W hołdzie Franciszkowi Becińskiemu

Małgorzata PietrzakZ tomiku „Byłem z poezją na kujawach"

Cmentarz w Byczynie
Mały cmentarzCisza traw w zaułkachZamieniono tu życieNa kamienne napisyA każdy poszczególnySłowa wyryte boląBól mdliTo nieNiebo szczęśliwsze
Mały cmentarzDumny ze swoich gościKtórzy zgaśliJak znicze czasuZwiędły nawetKolce różŻadna to pociechaByłam tamNaprzeciw wiatrakaZa krótko by zapomniećMały cmentarzJak powracająca falaDo przystani moich myśli.
oraz Zygmunt Dmochowski
Zygmunt Dmochowski
Z tomiku „Byłem z poezją na kujawach"
Radziejów świadectwo czasu
Byłem belfrem wonczasW Liceum Łokietka,Gdy w prześwicie chwiliW sześćdziesiątym trzecimNa Objezdnej w lipcuPojawił się w chwaleGajusz Grakchus KujawFranciszek BecińskiRybałt z Pilichowa-czuję dotyk rękiKtórą był mi podał,Gdy po akademiiPodszedłem do Niego,-Słyszę jego słowoWciąż w mym sercu dźwięczy-Krzepiące i żywe.
Tak o Franciszku Becińskim napisano :Franciszek Beciński (ur. 5 września 1897 Pilichowie, zm. 3 lipca 1975 w Pilichowie) – ludowy poeta-samouk, kowal.Franciszek Beciński był synem Walentego i Jadwigi z domu Krysiak. Lekcji pisania i czytania udzielała mu matka. W latach 1913-1918 terminował u kowala w Sędzinie. W Pilichowie gospodarował na trzech morgach ziemi i pracował we własnej kuźni. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 roku. Jego wiersze, opowiadania i artykuły ukazywały się w latach 1927-1939 w "Dzienniku Kujawskim" i "Piaście" w Inowrocławiu. W tym czasie współpracował z księdzem Henrykiem Koławskim i ówczesnym proboszczem parafii Byczyna ks. Wincentym Wrzalińskim, którzy kształtowali jego wielki talent a zarazem byli jego przyjaciółmi. W czasie II wojny światowej działał w Armii Krajowej, po wojnie nie popierał socjalizmu za co spotkały go represje.Otrzymał nagrodę Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bydgoszczy, Ministerstwa Kultury i Sztuki oraz nagrodę im. Jana Pocka redakcji Chłopskiej Drogi.  
KS