Tallin – starówka

Część badaczy dziejów ludzkości uważa, że Estończycy należą do grupy ludów najdłużej zamieszkujących obecne tereny. Byli rolnikami, nie stworzyli organizacji państwowej. Na przełomie tysiącleci n.e. wykorzystali to sąsiedzi (Duńczycy, wikingowie, Słowianie wschodni i bardziej wojownicze plemiona bałtyckie. Niezależność udało im się utrzymać do XIII wieku. Najpierw książęta ruscy (pamiątka: założenie grodu – obecnie Tartu). Jak wmieszali się w to rycerze chrześcijańscy, zdopingowani przez papieża Celestyna III (rok 1193) – to krzyżem w postaci miecza zgnieciono opór Estów. Prawie cała Estonia wpadła w łapy jedynej, pochodzącej od Boga władzy – biskupa Ozylii , Dorpatu i zakonu krzyżackiego. Zdobyte tereny zostały poddane administracji opartej na administracji państwa zakonnego.
I tak się złożyło, że ludność miejska – to była ludność pochodzenia niemieckiego lub zgermanizowana. Wieś należała do prawowitych właścicieli tych ziem.
Ale miałem pisać o Tallinie, nie o historii Estonii, choć bez maleńkiego rysu historycznego się raczej nie uda.
W czasie jednej z wypraw krzyżowych przeciwko Estom Duńczycy zakładają nową twierdzę. Ta twierdza – to Rewal, który od 1918 r. nosi nazwę Tallin. Miasto przechodziło z rąk do rąk: Duńczycy, Zakon Kawalerów Mieczowych, Szwedzi, Rosjanie... Każdy po sobie coś zostawił. Dzisiejszy parlament i rząd mieści się z murach zamku na wzgórzu Toompea.
Świetnie zachowane fortyfikacje, mury obronne, baszty. Po Rosjanach pozostał: pałac Kadriorg z parkiem (można znaleźć 3 cegły wmurowane przez cara Piotra I. Tak, tak, to nie nasi przywódcy wymyślili pierwszą łopatę ruszonej ziemi przy nowej budowli czy zakopanie „kamienia węgielnego”. Carowie też dbali o swój image.) oraz sobór św. Aleksandra Newskiego ( wybudowano go na miejscu, gdzie znajdował się grób bohatera Estów – Kelava).
Starczy czytania – czas na oglądanie.
Manro