W Łomży jednak dzieje się! Cz.II

Niedzielne, piękne popołudnie. Zaraz po 15-ej telefon od koleżanki- już jestem w ROK-u. Za szybko, ale idę. Przy wejściu Kasia Kuklińska i jej zdziwiona nieco mina: Nie za wcześnie?! Zajmujemy miejsca nie tylko dla siebie, ale i dla tych co obiecali przyjść. Obiecali… Sala powoli zapełnia się, ale nie trzeszczy w szwach. Jak zwykle… A potem!
Wiecie jak czuje się dziecko, które dostało prezent niespodziankę? Tak ja poczułam się już przy pierwszej piosence Stachury w wykonaniu Zbyszka G!. „Wisienek na torcie” dołożyli jeszcze klubowicze: Kuba, Przemek i Paweł. W tle radiowy głos lektora, Janek Suchodoła jako główny maestro akustyczny i wszędobylska Kasia, która trzyma rękę na pulsie. W wielu momentach ciarki przebiegały po plecach i drżały mi się ręce trzymające aparat. Chętnie bym go odstawiła, ale obiecałam, że udokumentuję choć część koncertu dla tych co „za górami i lasami”. U mnie słowo droższe od pieniędzy :). Naładowane maksymalnie baterie i zapasowe także, szybko się wyczerpały. Może to i dobrze, bo moje, pożal się Boże, filmiki i tak nawet w 10 % nie oddadzą klimatu jaki panował w sali widowiskowej ROK-u. Duch Stachury siadł na gitarze Zbyszka G i czuć go było za plecami każdego z widzów.  
„Wędrówką jedną życie jest człowieka; Idzie wciąż, Dalej wciąż, Dokąd? Skąd? Dokąd? Skąd?..."

"Jak zjawa senna życie jest człowieka;
Zjawia się,  Dotknąć chcesz,   Lecz ucieka?   Lecz ucieka!   To nic! To nic! To nic!   Dopóki sił   Jednak iść! Przecież iść!   BĘDĘ IŚĆ i..."..."