnym.A skoro Żary, dzieci, słoneczniki i przygoda to i w galerii przedstawiam kilka zdjęć z tamtych lat. Natomiast w załączonym artykule kilka wcześniej pisanych wspomnień o Przystankach Woodstock.