Słupsk. Policjantem być to nie grzech

Chłopcy radarowcy...   Zabawne słowa piosenki Andrzej Rosiewicza pamięta prawie każdy ale antagoniści policji zamieniają dzisiaj na mniej zabawne wulgarne napisy na murach. A policjant zmienił się w psa... Stróże prawa, czuwający nad naszym spokojnym snem w najbliższą sobotę świętować będą Dzień Policjanta. Warto życzyć im wszystkiego najlepszego. Ilu policjantów potrzeba do wkręcenia żarówki? Czemu patrole chodzą dwójkami? Przez lata pokutowały niewybredne dowcipy o policjantach - żarty, z których śmiała się cała Polska i najczęściej odwołujące się do mizernej kondycji umysłowej rodzimych mundurowych. - Na szczęście kadry policyjne obecnie rekrutowane są wśród osób świetnie wykształconych - mówi Jan Radkowski, wieloletni, emerytowany już wykładowca Szkoły Policji. - Wcześniej w nasze szeregi wstępowali często młodzi ludzie pochodzący z rodzin z tradycjami. Później wstępowano z przypadku. Stąd tyle dowcipów o głupich policjantach. A nasi specjaliści, na przykład od przestępczości internetowej niczym nie ustępują tym z zagranicy, a nawet często zadziwiają swoimi umiejętnościami zagranicznych kolegów. Kobiecy pierwiastek Przesympatyczna policjantka, kierująca ruchem na skrzyżowaniu z nieodłącznym czerwono-białym lizakiem w dłoni - taki do niedawna panował stereotyp pań w niebieskim mundurze. Rozwiał się jednak bezpowrotnie jak dym. Dzisiaj, zamiast sympatycznej pani na skrzyżowaniu, na piratów drogowych poluje ostra babka na motocyklu, wyrywni panowie też muszą uważać, bo nowoczesna funkcjonariuszka z łatwością obezwładni agresora w czasie interwencji. - Kobiety ocieplają obraz policji - tłumaczy Jan Radkowski. - Poza tym świetnie sprawdza się powiedzenie - gdzie diabeł nie może, tam babę pośle. W praktyce oznacza to, że nasze panie są lepszymi dyplomatkami, są elokwentne, łatwiej docierają siłą perswazji do rozsądku awanturujących się. Na galowo W Słupsku to święto jest okazją do uroczystego nadania nowych stopni. A żeby funkcjonariusze poczuli się wyjątkowo, całość odbywać się będzie również tradycyjnie w uroczystej oprawie. - Jutro oficjalnie otworzymy nowy posterunek policji w Kobylnicy. Otwarcie połączymy z naszym świętem i z uroczystą akademią - informuje Robert Czerwiński, rzecznik prasowy miejskiej policji. - W tym roku nasi funkcjonariusze dostaną również nagrody finansowe i rzeczowe przekazane przez prezydenta i starostę.  Zmiany są pilnie potrzebne Jacek Santorski, psycholog społeczny - Zaufanie do policji w ostatnim czasie maleje. Badania pokazują, że zaufanie do stróżów prawa ma około pięćdziesiąt procent społeczeństwa. Dla porównania - aż siedemdziesiąt procent naszych rodaków ufa strażakowi i pielęgniarce. Polacy nie wierzą politykom i urzędnikom. Tylko dwadzieścia procent ludzi ma pozytywne odczucia związane z tymi grupami zawodowymi. A to rzutuje na postrzeganie policjanta. Policja jest wciąż mocno upolityczniona, każda zmiana ekipy rządzącej niesie ze sobą zmianę na stanowisku komendanta głównego. Nic tak nie dzieli jak polityka, przez co wszelkie animozje, nasze sympatie i antypatie odbijają się na policjantach, co jest dla nich bardzo krzywdzące. Według statystyk policjanci cieszą się poparciem u osób starszych i u ludzi po czterdziestce. Młodym, policja kojarzy się z aparatem władzy - monitorowanie meczów, koncertów itp. Dlatego dostrzegają w tym bardziej ograniczenia ich spontaniczności niż gwarancje bezpieczeństwa. W ociepleniu wizerunku może pomóc odpolitycznienie, odkorumpowanie i demokratyzacja oraz intensywna, dobrze opracowana edukacja społeczeństwa począwszy od najmłodszego a na najstarszym skończywszy.Zawsze marzyłem o zostaniu policjantem Rozmowa z Andrzejem Hurką - dzielnicowym Policjant z przypadku czy z powołania? - Zdecydowanie z powołania. Od najmłodszych lat chciałem być policjantem. Skończyłem studia magisterskie na kierunku zarządzania kryzysowego i zarządzania zasobami ludzkimi, jednak w mojej codziennej pracy bardzo przydają się umiejętności i wiedza zdobyte na studiach cywilnych. Nigdy nie żałowałem swojej decyzji, chociaż nie brakowało stresujących momentów. Dzielnicowym jestem od dwóch lat, wcześniej pracowałem w ogniwie patrolowo-interwencyjnym, a jak wiadomo interwencje domowe, publiczne czy uliczne czasami bywają nieprzyjemne. Poza tym służba nie drużba. W każdej chwili mogę zostać wezwany do pracy i to, że akurat jestem z żoną na spacerze nie ma najmniejszego znaczenia. Panuje stereotyp, że dzielnicowym jest się za karę... - Absolutnie nie. Praca na stanowisku dzielnicowego jest awansem, kolejnym szczeblem kariery. Dla mnie zmiana była wyzwaniem, chęcią spróbowania czegoś innego. Poza tym całkowicie mylnie moja praca kojarzy się z czymś lekkim i przyjemnym. Mam wiele obowiązków. Bezpośredni kontakt z ludźmi wymaga ode mnie znajomości psychologii, muszę też być dobrym mediatorem. Spotykam się także z najmłodszymi - współpracujemy z przedszkolami i szkołami, staram się pomagać w rozwiązywaniu najróżniejszych problemów mieszkańców. Policjant powinien być przyjacielem i tak staram się pracować. Dzielnicowy pomaga w rozwiązywaniu najróżniejszych problemów? - Ludzie często nie wiedzą czy dany problem może rozwiązać policja. Bywają sytuacje, kiedy na przykład na klatce schodowej brakuje żarówek, co może sprawiać, że staje się miejscem potencjalnie niebezpiecznym. Mogę wówczas wystąpić do zarządcy nieruchomości o wymianę żarówek. Na mój służbowy telefon można dzwonić o każdej porze - a jeżeli w danym momencie przebywam poza biurem, można nagrać się na automatyczną sekretarkę i zostawić dokładne dane.