36. rocznica śmierci Stanisława Barei. Kultowe miejsca w Warszawie i sytuacje z jego komedii

Stanisław Bareja urodził się w Warszawie w 1929 roku. Jego ojciec, podobnie jak dziadek ze strony ojca, prowadził firmę wędliniarską na warszawskim Mokotowie. Sam zagrał wędliniarza, czy właściciela sklepu z m.in. z wędlinami, w wyreżyserowanym przez siebie filmie "Miś".

Zadebiutował w 1961 roku filmem "Mąż swojej żony", pisał scenariusz do pierwszego serialu w historii polskiej telewizji "Barbara i Jan". Potem zasłynął komediami i serialami takimi jak:

• "Poszukiwany, poszukiwana",
• "Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz",
• "Miś",
• "Nie ma róży bez ognia",
• "Brunet wieczorową porą",
• "Alternatywy 4",
• "Zmiennicy".

Do wszystkich mnóstwo plenerów powstawało w Warszawie. Słynne sceny w okolicy dworca Warszawa Centralna, na Ursynowie, Powiślu czy wokół Pałacu Kultury i Nauki. Bareja nie lubił Pałacu Kultury i Nauki, co wspominają wprost jego syn i żona w dokumencie poświęconym jego filmom tworzonym w Warszawie. W tym samym programie żona Stanisława Barei, Hanna Kotkowska-Bareja, mówi też o tym, że reżyser często borykał się z problemami z cenzurą. Nie wykluczone zatem, że takie ujęcia były ukłonem w stosunku do cenzorów, oglądających film przed jego dopuszczeniem.

Uznawany jest za najwybitniejszego twórcę komedii w historii polskiego kina. Do języka weszło mnóstwo powiedzonek z jego filmów, a absurdy dnia codziennego nadal nazywamy "bareizmami". Bareizm:

• pot. zabawny zwrot będący cytatem z komedii filmowych Stanisława Barei,
• pot. iron. absurdalna wypowiedź, zdarzenie lub sytuacja ze sfery publicznej podobne do surrealistycznego gagu z komedii filmowych Stanisława Barei