W folkowym tyglu

 Przywiozły ze sobą wieńce dożynkowe, a wraz z nimi bezmiar piękna kultury swoich regionów. Szesnaście wieńców, a wokół każdego uwija się barwna grupa dokonując ostatnich poprawek. Tu trzeba jeszcze przykleić, tu wyrównać, tu zasłonić. W niektórych wieńcach bochny chleba, w innych owoce i warzywa, a jeden piękniejszy od drugiego. Ten ma kwiatek z pestek dyni, ten kogucika z łupinki orzecha, nad jednym góruje słomiana hostia nad innym orzeł.
Zewsząd dobiegają dźwięki kapel: na kaszubską, na lubelską a gdzie indziej na kujawską nutę. Różnorodność instrumentów jest zadziwiająca. Skrzypce – proszę bardzo – diabelskie, harmonia – na pedały. Do kapel dołączają śpiewacy. Gdy skończą jedni, zaczynają następni, a wszystko zaczyna wirować w tańcu. Kolory, desenie, kokardy, korale tworzą przepiękną, barwną mozaikę. Czepce, toczki, chusty, wianki. Wianki z kłosów pszenicznych, wianki, a raczej korony z ziaren zbóż.
Coś dla oka, coś dla ucha i coś dla brzucha. Tuż obok prezentują się przebogate kramy. Zapraszają do siebie, przyciągając zapachem swojskich kiełbas, szynek, smalców i wypieków różnego rodzaju. Dalej, jeśli chcesz możesz kupić krawat z wyhaftowanym kogutem, okarynę, albo spódnicę krakowską, bukiet suszonych lub bibułkowych kwiatów. Mieszkańcom Winnego Grodu dziwnym może wydawać się ów jarmark, bo nie ma tam niczego co nie jest związane z rękodziełem, bo nie uświadczysz tu żadnych majtek, butów, żadnej chińszczyzny ino obwarzanki i oscypki.
Pasę oko wielością obrazów, robię to zachłannie, by niczego nie przegapić, by we wszystkim uczestniczyć, by zapamiętać te chwile na długo. I nie mogę wyjść z podziwu, jaki ten nasz polski folklor jest różnorodny.