Rarytasy Poleskiego Parku Narodowego

Nasz park powstał 1 maja 1990 roku i w znaczący sposób różni się od tych, które są na Dolnym Śląsku. Tamtejsze obejmują w większości tereny górzyste, podczas gdy Poleski Park Narodowy jest położony na nizinach i terenach wodno-błotnych. Ustanowiliśmy tu liczne ścieżki edukacyjne prowadzące po torfowiskach. Turyści wędrują p uginających się kładkach, co dodaje pewnego dreszczu emocji. Ścieżki prowadzą do naszych jezior i rozciągają się z nich naprawdę malownicze widoki.

Największe wrażenie robi chyba jednak kożuch roślinności. Warte obejrzenia są przede wszystkim rośliny owadożerne, między innymi trzy gatunki rosiczek, pływacze i tłustosz. Równie ciekawe są gatunki roślin strefy północnej, będące typowymi reliktami polodowcowymi, na przykład wierzba lapońska i borówko listna, a także największa populacja w kraju brzozy niskiej.

Występująca w Poleskim Parku Narodowym awifauna jest rarytasem na skalę europejską. Przyjeżdżają tu turyści z Wielkiej Brytanii, Francji, Niemiec i wielu innych krajów by obserwować ptaki. Najlepiej robić to na jeziorach, stawach i rozlewiskach w czasie wiosennych i jesiennych migracji. Podziwianie rzadkich gatunków bywa wtedy ułatwione, bo drzewa nie mają liści - te nie zdążyły jeszcze zakwitnąć, bądź już opadły. Najciekawszych gatunkiem jest na pewno wodniczka, występująca wyłącznie na obszarach wodno-błotnych. Ale mamy też mnóstwo innych ptaków, między innymi bociana czarnego, czaplę białą, derkacza czy żurawia - największego krajowego ptaka.

Wśród ssaków występuje np. wilk i bóbr, ale najważniejszy jest jednak żółw błotny. Populacja tego reliktowego w naszym kraju gatunku, uznawanego za najbardziej zagrożony gatunek w Polsce, wynosi kilkaset sztuk. Ale pochwalę się, że w tym roku urodziło się nam ponad 1300 małych osobników, które po odchowaniu zostaną wypuszczone na wolność. O żółwia troszczymy się już od dziesięciu lat i widać tego efekty.

Zakończyliśmy natomiast projekt restytucji cietrzewia, który na początku lat 90. Prawie nie występował na tych terenach. A jeszcze w latach 60 i 70. był to bardzo charakterystyczny dla Polesia ptak. Odłowiliśmy w białoruskiej i ukraińskiej części Polesia prawie 100 ptaków i zasiedliliśmy nasz park. Dbamy też o naturalne siedliska wodniczki, które lubują się w otwartych przestrzeniach. Musimy więc pozbywać się krzaków i zalesień.

Uruchomiliśmy też ośrodek rehabilitacyjny dla dzikich zwierząt. Rocznie trafia do nas np. 20-30 sztuk bociana białego. Najczęściej ranią się one podczas nauki latania, choć zdarza się też, że dorosłe ptaki, przeczuwając ciężki okres, wyrzucają z gniazda część młodych. Jako że bocian cieszy się w naszym kraju szczególną estymą, to niektóre osobniki przywożone są do nas nawet z miejsc oddalonych o kilkadziesiąt kilometrów.

Większy problem jest z sarnami. Ludzie zabierają z lasu koźlęta, myśląc, że zostały one porzucone przez matkę. Tymczasem ta wyrusza na poszukiwanie pożywienia nie bojąc się o swoje młode. Te nie wydzielają żadnego zapachu i nie przyciągają drapieżców. Przyjmujemy takie osobniki, ale przestrzegamy przed takim zachowaniem i wyciąganiem pochopnych wniosków widząc młode sarny.

Na terenie Poleskiego Parku Narodowego badania prowadzą też jednostki zewnętrzne - zwłaszcza uczelnie lubelskie o charakterze przyrodniczym, ale też na przykład turystyczne.
Największym problemem w przyszłości może być ekspansja kopalni w Bogdance. Pod terenem parku znajdują się pokłady węgla, które Lubelski Zakład Węglowy może chcieć wykorzystać. Są czynione już pewne nieśmiałe kroki w celu zwiększenia wydobycia, ale na razie dajemy sobie z tym radę i jest to tylko potencjalne zagrożenie.