Układ urbanistyczny Kawęczyńskiej zabytkiem. Zobaczcie pozostałości po starej Warszawie

Spacerując Kawęczyńska i obserwując jej zabudowania możemy zobaczyć jak Warszawa była zabudowywana ponad sto lat temu. To przykład zachowanej tkanki miejskiej z czasów zaborów i odzyskania przez Polskę niepodległości.

Wartości zachowanego do dziś historyczny układ urbanistyczny ul. Kawęczyńskiej wyrażają się przede wszystkim poprzez zachowany przebieg ulicy, jej szerokości, charakterystycznych form zagospodarowania posesji oraz typowej dla okolicy skali zabudowy - uzasadnił tę decyzję konserwator.

Obejmują one grupę budynków wzniesionych na przełomie XIX i XX w., głównie murowanych, o kilku kondygnacjach, tynkowanej elewacji, balustradach żeliwnych i kutych. Wyjątkowo cenna jest zachowana drewniana oficyna Edmunda Burkego – przypominał. Dodajmy więc, że budynek o którym mowa podobny jest, do wpisanego również niedawno do rejestru zabytków drewniaka z Bródna, którym pisaliśmy tutaj.

Warto również zwrócić uwagę, że charakterystycznym elementem historycznego założenia ulicy jest bryła kościoła oraz dominująca nad zabudową dzwonnica Bazyliki Najświętszego Serca Jezusowego. To tam kręcona była finałowa scena słynnego filmu „To ja, złodziej” z Januszem Gajosem.

Oprócz budynków wzniesionych na przełomie XIX i XX wieku, większość ulicy to to kamienice o wysokości czterech lub pięciu pięter budowane już po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Część z nich posiada charakterystyczny modernistyczny lub wczesno modernistyczny sznyt. Kiedy je budowano wiele z nich miało zdobienia.

Tak zwane dekoracje architektoniczne. Niestety po przejęciu władzy w Polsce przez komunistów większość budynków je utraciła. W 1945 roku podjęto decyzję, że stan zbyt wielu zagraża ludziom i konsekwentnie zdobień się pozbywano tworząc płaskie fasady budynków.