Tam, gdzie wszyscy są sobie równi

Nie śmierć rozdziela ludzi, lecz brak miłości, zrozumienia i tolerancji. Śmierć to tylko ostatni przystanek  naszego życia.
Wielu z nas myśli: Od jutra będę żył pełnią życia, od jutra będę lepszy...A jutro to już może na wszystko być za późno.Wielu  z nas jest martwymi już za życia.Motamy się między prawdziwymi problemami, a błahostkami. Walczymy o swoje racje, rozpychamy łokciami  i często pędzimy na oślep- jak ćmy do światła. Male marionetki w kosmosie. Zagubione i ciągle poszukujące swojej drogi. Wyolbrzymiamy samych siebie, choć jesteśmy tylko okruchem meteoru- błyśniemy i zgaśniemy. Jeżeli już błysnąć to tak, żeby ktoś zapłakał  i powiedział : Jaka szkoda, że odszedł, bo to był naprawdę dobry człowiek ! Z mojej chwili życia odeszło wielu Dobrych Ludzi. Dziś poszłam z ojcem na cmentarz, aby powspominać jego mamę Zofię. Ona ciągle żyje, bo żyje w naszej pamięci.Tak jak pozostałe najbliższe osoby, które odeszły w krainę cieni.Na nic nasza szamotanina, otaczanie się materialnymi dobrami, pęd do kariery, walka o stołki, kłótnie o byle co i pogardzanie innymi. Życie jest zbyt cenne, żeby go bezmyślnie marnotrawić.Jest w nim tyle wspaniałych rzeczy do zrobienia, zobaczenia i dotknięcia. Po co przed Ostatnim Przystankiem pluć sobie w brodę-  Zmarnowałem własne życie? Na łomżyńskim cmentarzu spoczywają ci, którym kalejdoskop życia jest już obojętny.
Pamiętajmy : Alteri vivas oportet, si vis tibi viver, a reszta to tylko otoczka.
https://plus.google.com/u/0/photos/117002193189410578663/albums/58782476...
Dopisek. Miał być tekst z półki:  łatwy, lekki i przyjemny, ale dzisiejsze spotkanie z cieniem babci Zosi i nastrój cmentarza, zmieniły moją decyzję.