Tłumy warszawiaków odwiedzają bożonarodzeniowe szopki [zdjęcia]

Klasztor ojców Kapucynów przy ul. Miodowej był w dzieciństwie obowiązkowym i jednocześnie ulubionym punktem świątecznego spaceru. Była to pierwsza i przez długi czas jedyna ruchoma szopka w mieście. Jako dziecku oczy wychodziły mi na wierzch z zachwytu.

Jest to na pewno najbardziej skomplikowana szopka z tych znajdujących się w stolicy. Do żłóbka podążają w w niej niekończącym się korowodem postaci zarówno biblijne, jak i historyczne. Zobaczymy tu papieża Jana Pawła II, księcia Józefa Poniatowskiego, ale też anonimowego warszawskiego powstańca w oknie na wpół już zburzonej kamienicy. Są także Trzej Królowie na swych egzotycznych wierzchowcach - słoniach i wielbłądach.

Szopka ta nawiązuje także do tragedii ostatnich lat - uważny obserwator dostrzeże dom przewrócony przez huragan, a także budkę dróżnika, czy nierówno ustawione samochody na moście, porzucone przez kierowców w czasie trzęsienia ziemi.

Odwiedzając tę szopkę usłyszymy też z głośników komentarz, prowadzący oglądających przez najważniejsze jej elementy. Zawiera on m. in. fragmenty nauczania bł. Jana Pawła II. Aby mieć szansę wyłowić i zrozumieć wszystkie wykorzystane motywy, nacieszyć oko i serce, trzeba w kaplicy pod kościołem spędzić dłuższą chwilę, więc przy większej liczbie chętnych robi się w niej dość tłoczno.

Żywa szopka przed Katedrą Polową Wojska Polskiego

Szopka bożonarodzeniowa jest w każdym kościele; w każdej parafii wygląda nieco inaczej. Ostatnio rosnącą popularnością cieszą się szopki, w których występują żywe zwierzęta. Taką właśnie szopkę przed swoją katedrą ustawili żołnierze. Jej "gwiazdami" są dwie owce, które - jak na gwiazdy przystało - marznąć nie lubią i pokazywały się przy żłóbku raczej niechętnie, większość czasu spędzając w boksie.

Tradycyjna szopka z figurkami w kościele oo. Dominikanów na Służewcu

Tradycyjne, zwyczajne, bez fajerwerków - ale również skłaniające do refleksji. Szopki, w których "nic się nie dzieje" także mają swój urok. Ich prosta, niewyszukana forma, może mniej atrakcyjna, mniej "wybuchowa", ma w założeniu przede wszystkim nie przytłaczać treści dobrej nowiny o narodzinach Chrystusa.