Reforma dla mądrych i odpowiedzialnych

Zdrowy rozsądek poparty wymownymi wskaźnikami demograficzno-ekonomicznymi bezwzględnie pokazuje, że głośna krytyka wydłużenia wieku emerytalnego to skrajna nieodpowiedzialność i nieuczciwość prowadząca do radykalnego powiększania obszaru biedy, której znaczny wzrost może doprowadzić do wzajemnej nienawiści karmiącej się na przykład wojennym chaosem. A zatem dlaczego w naszym społeczeństwie jest tyle poklasku dla zmian, które nie zapobiegną doprowadzeniu Polski do gospodarczej i antyrozwojowej ruiny ?
Na to trudne i wieloznaczne pytanie nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Ale z pewnością musimy umieć stanąć przed gospodarczym lustrem teraźniejszości i przyszłości, wytężyć swój umysł wobec tak bardzo ważnego wyzwania, z którym trzeba się zmierzyć. Warto jest prowadzić ogólnospołeczną rozmowę, dzięki której obywatele zdobędą ekonomiczną świadomość adekwatną do rzeczywistych zmian zachodzących w dynamicznie zmieniających się wiodących gospodarkach współczesnego i przyszłego świata.
Obecnie w Polsce często ludzie nie potrafią siebie wyobrazić jako 65-letnich pracowników. Jest to przede wszystkim spowodowane schedą myślową po poprzednim systemie, przestarzałym systemie edukacyjnym oraz bardzo niską kulturą pracy. Ciągle nie brakuje w Polsce pracodawców traktujących człowieka jak rzecz służącą prawie tylko i wyłącznie do teraźniejszego pomnażania własnego majątku, dla których człowiek starszy jest niepotrzebny. Taki stan rzeczy stanowi niezłą pożywkę dla polityków fałszywie zatroskanych o przyszłość Polaków i bardzo bogatych decydentów związkowych, których dbałość o ludzi bazuje na łapaniu tymczasowej społecznej popularności. I tak na przykład możemy oglądać w polskiej telewizji reklamę Solidarności, która straszy nas wizją pracy do śmierci pokazując kreskówkę z wycieńczonym pracą starym człowiekiem. Możemy również przeczytać bądź usłyszeć w regionalnych mediach wypowiedzi przedstawicieli Związku Nauczycielstwa Polskiego, którzy uważają swoje środowisko na tyle mocno spracowane, że zasługuje na wyjątkowe przywileje…
Ale czy tak rzeczywiście jest ? Czy pielęgnowany w Polsce od kilkudziesięciu lat model sprawiedliwości społecznej oparty na zasadzie ‘’równych i równiejszych’’ jest dobry, tzn. moralnie poprawny i nie prowadzi do krachu finansowego naszego państwa ? Czy Donald Tusk chcąc wprowadzić jednolite zasady przechodzenia na emeryturę postępuje niewłaściwie ? Komu tak naprawdę i dlaczego zależy na kontynuowaniu społecznych podziałów w imię pozornej troski o człowieka ?
Parę dni temu usłyszałem od pewnej starszej pani następujące słowa oburzenia: - A jak pan to sobie wyobraża, że ludzie będą pracować do 67 roku życia ? Prędzej będą na rentach siedzieć. Przecież pracodawcy chcą mieć silnych i wydajnych pracowników, bo inni do niczego są im niepotrzebni. Albo co pańskim zdaniem miałby robić w sędziwym wieku taki robotnik jak sprzątacz, budowlaniec, ochroniarz czy maszynista ? Odpowiedziałem jej, że do tego problemu trzeba umieć podejść spokojnie a możliwości zmiany mentalności ludzkiej w połączeniu z nowoczesnymi technologiami mogą przynieść pozytywne efekty, chociaż przyznałem, że nie jest to łatwe do wykonania zadanie ale zawsze warto rozmawiać szukając sensownego porozumienia.
