Uciec z Łomży na bezludną wyspę

Niech się inni dalej motają, skaczą sobie do oczu i kombinują jak komuś dokopać, albo medytują jak tu przeżyć do wypłaty. Ja mam wszystkiego dosyć! Gdzie się nie obrócę, to słyszę narzekanie i wiązanki na życie w naszym mieście. Pośmiać się człowiek może tylko na mm, jak ktoś puści wesoły tekst. Kurcze, ale nawet tutaj jak w zakichanym życiu. Ostatnio za politykowanie się wzięli i myślą, że kijem Wisłę zawrócą.

Tyle naszego, że adrenalina nam skacze, a my jak te pchły na kołnierzu. Poskaczemy i ochlapniemy Młodzi to jeszcze patrzą przez różowe okulary jak mają robotę, albo jak ich Amor ustrzelił. Jak któremu z nich źle, to biorą tyłki w troki i schrzaniają za granicę. Ostatnio dowiedziałam się, że wszystkie młode pielęgniarki, co to skończyły łomżyńskie studium, zapowiedziały, że nie myślą pracować w Polsce. Lekarze zwijają żagle, pielęgniarek już teraz jak na lekarstwo, a i inne dobrze wyuczone w różnych zawodach uciekają. Jak ja bym była tak z 10 lat młodsza i nie miała chodzącego do tyłu „towarzysza”, to też bym spakowała manatki i ruszyła w świat. A tak to tylko marzę sobie o jakiejś bezludnej wyspie. Guzik by mnie tam obchodziło, że znowu podnieśli ceny leków i inne podwyżki. Ani kolejne bajeczki wciskane mi na chama przez politykierów, ani długie terminy wizyt do lekarzy i nawet zasrane łomżyńskie trawniki.
Autostopem ani na piechotę jednak na żadną bezludną wyspę nie dotrę, a na bilet choćby w jedną stronę mnie nie stać. Dowód osobisty mam, ale paszport już dawno przeterminowany, to chyba jednak zostanę w domu i będę udawać, że wszystko mi „zwisa i powiewa”. Głową muru nie przebiję i sama świata nie zbawię, więc nic innego mi nie pozostaje.