Uwaga miłośnicy historii Stargardu! Muzeum wydało coś dla was.

Poniżej informacja, którą otrzymałam od Jolanty Aniszewskiej, kustosza i kierownika działu historycznego muzeum w Stargardzie. J. Aniszewska i Małgorzata Machałek zredagowały promowane wydawnictwo.
  
Rok 1945 jest jedną z tych przełomowych dat, które wyznaczają cezury w podręcznikach historii. Stargard i Pomorze weszły w skład państwa polskiego i stały się przestrzenią, w której zapoczątkowane zostały wyjątkowe procesy historyczne, związane z tworzeniem zupełnie nowego społeczeństwa w obcym dla niego otoczeniu. Szczególne znaczenie miały pierwsze, najtrudniejsze powojenne lata. Ta wyjątkowa sytuacja, jaka miała miejsce na całym Pomorzu Zachodnim, stanowi od lat przedmiot zainteresowania historyków, socjologów, politologów, jednak mimo coraz większej liczby publikacji dotyczących regionu, powojenna historia Stargardu nie doczekała się, jak na razie, szerszych opracowań naukowych.
5 czerwca 2008 r. z inicjatywy Muzeum w Stargardzie i szczecińskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Historycznego odbyła się konferencja, której owocem jest niniejsza publikacja.
W tomie zawarto 14 tekstów stanowiących istotny wkład do dotychczasowych badań nad historią miasta i dowodzących konieczności ich kontynuowania. Autorzy zwrócili uwagę na wiele istotnych problemów badawczych.
 
Kwestia popularności tematyki regionalnej, a także trudności towarzyszące badaniom na tym polu były przedmiotem artykułu Edwarda Włodarczyka. Dotychczasowa historiografia Stargardu została omówiona przez Tomasza Ślepowrońskiego oraz Adama Urbanowicza.  Obaj Autorzy stwierdzili, że dorobek historiograficzny dotyczący Stargardu nie jest duży i wymaga dalszego uzupełnienia. Kazimierz Kozłowski omówił problem przemian społecznych, jakie zaszły w Stargardzie w pierwszych powojennych latach. Były one z jednej strony odbiciem procesów ogólnopolskich, a z drugiej charakteryzowały się odmiennością, wynikającą ze specyfiki warunków panujących na Pomorzu Zachodnim w omawianym okresie. Problematyka społeczna dominowała również w kolejnych artykułach.
 
Adam Makowski w oparciu o analizowane źródła, próbował znaleźć odpowiedź na pytanie, jak mieszkańcy miasta odnosili się do trwającej walki politycznej, jakie przyjmowali postawy i w jakim stopniu angażowali się w zachodzące zmiany. Katarzyna Rembacka pokazała mechanizm toczącej się walki politycznej w szeregach partii rządzącej w okresie bezpośrednio poprzedzającym zjazd zjednoczeniowy i powstanie PZPR, natomiast Radosław Ptaszyński, na przykładzie Czesława Hołuba, scharakteryzował jedną z postaw ludzi nieakceptujących nowego ustroju oraz pokazał represyjność systemu wobec przeciwników politycznych.
 
Sylwetkę księdza Alojzego Piłata omówił ksiądz Jarosław Staszewski, a okoliczności powstania pierwszego stargardzkiego czasopisma „Wieści” odtworzyła Jolanta Aniszewska. Aleksander Małecki skupił się na ukazaniu przyczyn i przebiegu procesu zmian w  nazewnictwie ulic w 1945 r. 
 
Jolanta Borak przedstawiła działalność gospodarczą Zakładów Naprawczych Taboru Kolejowego oraz ich oddziaływanie na mieszkańców miasta w dziedzinie sportu, oświaty, kultury i spraw socjalno-bytowych. Główne kierunki polityki agrarnej władz i jej konsekwencje dla nowych mieszkańców okolic Stargardu omówiła Małgorzata Machałek.
W publikacji zamieszczono także dwa komunikaty.
 
Piotr Tarnawski przedstawił próbę wykorzystania źródła, jakim są szkolne Arkusze ocen,  a Daniel Mielniczuk zaprezentował wyniki badań socjologicznych,  dotyczących społeczno-kulturowej adaptacji Ukraińców w powiecie stargardzkim po 1947  r.