Doszedłem do wniosku, że ta starsza pani świetnie nadaje się na model myślowy znacznej części polskiego społeczeństwa, w którym ciągle jest zbyt wiele zakompleksienia, braku wiary we własne możliwości tak mocno pielęgnowanej zwłaszcza przez polski związkowy system edukacji. Samodzielne myślenie i odmienne światopoglądy ciągle napotykają na opór zamkniętych we własnym podwórku jedynie słusznych przekonań niektórych grup społecznych. Dzięki wyrażeniu przez tą starszą panią swoich przekonań uświadomiłem sobie jak łatwo jest wytworzyć w człowieku fałszywy obraz otaczającego nas świata. Dzielić ludzi na gorszych i lepszych, żeby móc czerpać zyski. Uznawać jedną pracę za gorszą a drugą za lepszą. Nie doceniać pracy niezależnie od jej rodzaju. Przecież pracownicy sprzątający, pracownicy na budowie, ochroniarze, maszyniści itd. to są bardzo często wartościowi ludzie, których wieloletnie doświadczenie i kapitał wiedzy można dobrze spożytkować. Pokazać, że prawdziwy szacunek dla ludzi starszych nie polega na ich usadzaniu na wczesnych emeryturach i życiowemu wykluczaniu lecz na godziwym byciu w społeczeństwie, choćby i nawet do swoich ostatnich dni. Dlatego warto zrobić ten pierwszy krok jakim powinno być wydłużenie i zrównanie wieku emerytalnego. Po tym pierwszym kroku będą potrzebne następne zmierzające do bardziej pozytywnego postrzegania kultury pracy przez pracodawców. Należy zrozumieć, że inwestowanie w długotrwały rozwój pracowników to znacznie bardziej sensowna alternatywa na pokojowy wzrost gospodarczy firm i państw niż tymczasowe przerzucanie pracowników jak taniego mięsa armatniego służącego do gwałtownego wzbogacania się nieodpowiedzialnych społecznie jednostek.
Faktem jest, że reforma emerytalna to trudny, długotrwały proces zmian. Zmian, wśród których wydłużenie wieku emerytalnego jest pierwszą konieczną drobną cząstką z całości. To czas głębokich przemyśleń i przewartościowań naszych dotychczasowych postaw życiowych. To także czas na budowanie w nas umiejętności odpowiedzi na trudne pytania, takie jak na przykład: - Czy opór przed wydłużeniem wieku emerytalnego nie wynika być może z tego, że w oficjalnie katolickim społeczeństwie polskim zbyt często nie ma już miejsca dla ludzi starszych i słabszych, a niewygodną dla wielu z nas prawdę próbuje się zastąpić głośnym populistycznym bełkotem ?
Reforma emerytalna w połączeniu z wydłużeniem wieku pozwalającego na dostęp do świadczenia emerytalnego to bardzo trudna i złożona problematyka, której na pewno nie należy rozpatrywać w wąskim, wybiórczym ujęciu dopasowanym do teraźniejszych egoistycznych potrzeb głośno krzyczących, lecz często nic wartościowego nie wnoszących, grup związkowych i politycznych. Dlatego też im więcej spokoju, zdrowego rozsądku i woli rozmawiania znajdzie się po obu stronach sporu, tym więcej dobrych rozwiązań będzie mogło być zrealizowanych z korzyścią dla poziomu polskiej bądź też już bardziej europejskiej czy wręcz ogólnoświatowej gospodarki, a co za tym idzie rozwoju idei doświadczonego senioratu współpracującego w młodymi ludźmi chcącymi wcielać swoje na przykład odmienne pomysły i światopoglądy w życie. Myślę, że z takiego zdrowego ‘’ścierania się’’ mogą powstawać naprawdę mądre i piękne rzeczy, dzięki którym nasza cywilizacja będzie dynamicznie się rozwijać.
Znalezienie sensownych rozwiązań dotyczących polskiego rynku pracy i systemu emerytalnego to niezbędne elementy większej gospodarczej układanki potrzebnej do osiągnięcia społecznego sukcesu ekonomicznego. Przykładem takich rozwiązań może być emerytalne wsparcie (emerytura minimalna zatwierdzona przez Sejm, która byłaby podziękowaniem państwa za prowzrostową ekonomicznie postawę życiową, za autentyczną aktywność zawodowo-społeczną osób nie podchodzących do państwowego budżetu jak do socjalnego worka bez dna) dla osób z słabszych gospodarczo regionów kraju, które naprawdę chciały pracować a nie mogły (były stale zarejestrowane w Urzędzie Pracy) lub pracowały na tzw. umowach śmieciowych (w ogóle w kwestii wspierania, np. mieszkaniowego i edukacyjnego, osób pracujących ale mało zarabiających jest wiele do zrobienia, bo państwo zbyt lekką ręką wydaje ogromne pieniądze dla ludzi nie chcących pracować i lubiących żyć na koszt innych współobywateli, zamiast wspierać naprawdę chcących pracować i się rozwijać z pożytkiem dla całej gospodarki).
Warto być świadomym tego, że człowiek w każdym wieku jest kimś cennym, wyjątkowym i zasługującym na szacunek o ile nie zatrzyma się pod naporem złości, małości, nienawiści i niechęci do pozytywnego działania. Chwała i cześć godności człowieka ! Chwała i cześć reformie emerytalnej !
Tomasz R.